ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: «Τρία πουλάκια κάθονταν»

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Μέρα και η σημερινή! Σημαδιακή! Του Οκτώβρη 31. Με ένα ακόμη και …καίγεται!  Έρχεται το τέλος… Να είναι και το τέλος της «έχθρας»; Η συνάντηση θυμίζει, πάντως,  τους στίχους του ποιητή:

«Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι
το ‘να τηράει τη Λειβαδιά και τα’ άλλο το Ζητούνι,
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει…»

Πράγματι, τι κοινό πλέον μπορούν να έχουν τα «τρία πουλάκια» πάρεξ το καθένα να εξιστορεί την δική του ιστορία, η οποία, και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών των τελευταίων πέντε χρόνων έχει εξ αντικειμένου ετερόκλιτα στοιχεία;

Φαίνεται εκτός από το Δημοτικό τραγούδι τίποτε άλλο δεν τους συνδέει πια. Ίσως, όμως,  η παροιμία «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο» τους συνεπάρει κατά τη συνάντηση κι αντί για νέφη δούμε ξαστεριά! Αυτό θα ήθελαν “οι από μέσα”…  Άλλωστε το αίμα νερό δεν γίνεται… «Δεν το λέμε εμείς, η λογική το λέει» όπως λέει και η διαφήμιση!

Το ίδιο θα επιθυμούσαν να συμβεί και στην Κουμουνδούρου. Όχι, όμως, οι μέσα, οι …”απέξω”!  Αλλά έλα, όμως, που ο «ριγμένος» το έχει πάρει κατάκαρδα και έχει και μεγάλη …καρδιά το ατιμούλικο!  Στυλώνει πόδια, και δεν κουνάει ρούπι! «Βρε ουστ», του λένε κι εκείνος χαμπέρι δεν παίρνει!  «Αυτό το χώμα είναι δικό σας και δικό μας» αναφωνεί δημοσίως  και ως άλλος  Σαμψών,  σείει τους κίονες  κραυγάζοντας σε στιλ μοντέρνου παρουσιαστή: «Αποθανέτω ή ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»…

Αλλόφυλοι οι πάλε ποτέ σύντροφοι; Ε, αυτά βλέπουν τα δύο πουλάκια και σου λένε: <<Τούτος ΄δω προίκα δεν είχε, μήτε και μερτικό στην περιουσία, απ΄ όξω μπούκαρε και τους πήρε παραμάσχαλα και τώρα δεν το κουνάει ρούπι από το «ξένο» σπίτι. Κι ας του λένε πως δεν τον θέλουν.  Εμάς που το «σπίτι» είναι δικό μας, να το χάσουμε έτσι, αμαχητί»; Και ούτε μια θέση «στα αψηλά», έτσι σαν τον καφέ της παρηγοριάς, βρε αδελφέ>>;

Ε, τά ΄χει αυτά η ζωή. «Άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει» που έλεγε και η τρομερή ατάκα της γνωστής ελληνικής ταινίας…

Αλλά και το τρίτο πουλάκι, όμως, άδικο δεν έχει, εδώ που τα λέμε. Σου λέει, όποιον εκ των δύο να προωθήσω, ο χαμένος θα είμαι εγώ! Θα με «ψήσει» ο άλλος.  Ενώ τώρα, λέει ο ένας  αντιλέει ο άλλος ποιος τους ακούει;  Άσε δε, ματαλέει το τρίτο πουλάκι, που “το μέλλον είναι αόρατο”… Πού ξέρεις; Είναι  ώρα για να …κλείνουμε πόρτες;

Κάπως έτσι γράφεται η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Και όπως λένε και στις ταινίες:  «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».

Α, ναι, και καλό μας μήνα!