Ο Εθελοντής Εύζωνας Νικόλαος Τσικνής στη μάχη του Οχυρού Ρούπελ

Κάθε επέτειο της Μάχης στα οχυρά «Ρούπελ» και «Ιστιμπέη», θυμάμαι την εθελοντική συμμετοχή του Ρουμελιώτη Εύζωνα Νικολάου Τσικνή, που σκοτώθηκε ηρωικά μαχόμενος.

Η μάχη που διεξήχθη στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα και διήρκησε τρεις ημέρες, από τις 6 έως τις 9 Απριλίου 1941, ήταν η πρώτη με τους γερμανούς εισβολείς και αποτέλεσε πεδίο Ανδρείας των Ελλήνων.

Ο Νικόλαος Τσικνής γεννήθηκε στη Βάργιαννη Φωκίδας (1917) και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Τσικνή και της Παναγιώτας Παρατσόκα-Τσικνή. Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρετούσε ως Εύζωνας στην Φρουρά των Ανακτόρων, από όπου ζήτησε και πήγε ως εθελοντής στην πρώτη γραμμή του Μετώπου. Εντάχθηκε ως Δεκανέας στη μάχιμη στρατιωτική δύναμη του οχυρού Ρούπελ και σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος την Πατρίδα.

Ο Χρήστος Ζαλοκώστας, αναφερόμενος στην εποποιία της φρουράς του Μακεδονικού οχυρού Ρούπελ, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«… Και τι να πεις για το θέαμα που αντίκριζαν οι χειρουργοί κάτω στα νοσο-κομεία των φρουρίων; Σ’ εκείνα τα υπόγεια, η σιωπή ήταν όσο μεγαλόπρεπη στο ύπαιθρο η φασαρία της μάχης. Οι πληγωμένοι είχαν βαριές πληγές, γιατί η φονική δύναμη των όπλων τούτου του πολέμου είχε διπλασιαστεί από τον περασμένο πόλεμο, που ήταν κιόλας φοβερός. Μα δεν βογκούσαν οι λαβωμένοι, δεν λύγιζαν οι πόνοι την καρδιά τους. Μόνο μερικοί ετοιμοθάνατοι αγκομαχούσαν παραπονεμένοι…

Ένας απλοϊκός χωριάτης από τη Ρούμελη, σκοπευτής πυροβόλου, είχε χτυπηθεί από οβίδα ευθείας τροχιάς και το στήθος του έστεκε ανοικτό σαν βιβλίο. Στο χειρουργείο που τον μετέφεραν κατάλαβε πως θα πεθάνει και ζήτησε να του τραγουδήσουν τον Κατσαντώνη. Κανείς δεν τον θυμόταν. Κάποιος νοσοκόμος, για να τον ευχαριστήσει, άρχισε να του τραγουδάει άλλο δημοτικό τραγούδι, μα ο Ρουμελιώτης είπε: “Δεν είναι αυτό”. Κοίταξε το γιατρό απελπισμένος, χωρίς να προφέρει λέξη. Εκείνος έσκυψε και του χάιδεψε το μέτωπο. Στα μάτια του φαντάρου φάνηκε τότε ένα δάκρυ, που κύλισε σιγαλά στο στόμα. Κι ύστερα ψυχοπαράδωσε.

Θα μπορούσε αυτός ο ετοιμοθάνατος Ρουμελιώτης να ήταν ο Νικόλαος Τσικνής; Ίσως…».

Ευθύμιος Τσικνής