«Οι Ελληνοαμερικανοί – Ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού των Η.Π.Α» Μέρος 55ο

 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο Μαρκέτος που γνώρισα”

Το ότι ο κ. Μαρκέτος συνειδητά απέσχε από τα κοινά στα χρόνια της αποστρατείας του, καθόλου δεν σημαίνει ότι έπαψε και να παρακολουθεί με ιδιαίτερο φυσικό ενδιαφέρον την πορεία της εφημερίδος και της Ομογένειας, ευχαριστημένος κατά βάθος – όπως μας εκμυστηρεύτηκε – που “έπεσε έξω” στην παλαιά πρόβλεψή του σχετικά με την δυνατότητα μακροβιότητας του ομογενειακού Τύπου.

Συνέπεσε, βέβαια λίγο μετά την αποχώρησή του από την εφημερίδα να εισέλθει η ανθρωπότητα στην ηλεκτρονική εποχή, η οποία άλλαξε άρδην τη φορά των πραγμάτων. Η αλματώδης έκτοτε πρόοδος της πληροφορικής μετέβαλε τα δεδομένα του Τύπου σε παγκόσμια κλίμακα. Η τεχνολογική εξέλιξη μείωσε εντυπωσιακά το κόστος παραγωγής, παρέχοντας, συγχρόνως, την ευχέρεια πλουσιότερης και γρηγορότερης ενημέρωσης. Επέτρεψε την άμεση διηπειρωτική μεταφορά και χρήση φωτογραφιών εξαιρετικής ποιότητος, ενώ παράλληλα συνέτεινε στην εμφανισιακή καλυτέρευση των εφημερίδων. Μάλιστα σήμερα, επί εποχής Αντώνη Η. Διαματάρη, φθάσαμε στο τεχνολογικό απόγειο ο E.K. να στοιχειοθετείται και να σελιδοποιείται ολόκληρος στην Αθήνα και να μεταφέρονται οι σελίδες καθημερινά στην Νέα Υόρκη όπου τυπώνεται και διανέμεται η εφημερίδα. Για την πολύ σημαντική αυτή εξέλιξη ασχολήθηκε η εφημερίδα New York Times σε τρίστηλο άρθρο της με τίτλο “A Greek Daily based in Queens looks to Greece for talent” (φ. 27ης Μαΐου 2001).

Όλα αυτά, μαζί και με την ευεργετική ”εισβολή” στον ομογενειακό χώρο μεγάλων ελληνικών πετυχημένων ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων, την ίδρυση και νέων ομογενειακών τραπεζών και γενικά την άνθηση των εντοπίων επιχειρήσεων, οι νέοι εμπορικοί δρόμοι που χάραξε με φαντασία και τόλμη ο νυν εκδότης-διευθυντής κ. Αντώνης Η. Διαματάρης, έδωσαν κυριολεκτικά το “φιλί της ζωής”  στον E.K.

Θα παρατηρήσουμε εδώ, πάντως, ότι το δεδομένο της αριθμητικής μείωσης των Ελληνοαμερικανών της πρώτης και της δεύτερης γενιάς για λόγους καθαρά βιολογικούς, σε συνδυασμό με το ότι το μεταναστευτικό εξ Ελλάδος ρεύμα έχει από ετών ανακοπεί, συνθέτουν την εικόνα του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η Ομογένεια. Ελάχιστα αναμένεται να βελτιώσει την κατάσταση η προγραμματισμένη κληρωτή χορήγηση νέων “πράσινων καρτών” και σε Ελληνες από την αμερικανική κυβέρνηση.

Επιπλέον υπάρχει επιβαρυντικό το στοιχείο των πολλαπλασιαζόμενων μεικτών γάμων, καθώς και ένα ισχυρό ρεύμα παλιννόστησης. Όλα αυτά μαζί εξαντλούν – δυστυχώς αργά αλλά σταθερά την ομογενειακή δεξαμενή.

Αυτό ακριβώς εξυπονοούσε και ο πρώην εκδότης όταν εξέφραζε τις προ εικοσαετίας ανησυχίες του για το μέλλον του ομογενειακού Τύπου και, σε τελευταία ανάλυση, της ίδιας της Ομογένειας. Υπέρ της οποίας, άλλωστε, αναπτύχθηκαν και καρποφόρησαν οι οραματισμοί, οι ανησυχίες και οι αγώνες του μέσω του <Ενικού Κήρυκα> ο οποίος, όπως συχνά έγραφε και έλεγε, μπορεί να του ανήκε ιδιοκτησιακά κατά τη διάρκεια της θητείας του, ουσιαστικά, όμως, πίστευε ότι ανήκε στην Ομογένεια. Από αυτή αντλούσε  τις δυνάμεις εκείνες που της επέτρεπαν να υπάρχει, για την εκπλήρωση του κυρίαρχου στόχου της. Την προσφορά αντίδωρο στους Ελληνοαμερικανούς.

