Μελβούρνη: Εκδήλωση για τη διατήρηση της ελληνικότητας και αφιέρωμα στον Γ. Βασιλακάκο
Μελβούρνη.- Πραγματοποιήθηκε στη Μελβούρνη μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση την οποία διοργάνωσαν από κοινού αυστραλιανοί και ομογενειακοί φορείς και συγκεκριμένα η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Coburg σε συνεργασία με την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, και την Ενορία Coburg . Κύριο θέμα της εκδήλωσης ήταν: «Η διατήρηση της ελληνικότητας στην πολυπολιτισμική Αυστραλία» ενώ μέρος της εκδήλωσης ήταν αφιερωμένο στον διακεκριμένο και καταξιωμένο συγγραφέα Γιάννη Βασιλακάκο.
Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν ο Αιδεσιμολογιώτατος Σακελλάριος π. Λεωνίδας Ιωάννου, Ιερατικώς προϊστάμενος Ι.Ν. Υπαπαντής του Κυρίου στο Coburg, ο Δρ. Βασίλης Αδραχτάς από το Western Sydney University, η Barbara Johnson, Βιβλιοθηκάριος – αρμόδια της συλλογής ελληνικών βιβλίων της Βιβλιοθήκης Coburg και ο Δρ. Γιάννης Βασιλακάκος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Μελβούρνης, τ. λέκτορας Νεοελληνικών, Διερμηνείας & Μετάφρασης, και Συγγραφέας.
Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης επικεντρώθηκε στον προβληματισμό για τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες διατήρησης και προώθησης της ελληνικής γλώσσας, του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ταυτότητας στην αυστραλιανή ήπειρο.
Ο π. Λεωνίδας, μίλησε για “την αδήριτη ανάγκη διάσωσης και διατήρησης της ελληνικής γλώσσας (τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στην εκπαίδευση), η οποία όλο και φθίνει στις μέρες μας, σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και χώρα όπως η Αυστραλία – ιδίως στις νεότερες γενιές”. Παράλληλα, τόνισε και την αναπόφευκτη ανάγκη της διγλωσσίας επισημαίνοντας: «Εάν κι εσείς οι Έλληνες χάσετε τη γλώσσα σας, τότε τι θα γίνουμε εμείς οι υπόλοιποι που βασιζόμαστε σ’ εσάς; Ποιος θα μας μεταφράζει απ’ τα δικά σας πρωτότυπα ιερά κείμενα (Παλαιά – Καινή Διαθήκη, κλπ.); Γι’ αυτό θα ήταν καταστροφικό αν απεμπολήσετε την τόσο πολύτιμη γλώσσα των προγόνων σας – γλώσσα αγίων, πατέρων της εκκλησίας, θεολόγων, φιλοσόφων και δημιουργών. […] Γι’ αυτό και είναι προνόμιο Δρα Βασιλακάκο να σας έχουμε εδώ απόψε, καθώς είστε ένας “survivor”, υποδειγματικός φορέας και συνεχιστής της ελληνικής γλώσσας, των γραμμάτων, της παράδοσης και του πολιτισμού μας που, ως πνευματικός ταγός, έχετε μεταλαμπαδεύσει και συνεχίζετε να μεταλαμπαδεύετε στις επερχόμενες γενιές […]».
Ο Δρ. Βασίλης Αδραχτάς ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είναι σε όλους λίγο-πολύ γνωστή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνοφωνία στους κόλπους της Ομογένειάς, καθώς και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η διαιώνιση της ελληνικότητας στην Αυστραλία. Αναφέρομαι πάντα στην ελληνικότητα όχι ως καταγωγή, αλλά ως πολιτισμικό κεφάλαιο. Όλοι μας ξέρουμε ότι οι αριθμοί των μαθητών που παρακολουθούν Ελληνικά μειώνονται δραματικά, ότι αυτοί που επιλέγουν τα Ελληνικά ως μάθημα στο απολυτήριό τους είναι ελάχιστοι, ότι η πανεπιστημιακή παρουσία των νεοελληνικών σπουδών έχει συρρικνωθεί απελπιστικά, ότι τα Ελληνικά τέλος πάντων χάνονται σιγά-σιγά από την καθημερινότητά μας. Βέβαια, η γλώσσα μας έχει μεγάλες αντιστάσεις και ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα από πολλές άλλες εθνοτικές γλώσσες έναντι των συνθηκών φθοράς και αλλοτρίωσης. Ωστόσο, ως ομογένεια, που έχει ήδη συμπληρώσει 150 χρόνια διακριτής κοινωνικής παρουσίας στους Αντίποδες, καλούμαστε να βρούμε μια βιώσιμη λύση στο υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα που απειλεί την ίδια την ιδιοπροσωπία της, την ελληνικότητα αυτή καθαυτή. […] Το πρώτο, και ίσως το πιο σημαντικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να πραγματώσουμε την ελληνοφωνία, είναι η οικογένεια…. Θα πρέπει να γίνει μία εκτεταμένη καμπάνια εκ μέρους των οργανωμένων φορέων