Στο Λόφο Παλατίνο της φιλόμουσης Ρώμης τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού της Μαρίας Κάλλας

Ρώμη: .-  Στην καρδιά της φιλόμουσης Ρώμης, της Αιώνιας Πόλης που με ανοικτή αγκαλιά φιλοξένησε την Κάλλας, εκεί όπου το ταλέντο της Μαρίας Κάλλας συναντήθηκε με την ιδιοφυία του Παζολίνι, παρουσιάστηκε το γλυπτό της Ελληνίδας “Divina” της Όπερας. Το επιβλητικό έργο, φιλοτεχνημένο από ατσάλι, στέκει πλέον μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Ρώμης, στον Λόφο Παλατίνο, όπου συναντώνται η ιστορία με το μύθο και με τον σύγχρονο πολιτισμό.

Η επιλογή της τοποθεσίας είναι συμβολική: στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή παράδοση, ο Αρκάς βασιλιάς Εύανδρος εγκαταστάθηκε στον Παλατίνο, μεταφέροντας τον ελληνικό πολιτισμό στη Ρώμη. “Η Κάλλας δεν ανήκει σε έναν τόπο. Είναι αιώνια, όπως και η τέχνη της. Ήθελα να αποτυπώσω αυτή την αθανασία μέσα από το μέταλλο,” δήλωσε ο δημιουργός, ο διεθνούς φήμης Έλληνας γλύπτης Νίκος Φλώρος.

Το έργο, που αποκαλύφθηκε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στη Ρώμη, χαιρετίστηκε από διακεκριμένους προσκεκλημένους. Ο Υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσονας Φωτήλας χαρακτήρισε τον Νίκο Φλώρο “σύγχρονο πρεσβευτή του ελληνικού πολιτισμού”, ενώ η Πρέσβης της Ελλάδας στην Ιταλία, Ελένη Σουρανή, τόνισε ότι η παρουσία της μορφής της Κάλλας στη Ρώμη είναι “μια επιστροφή εκεί όπου μεγαλούργησε, μέσα από ένα έργο που ακτινοβολεί ελληνική τέχνη και πάθος”.

Ο Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος ευλόγησε το γλυπτό, υπογραμμίζοντας ότι “η δύναμη της Κάλλας και η διαχρονικότητα της φωνής της ζουν μέσα σε αυτό το έργο”. Ο Επιμελητής Τέχνης Χρήστος Κωνσταντόπουλος σημείωσε ότι “ο Φλώρος καταφέρνει να δώσει στο ψυχρό μέταλλο μια ζωντανή, σχεδόν μουσική ποιότητα”. Η Πρόξενος Αγγελική Κολοκύθα μίλησε για τη σημασία της τέχνης ως γέφυρας πολιτισμού, ενώ ο Πάτερ Σιμεων, ο οποίος συνέβαλε στην εγκατάσταση του γλυπτού, ανέφερε ότι “η μορφή της Κάλλας είναι πλέον ένα αναπόσπαστο μέρος του ιστορικού τοπίου της Ρώμης”.

Το γλυπτό, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βενετία, θα συνεχίσει το ταξίδι του σε Παρίσι, Βιέννη, Λισαβόνα και Νέα Υόρκη, με την επιθυμία του καλλιτέχνη να φτάσει σύντομα και στην Ελλάδα. Καθώς το ρωμαϊκό ηλιοβασίλεμα αντανακλούσε πάνω στο ατσάλι, η “Ντιβίνα” της όπερας βρήκε μια νέα σκηνή, αυτή τη φορά στην αιωνιότητα.