Άγνωστα γεγονότα από τη ζωή του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου

O αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε υπέρβαση των γήινων ορίων, όταν ζούσε, και είχε εξέλθει από κάθε είδους χειραγωγία. Έτσι προσπαθούσε να βηματίσει τους ανθρώπους έξω από κάθε σκοτάδι. Η ζωή του Αναστασίου δεν ήταν εύκολη, αλλά ήταν πάντοτε αγωνιστική και δημιουργική και προσευχητική, γι’ αυτό ξεπερνούσε όλα τα προβλήματα.

Έχουν ενδιαφέρον ορισμένα περιστατικά, που αποκαλύπτουν το εύρος, το βάθος και το ήθος του χαρακτήρα του, ο οποίος δεν ήταν του κόσμου τούτου και τα οποία έχει διηγηθεί ο ίδιος ή προέρχονται από μαρτυρίες τρίτων.

*Την άνοιξη του 1939 η 39χρονη τότε αείμνηστη μητέρα του ήταν έγκυος στον ίδιο. Οι γιατροί της είπαν ότι είναι πολύ αδύναμη, πολύ ασθενική και είναι απαραίτητο να μην κρατήσει το μωρό της, αλλά να διακόψει την κύηση. Εκείνη, όμως, ήταν πολύ πιστός άνθρωπος και δήλωσε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Πήγε στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στον Πειραιά, παρακαλώντας και ικετεύοντας: «Αχ Παναγία μου, βοήθησέ μας εμένα και το παιδί μου. Και όταν ήρθε η ώρα, στις 4 Νοεμβρίου του 1929 γεννήθηκε φυσιολογικά ο Αναστάσιος.

*Ένα βράδυ, την περίοδο της Κατοχής, στο σπίτι του στην Κυψέλη, ήταν μόνος στην ταράτσα, προσευχήθηκε στο Θεό και είπε: «Ω, Κύριέ μου, αν υπάρχει πραγματικά, δώσε μου ένα σημάδι γι’ αυτό. Βοήθησέ με να πιστέψω. Από κείνη τη στιγμή, άρχισε μια βαθιά βεβαιότητα μέσα του για την ύπαρξη του Θεού της αγάπης και την παρουσία Του στη ζωή του.

*Την απόφαση να γίνει κληρικός την πήρε το 1954, όταν υπηρετούσε στο γραφείο διαβιβάσεων του στρατού. Μεταδιδόταν η εσπερινή ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης και άκουσε τα λόγια του Χριστού από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: : Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος· αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονον καρπό. Και σκέφτηκε ότι το σημαντικό δεν είναι να δώσει κάτι στο Χριστό, αλλά να δοθεί σ’ Εκείνον. Να ρίξει ως κόκκο τον εαυτό του στο έδαφος του Χριστού. Αυτό το γεγονός το θεωρούσε ως μια από τις σημαντικές εμπειρίες, που είχε.

*Αποφάσισε να κάνει ιεραποστολή στην Αφρική, παρά τους άγνωστους κινδύνους, που θα συναντούσε, με μια σκέψη: «Σου φτάνει ο Θεός; Αν σου φτάνει, πήγαινε! Αν δεν σου φτάνει, μείνε, εδώ, που είσαι. Και αν δεν σου φτάνει, τότε ποιόν Θεό πιστεύεις;».

*Όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στην Αλβανία ως πατριαρχικός έξαρχος το 1991, με θεωρημένο το διαβατήριο για ένα μήνα, με μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων κληρικών, χωρίς ράσο, και λαϊκών, που τον περίμεναν στο αεροδρόμιο κατευθύνθηκε στο ρημαγμένο μητροπολιτικό ναό του Ευαγγελισμού στα Τίρανα, που είχε μετατραπεί σε γυμναστήριο. Χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, ρώτησε έναν από τους παριστάμενους πως λέγεται το «Χριστός Ανέστη» στα Αλβανικά. Άναψαν όλοι απ’ ένα κερί στο χέρι τους και συγκινημένος ο Αναστάσιος αναφώνησε: «Kristhi u Ngjiall» και η απάντηση ήρθε με δάκρυα στα μάτια: «Vertet u Ngjall» («Αληθώς Ανέστη»). Αυτό ήταν η πρώτη επαφή και το πρώτο περιστατικό του Αναστασίου στην Αλβανία, που σηματοδότησε την αναστάσιμη πορεία, που ακολούθησε.

*Έστειλε πριν αρκετά χρόνια στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ο τότε καθηγητής ιατρικής και πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Δημήτρης Γλάρος ένα ειδικό νοσοκομειακό κρεβάτι, για να μπορεί να κοιμάται κάπως ξεκούραστα από τους πόνους, που ένιωθε στο σώμα, και τα αναπνευστικά προβλήματα, που αντιμετώπιζε. Και, όμως, αντί να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος το χάρισε, μόλις το έλαβε, σ’ έναν Αλβανό με παρόμοια θέματα υγείας. Αυτός ήταν ο Αναστάσιος.

*Έμενε σε μια σοφίτα στο κτίριο της Αρχιεπισκοπή στα Τίρανα, μικρών διαστάσεων, χωρίς καμία ιδιαίτερη άνεση, όπου προσευχόταν, διάβαζε κι έτρωγε λιτά. Δεν τον ενδιέφερε η καλοπέρασή του,, αλλά το πώς θα βοηθήσει τους άλλους. Μάλιστα χαρακτήριζε τον εαυτό του «διεθνή επαίτη», για να καλυφθούν οι ανάγκες του πολύπλευρου έργου της Αρχιεπισκοπής. Τον «έτρωγε», όπως είχε επισημάνει, η αβεβαιότητα του τι θα συμβεί μετά το θάνατό του ως προς τα οικονομικά. Και τελικά βρήκε τη λύση με την κατασκευή, μέσα από αποταμιεύσεις και λήψη δανείου, ενός μεγάλου υδροηλεκτρικού κέντρου.

Πάντοτε κινήθηκε με τη σκέψη ότι κάθε άτομο κουβαλά μέσα του μια μικρή, αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης, της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.

π. Ηλίας Μάκος

Πηγή: https://www.himara.gr