Αυτό θεωρούσε ως πεμπτουσία της αποστολής του. Και έτσι πολιτεύθηκε όλα τα 30 χρόνια. Γι’ αυτό η εφημερίδα μπόρεσε να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με το αναγνωστικό κοινό. Με πυξίδα το συμφέρον της Ομογένειας περνούσε ώρες, μέρες, μήνες κάτω από το εξαντλητικό άγχος του προβληματισμού για κάθε θέμα, οι επιπτώσεις του οποίου μπορούσαν να έχουν επίδραση στην παροικία και στην πρώτη πατρίδα.

Κάτω από το πνεύμα αυτό, έδωσε και κέρδισε μάχες σκληρές όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Ποτέ, όμως, δεν απώλεσε την αίσθηση του μέτρου, το χρυσό κανόνα της ευπρέπειας, το μπούσουλα της δεοντολογίας.

Γι’ αυτό τριάντα χρόνια στο πηδάλιο ούτε μία μήνυση δεν υπεβλήθη εναντίον του ή εναντίον της εφημερίδος, από κανέναν.

Ακόμη και άνθρωποι με τους οποίους βρέθηκε σε αντίπαλα ιδεολογικά στρατόπεδα διακατέχονται έως και σήμερα υπό το αίσθημα της ασφάλειας που ένοιωθαν, γνωρίζοντας ότι ο πρώην εκδότης δεν θα υπερέβαινε ποτέ τα εσκαμμένα, ότι ουδέποτε δεν θα επέτρεπε την χρησιμοποίηση των σελίδων του E.K. για προσωπικούς λόγους, και ότι για τίποτα στον κόσμο δε θα παραβίαζε τον κώδικα ηθικής του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Η θητεία του Κεφαλλήνος εκδότη προσέφερε το <στρωμένο τραπέζι>, πάνω στο οποίο απλώνονται σήμερα τα πρόσθετα πλούσια αγαθά που εξασφάλισε σωτήρια για την μακροημέρευση της εφημερίδας η υπό τον κ. Αντώνη Η. Διαματάρη διεύθυνση της εφημερίδος (από το 1978). Ο κ. Διαματάρης, παράλληλα, αναλώνεται εργαζόμενος άοκνα τόσο στο δημοσιογραφικό όσο και στον εμπορικό τομέα ενώ παράλληλα επενδύει σημαντικά ποσά για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του “Κήρυκα”, την κτιριακή του αυτάρκεια και την επάρκειά του σε έμψυχο υλικό στη Νέα Υόρκη, στην Αθήνα και την Κύπρο.

Τα θετικά αποτελέσματα της προσπάθειας προβάλλουν εντυπωσιακά μέσα από τις μοντέρνες πλέον σελίδες της εφημερίδος, με την έντονη απεικόνιση μιας νέας εμπορικής έξαρσης της Ομογένειας που σε παλαιότερες εποχές ήταν αδιανόητη.

Σταθερός και σίγουρος σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, ο E.K. ατενίζει το μέλλον, όπως αυτό αυτοπροσδιορίζεται από το παρόν και το μέλλον της ίδιας  της Ομογένειας. Πόσο μακρύ, πόσο ακόμη λαμπρότερο θα είναι αυτό, είναι ένα ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει έμπρακτη απάντηση η ίδια η ελληνοαμερικανική κοινότητα. Το συμφέρον και το όφελος της Ελλάδος επιτάσσουν να διατηρηθεί η παροικία ακμαία, συνεχώς ανανεούμενη και εύρωστη μέσα στο μεγάλο χωνευτήρι της αμερικανικής πραγματικότητας.

Απομένει να δει κανείς αν αυτό το επιθυμητό θα καταστεί και αξιοθαύμαστη μοναδική πραγματικότητα-ιδιαιτερότητα. Προς την κατεύθυνση αυτή, άλλωστε, οφείλει εξάπαντος να δραστηριοποιηθεί και το μητροπολιτικό κέντρο του ελληνισμού.

Ας μη ξεχνούμε ότι η Ελλάς, είναι το κατ’ εξοχήν κράτος του κόσμου μετά το Ισραήλ, που απελευθερώθηκε, αναπτύχθηκε και προόδευσε κυρίως στηριζόμενο στα ξενιτεμένα του παιδιά.

