«Οι Ελληνοαμερικανοί – Ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού των Η.Π.Α» Μέρος 57ο

2. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΡΘΡΩΝ

 Ο Ελληνικός στρατός (Ατλαντίς 23 Απριλίου 1967)

• Το      Πραξικόπημα (Εθνικός      Κήρυξ, 23 Απριλίου 1967)
• Η Ελευθεροτυπία και αι Εφημερίδες της κ. Βλάχου       (Εθνικός Κήρυξ, 5 Μαΐου 1968)
• Η Ευκαιρία – Ή η λύσις Καραμανλή (Εθνικός Κήρυξ,      5 Οκτωβρίου 1969)
• Λύσις Εθνική – Ο σχηματισμός μεταβατικής Κυβερνήσεως      εθνικής ενότητος με Πρόεδρον τον Κωνσταντίνον Καραμανλήν (Εθνικός Κήρυξ,      30 Απριλίου 1973)
• Αρκούν οι πειραματισμοί  (Εθνικός Κήρυξ, 24 Ιουλίου 1974)
• Η Εθνική Κρίσις – Σημειώσεις από το Λονδίνο (Εθνικός Κήρυξ,      26 Ιουλίου 1974)
• Στο Διάβολο! –Το Ν.Α.Τ.Ο., η πολιτική του Κίσσινγκερ      και το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. (Εθνικός Κήρυξ, 15 Αυγούστου 1974)
• Οι δηλώσεις του Προέδρου Φορντ και του Ροκφέλλερ και      η συνεχιζόμενη αδιάλλακτη στάσις των Τούρκων (Εθνικός Κήρυξ,      25 Απριλίου 1975)

Ι. Ο Ελληνικός Στρατός

ΑΤΛΑΝΤΙΣ, 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Ο Ελληνικός Στρατός εις την Ελλάδα, αφ’ ης ημέρας η χώρα απέκτησε την εθνικήν της ανεξαρτησίαν, υπήρξε το κατ¹ εξοχήν 6ργανον της διαφυλάξεως των θε­σμών και της σταθεροποιήσεως του καθεστώτος. Η Ελλάς, ήδη από το 1833, ερρίφθη εις την δίνην των κομματικών σπαραγμών, οι οποίοι βοηθούντος και του μεσο­γειακού χαρακτήρος του λαού του αποκορυφωμένου πάντοτε εις τον κορεσμόν των αισθημάτων λατρεί­ας και μίσους, ήγαγε εις εκδηλώ­σεις και πράξεις, δια τας οποίας ο λαός ήτο αδύνατον να ενάσκηση ύπεύθυνον έλεγχον. Η ψυχολογία του όχλου εκυριάρχει εκάστοτε, όταν ή ορμητική αύτη διάθεσις εξεδηλούτο, εθρηνούντο πάντοτε ανεπανόρθωται ζημίαι εις βάρος της χώρας. Ο ελληνικός στρατός εις τας περιστάσεις αυτάς υπήρξεν η ασφαλιστική δικλείς, η όποια δεν επέτρεπε την έκρηξιν και την εκτίναξιν. Και ο μελετών την πολιτικήν ιστορίαν της Ελλάδος των τε­λευταίων εκατόν πεντήκοντα ετών, θα αξιολόγηση εις πολλάς περι­στάσεις τον ευεργετικόν ρόλον τον όποιον ο στρατός διεδραμάτισε δια την σωτηρίαν της πατρίδος. Δεν πρέπει βέβαια να αποσιωπήσωμεν και το γεγονός ότι κακοί κυβερνήται ηθέλησαν να απομακρύνουν τον στρατόν από την ελληνικήν εθνικήν αποστολήν .και να τον κατα­στήσουν όργανον των κομματικών των επιδιώξεων. Και θα εκτιμήσουν οι μελετηταί αυτοί της ελλη­νικής πολιτικής ιστορίας ότι όταν ο στρατός μεταβάλλετο εις όργανον των κομμάτων και διέφευγε από τα καθαρώς καθήκοντα του τα οποία συνίστανται εις την διαφύλαξιν της ενότητος της Πατρί­δος, την προστασίαν αυτής από των εξωτερικών και εσωτερικών. έχθρων, εδημιούργει πάντοτε κατάστασιν υπονομεύουσααυτά ταύτα τα θεμέλια της Ελλάδος. Ευεργετική όμως εις την γενικότητά της απετέλεσε η επέμβασις. των Ενόπλων Δυνάμεων όταν  επεβάλλετο εκ καθαρώς εθνικής α­νάγκης. Και είναι πράγματι ευτύ­χημα ότι πάντοτε, συνησθάνετο τούτο και δεν προέβαινε παρά μό­νον εις σπανίας περιπτώσεις, εις ενεργείας παρανόμους και μόνον όταν παρεκινείτο και υπεβοηθείτο από τας κομματικάς κυβερνητών επιδιώξεις. Όπως ευτύχημα είναι ότι όλαι αι άλλαι επεμβάσεις προήρχοντο εκ μόνης τής επιθυμίας να αποτρέψη από το Έθνος επερχομένας συμφοράς. Αυτήν την φο­ράν, ο Ελληνικός Στρατός ηναγκάσθη να επέμβη εξ ιδίας βουλή­σεως και να θέση τέρμα εις ανιέρους απόπειρας αι οποίαι κατέ­τειναν εις την κατεδάφισιν των ε­θνικών θεσμών και συμβολήν και υποδούλωσιν της Ελλάδος εις τον ερυθρόν δεσμόν και το χειρότερον, εις τον όπισθεν αυτού καλυπτόμενον ερυθρόν σλαβισμόν, όστις επί διακόσια και πλέον έτη εις ουδέν άλλο αποβλέπει—και οι στοιχειώδεις σπουδασταί της ευρωπαϊκές πολιτικής ιστορίας της Ευρώπης το γνωρίζουν—εις την απορρόφησιν της Ελλάδος εις την σλαβικήν σφαίραν. Ελπίζομεν ότι η φιλτάτη Πατρίς, τη συνεργασία πάλιν των Ενόπλων Δυνάμεων, θα επανεύρη και πάλιν την οδόν της γαλήνης και της νομιμότητος. Ως γνωρίζομεν δε, υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα εις την ιστορίαν της Ελλάδος την σύγχρονον, της εξαιρετικής επιδράσεως, των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας, επί των πραγμάτων της πατρίδος.

