Οι Δωδεκανήσιοι γιορτάζουν την Ένωση με την Ελλάδα πριν 77 χρόνια – για 630 χρόνια έβλεπαν ξένη σημαία

Οι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν μια και μοναδική φορά στην ένδοξη ιστορία τους: Την 31η Μαρτίου 1947, την ώρα που η Ελληνική Σημαία ανέβαινε στον ιστό, στον βωμό της πατρίδος, για να κυματίσει ελεύθερα πλέον για πάντα (κεντρική φωτό της ανάρτησης).

Συμπληρώνονται φέτος 75 χρόνια από την επίσημη τελετή ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, η οποία έγινε επίσημα σαν σήμερα στις 7 Μαρτίου του 1948. Τα Δωδεκάνησα βρίσκονταν υπό ιταλική κατοχή από το 1912. Η ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα έγινε δυνατή μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και την ήττα της Ιταλίας.

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα, ως μία από τις συμμαχικές χώρες που κέρδισαν στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο διεκδικούσε την προσάρτηση της Βόρειας Ηπείρου, της Κύπρου και των Δωδεκανήσων στα εδάφη της. Τελικά έγινε δυνατή μόνο η ενσωμάτωση των τελευταίων μετά από την Συνθήκη Ειρήνης που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία στο Παρίσι στις 10 Φεβρουαρίου του 1947. Σύμφωνα με αυτήν τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας.

Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ως πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ορίστηκε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο. Ελεύθερες πλέον οι Ρόδος, Κως, Πάτμος, Αστυπάλαια, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Κάσος, Λέρος, Νίσυρος, Σύμη, Τήλος, Αγαθονήσι, Λειψοί, Χάλκη, Αλιμιά, Αρκοί, Φαρμακονήσι, Γυαλί, Κίναρος, Λέβιθα, Μάραθος, Νίμος, Ψέριμος, Σαρία, Στρογγυλή, Σύρνα, Τέλενδος, Καστελλόριζο, Ίμια και πολλές ακόμη μικρές και μικρότερες νησίδες, όπου ζυμώθηκε η ζωή των προγόνων.

Τα 12νησα περάσανε πολλά βάσανα μέχρι να δουν την ελληνική σημαία να κυματίζει στον ιστό

Τα Δωδεκάνησα, εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επεστράφησαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε πλέον στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι ισχυροποίησαν ακόμη περισσότερο την παρουσία τους στα Δωδεκάνησα.

Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία. Η ώρα είχε έρθει για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην πατρίδα Ελλάδα. Ήταν εύλογη απαίτηση του ελληνικού λαού που είχε δαπανήσει άφθονο ελληνικό αίμα για την ελευθερία και την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία θα συνερχόταν στο Παρίσι.

Η Ελλάδα δια στόματος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ επίσης στόχευε να θέσει το ζήτημα της πολύπαθης Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, δυστυχώς μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων πέρασε.