Ποιοι ήταν όμως οι οραματισμοί του Κεφαλλήνος εκδότη για την Ομογένεια; Ο Μπάμπης Μαρκέτος την ήθελε – και πάλεψε γι’ αυτό – ενωμένη. Ομονοούσα και ομοψυχούσα ώστε απρόσκοπτα να βάδιζε το δρόμο της επιτυχίας και της καταξίωσης.

Την ήθελε δυναμική, δραστήρια και αποφασιστική, με κοινή συνισταμένη την αγάπη για την θετή πατρίδα και την λατρεία για την γενέτειρα.

Συγχρόνως την ήθελε να διατηρεί στον ανώτατο δυνατό βαθμό την ελληνικότητά της, παράλληλα με την ανάπτυξη ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τα αμερικανικά κοινά. Πίστευε ότι η απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητος από όσους Ελληνοαμερικανούς το επέτρεπαν οι προϋποθέσεις που θέτει η αμερικανική νομοθεσία, σε τίποτε δεν θα έβλαπτε το πρώτο συστατικό της ιδιότητος, ενώ συγχρόνως η δύναμη της αμερικανικής ψήφου θα μεταφράζονταν σε πολιτική επιρροή της Ελλάδος.

Ήθελε να συσφιχθούν ακόμη περισσότερο οι δεσμοί των Αποδήμων με το μητροπολιτικό κέντρο. Γνώριζε ότι ενωμένοι οι δύο αυτοί κρίκοι αποτελούν το υγιές κύτταρο του ελληνισμού.

Έβλεπε πέρα από κομματικές γραμμές και κυβερνητικές οριοθετήσεις.

Πίστευε ότι η μικρή Ελλάς, καθώς ευρίσκεται στο σταυροδρόμι επικίνδυνων ατραπών, δεν θα έμενε ποτέ ήσυχη από τους άσπονδους φίλους της.  Δίχως να παραγνωρίζει τους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας μεταξύ Ελλάδος και Αμερικής, γνώριζε ότι αναπόφευκτα θα υπέφεραν αυτοί οι δεσμοί κάθε φορά που η δεύτερη θα έκανε τις επιλογές της με βάση τα στρατιωτικό-γεωγραφικά συμφέροντα, τα οποία εξ αντικειμένου γέρνουν προς την πλευρά της εξ ανατολών γείτονος.

Μόνη δύναμη ισχυρή και ικανή να ισοζυγίσει τα ζύγια, θα ήταν η ενωμένη Ομογένεια, με την επιρροή που θα μπορούσε να ασκεί στο Κογκρέσο και τη Γερουσία, ακόμη και στο Λευκό Οίκο, αλλά, σε τελευταία ανάλυση και στην αμερικανική κοινή γνώμη, με την οποία έχει άμεση σχέση και συνάφεια που πολλές φορές ξεπερνά την επαγγελματική και κατατείνει στην ανθρώπινα φιλική, κοινωνική.

Σε μια ατμόσφαιρα όχι ενός άκριτου ανώφελου και επιζήμιου αντιαμερικανισμού, αλλά αντίθετα σε ένα κλίμα σύμπλευσης με την αμερικανική νομοθεσία και το αμερικανικό Δίκαιο που δίνει συχνά ισχυρά όπλα για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών του κόσμου.

Για να επιτευχθούν όλα αυτά ο Μαρκέτος προέτασσε το τοπικό σωματείο, το σύλλογο μπροστά από την Εκκλησία. Στο δίλημμα σταυρός ή σημαία προέκρινε το  πρώτο να ακολουθεί στενά το δεύτερο. Άλλωστε σε μία χώρα όπως είναι η Αμερική, όπου το κράτος είναι σαφώς χωρισμένο από τη θρησκεία, δεν νοείται ρόλος εθνάρχη στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος πρέπει να είναι  ο πνευματικός ηγέτης. Όχι όμως και ο πολιτικός αρχηγός. Ο συνδυασμός θα ταίριαζε σε υπόδουλη χώρα και υπόδουλους κατοίκους. Όχι σε ελεύθερους πολίτες.

Την πολιτική τέχνη πίστευε ότι μπορούσαν να ασκήσουν οι μεγάλες ομογενειακές Οργανώσεις, όπως η AHEPA. Επιζητούσε και υποστήριζε με  θέρμη την δημιουργία Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού στη γενέτειρα.