ΙΙ. Το Πραξικόπημα

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Πάει! Τελείωσε! Έγινε το κα­κόν… Οι πολιτικοί αρχηγοί δεν κατώρθωσαν να επιλύσουν τας διαφοράς των. Η άμοιρη γενέτει­ρα μας δεν απέφυγε το πικρόν ποτήριον. Την περιπέτειαν. Αυτήν την χειροτέραν όλων των φάσεων. Του ενός και του άλλου πολιτικού αρχηγού. Εντροπή.

Αλλ’ ας είμεθα ψύχραιμοι. Περισσότερον από κάθε άλλην φοράν μάς χρειάζεται, αυτήν την ώραν, η πειθαρχημένη σκέψις. Ας αναμείνωμεν ολίγας ώρας ακόμη δια να ίδωμεν τι συνέβη, ποίαν έκτασιν έλαβε το κακόν που ήλθε, -πόσον μέγας είναι ο κίνδυνος της νέας μορφής που ανεφάνη και ήδη επι­κρέμαται επί του Έθνους. Ας αναμείνωμεν την δικαιολογίαν. Και την απολογίαν των νέων υπευ­θύνων, θα είναι χρήσιμον τούτο όχι δια να εγκρίνωμεν, αλλά δια να επικρίνωμεν ασφαλέστερα αυτούς που απετόλμησαν το πραξι­κόπημα.  Να τους  επικρίνωμεν  με ψυχραιμίαν, διότι η οργή δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος, αλλά και με την σταθεράν αυστηρότητα, την πηγάζουσαν από το αίσθημα της πίστεως, ότι η δικτατορία επ­αναφέρει την Ελλάδα πενήν­τα χρόνια πίσω. Ότι προσβάλ­λει την αξιοπρέπείαν παντός εντί­μου ανθρώπου, ότι οδηγεί πάντοτε προς το ζοφερόν άγνωστον, ότι εις την τελευταίαν ανάλυσιν, ουδέπο­τε οικοδομεί και ουδέποτε θερα­πεύει την οιανδήποτε υφισταμένην κακοδαιμονίαν, την οιανδήποτε πολιτικήν νόσον και την οιανδήποτε ανωμαλίαν. Διότι αυτή, η ιδία, η Δικτατορία, αποτελεί την χειροτέραν εξ όλων των ανωμαλιών.

Ή πολιτική ηγεσία της Ελλά­δος, δυστυχώς, εχρεωκόπησε. Και φέρει κατ’ ευθείαν την ευθύνην του αποτελέσματος τούτου. Δεν είμε­θα διατεθειμένοι να μοιράσωμεν την ευθύνην εις ποσοστά. Ολόκλή­ρος η ευθύνη ~ και η επί μέρους ευθύνη  — βαρύνει τους  αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Και, κατά δεύτερον λόγον τους επιτελείς της εν γένει πολιτικής ηγε­σίας της χώρας. Θα ήτο, εξ άλλου, μωρόν να είπωμεν ότι την ευθύνην φέρει και ο Βασιλεύς Κων­σταντίνος δι’ ό,τι προηγήθη. Καθ’ ημάς δεν υπάρχει Βασιλεύς εις την Ελλάδα δια να πράττη τούτο και το άλλο, δια να παραβιάζη το Σύνταγμα, δια να βαδίζη προς την εκτροπήν, δια να εγκρίνη το πρα­ξικόπημα. Ώφειλε να υπάρχη δια να ασκή τά καθήκοντα του κατά τρόπον ακίνδυνον δια την χώραν και τας πολιτικάς ελευθερίας του λαού. Και τούτο ώφειλε να το έχη εξασφαλίσει εις τον λαόν η πολι­τική του ηγεσία. Και δεν το έπρα­ξε. Είναι αμετακίνητος η θέσις αυτή. Είναι η αλήθεια. Είναι η πραγματικότης.

Παρά ταύτα, ο Βασιλεύς, αυ­τήν την ώραν, ευρίσκεται αντιμέ­τωπος προς τον ελληνικόν λαόν. Ητύχησε. Απεδέχθη ενα πραξικό­πημα. Η Ιδία λογική, με την ο­ποίαν μία έντιμος και αμερόλη­πτος σκέψις οδηγείται εις το συμ­πέρασμα ότι δεν είναι ορθόν να καταλογισθούν εις τον Βασιλέα αι ευθύναι της πολιτικής αναταραχής και του πολιτικού αδιεξόδου, επιβάλλει να του είπωμεν απερίφρα­στους ότι έσφαλεν, όταν εδέχθη, έστω και δι’ ολίγον χρόνον, την κατάργησιν των συνταγματικών δικαιωμάτων του λαού και την ολεθρίαν περιπέτειαν εις την οποί­αν φαίνεται ότι ερρίφθη η χώρα. θα έγραφεν λαμπράν Ιστορίαν υπέρ του θρόνου του εάν αντετάσσετο, εάν έλεγεν ότι δεν θα υπογράψη το διάταγμα, εάν ηπείλει παραίτησιν, εάν δεν ελιποψύχει, δια να παραμείνη, μέχρι τέ­λους, σταθερός και γνήσιος δημο­κρατικός Βασιλεύς. Και δεν ηδυνήθη,   ως  φαίνεται,   να  πράξη   τίποτε από αυτά. Υπέγραψε το διά­ταγμα των εθνοσωτήρων του Στρατεύματος. Και θα του ειπούν τώρα, οι εχθροί του, ότι αι σκο­τειναί δυνάμεις υπήρχον, ότι η ΧΟΥΝΤΑ υπήρχεν, ότι ο ίδιος δεν είχε την γενναιότητα να προστατεύση τον Λαόν του.

Τώρα, ο Ελληνικός λαός περ­νά νέαν, τρομεράν δοκιμασίαν. Και ακούει ότι δεν έχει Βασιλέα, Ούτε Σύνταγμα. Είχομεν εκατοντάκις τονίσει ότι οιαδήποτε κυβέρνησις προερχομένη από τον λαόν είναι δι’ ημάς τον Ελληνισμόν της Α­μερικής καλή κυβέρνησις. Οι­αδήποτε όμως κυβέρνησις που εγκαθίσταται πραξικοπηματικώς, που προέρχεται από την χρήσιν της βίας, δεν έχει το δικαίωμα να υπολογίζη εις την συμπαράστασιν των ελευθέρως σκεπτομένων ανθρώπων εις την χώραν της μεγάλης Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Και αυτή ακόμη η πολιτική η­γεσία, παρά τα σφάλματα της, πα­ρά την χρεωκοπίαν της, καθίστα­ται τώρα περισσότερον από ποτέ συμπαθής. Και ευρισκόμεθα παρά το πλευρόν της. Ουδέ προς στι­γμήν, άλλωστε, εθέσαμεν υπό αμφισβήτησιν τον πατριωτισμόν της. Αντιθέτως, μόλις προ ήμερων α­κόμη, τον ανεφέραμεν με τιμήν ως κάτι το δεδομένον. Κάτι το όποιον θα συντέλεση «δια να σταλούν εις τον διάβολον», ως εγράφομεν, οι οιοιδήποτε κομματικοί υπολογισμοί. Και τώρα ακόμη προς αυτήν, την πολιτικήν ηγεσίαν, στρεφόμεθα δι’ ελπίδος. Να ενωθή τώρα, αν είναι δυνατόν, και να αντιτάξη τώρα την άρνησίν της και την απόφασίν της να εργασθή δια να προστατευθή η Ελληνική Πατρίς από τους κινδύνους που την περι­τριγυρίζουν  και  να  επανέλθη  το συντομώτερον εις την ευθείαν οδόν.

Άλλ’ είπομεν: Ας είμεθα ψύ­χραιμοι. Είμεθα. Εις το βάθος της ψυχής μας — διότι η σκέψις πάσχει αυτήν την στιγμήν βαρύτατα — αισθανόμεθα ότι η αγαπημένη Γενέτειρα θα κατορθώση τελικώς να σταθή και να επιζήση χωρίς ολεθρίας συμφοράς κατ’ αυτής, της χειροτέρας, περιπετείας.

ΑΥΡΙΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