της Ομογένειας – της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και των Κοινοτικών θεσμών – μέσω ειδικών επιστημόνων, έτσι ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον προς υιοθέτηση και καλλιέργεια της διγλωσσίας στην καθημερινότητά τους. […] Ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα, είναι η ανασύσταση του κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος με το οποίο συνυφαίνονταν στο παρελθόν η ελληνοφωνία στην Ομογένειά μας. Η γλώσσα όχι μόνο είναι περιβάλλον η ίδια, αλλά συνιστά ένα ιδιάζον οικοσύστημα μέσα σ’ ένα ευρύτερο περιβάλλον, ένα περιβάλλον που συνίσταται σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, θέατρα, συλλόγους, επιχειρήσεις, χώρους λατρείας, σχολεία, λογοτεχνική παραγωγή, δεσμούς με τη μητροπολιτική Ελλάδα, κοκ. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι πρέπει πάση θυσία οι ιθύνοντες της Ομογένειας, όσοι κατέχουν θέσεις ηγετικές και γενικότερα όλοι μας να κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε όλα τα ανωτέρω να ανανεωθούν, να φουντώσουν και πάλι, και να αποτελέσουν τους νέους τόπους και χώρους χρήσης της ελληνοφωνίας. Μόνο έτσι οι γενιές που έρχονται θα έχουν λόγο και κίνητρο να διατηρήσουν μία γλώσσα, εφόσον θα άπτεται άμεσα και ζωτικά των καθημερινών τους αναγκών. […] Εν κατακλείδι να πω ότι ως Ομογένεια βρισκόμαστε μπροστά σε μία πολύ κρίσιμη συγκυρία, μία συγκυρία ευθύνης. Το μέλλον της ελληνοφωνίας και, κατ’ επέκταση, της ελληνικότητας στην Αυστραλία εξαρτάται από τη δική μας υπευθυνότητα, από το εάν εμείς θέλουμε να υπάρξει ένα τέτοιο μέλλον. Αυτή είναι η μεγάλη μας ευθύνη και κανείς δεν μπορεί να απαλλάξει από αυτήν».
Ο Δρ. Γιάννης Βασιλακάκος ανέφερε ότι “Βασική προϋπόθεση, για την επίτευξη της διατήρησης της ελληνικότητας στην πολυπολιτισμική Αυστραλία, είναι ο καθορισμός του όρου «ελληνικότητα». Με τον όρο αυτό συνήθως εννοούμε την «ταυτότητα» του Έλληνα και τα στοιχεία εκείνα που τη διαμορφώνουν και την κάνουν να ξεχωρίζει από εκείνη άλλων λαών. Ωστόσο, για ορισμένους μελετητές τα πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα, καθώς υπάρχει ασάφεια, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε αν η «ελληνικότητα» είναι αίσθημα, συνείδηση ή ταυτότητα […]. Το σημαντικότερο στοιχείο απ’ όλα φρονώ ότι είναι, αναμφίβολα, η χρήση της ελληνικής γλώσσας στην οικογένεια (ιδιαίτερα ο ρόλος των παππούδων και γιαγιάδων που δεν μιλούν αγγλικά), ο δε ρόλος της (της οικογένειας) είναι αναντικατάστατος για την ελληνομάθεια ενός παιδιού γεννημένου εκτός Ελλάδος. Το ελληνικό σχολείο, αν και χρησιμότατο, δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια για την ελληνομάθεια, καθώς τα περισσότερα παιδιά το βλέπουν σαν μια καταναγκαστική, ανιαρή αγγαρεία. Αντιθέτως, μια επίσκεψη και παραμονή ενός παιδιού στην Ελλάδα για ένα – δυο μήνες αντιστοιχεί με ένα – δυο χρόνια μαθημάτων σε ελληνικό σχολείο. […] Ο Δρ. Βασιλακάκος τόνισε ακόμη ότι “επιβάλλεται όλοι οι ενδιαφερόμενοι ν’ ακούσουν την προτροπή του Χρήστου Γιανναρά «να οριοθετηθεί μια σύγχρονη και ρεαλιστική αναζήτηση του νοήματος της ελληνικότητας» γενικότερα, πρωτίστως για τους ίδιους τους Έλληνες. Δηλαδή να απαντηθεί το ερώτημα, όπως λέει, «Αν έχει ουσιαστικό θετικό αντίκρισμα στη ζωή του Νεοέλληνα σήμερα η ελληνική του καταγωγή, αντίκρισμα καθαρμένο από επιπόλαιες συναισθηματικές εμμονές και εθνικιστικά ιδεολογήματα. Αν το να ονομαζόμαστε Έλληνες μπορεί να αντιπροσωπεύει, στον προσωπικό μας βίο και στην απτή καθημερινότητα, κάποια ξεχωριστή δυνατότητα ή ιδιαίτερο πλούτο ποιότητας ζωής».
===============================================================================
Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης έγινε ένα σεμνό αφιέρωμα στον καταξιωμένο πανεπιστημιακό και πολυβραβευμένο συγγραφέα Δρα Γιάννη Βασιλακάκο, του οποίου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, μια αναδρομική έκθεση όλη της εκδοτικής παραγωγής του των τελευταίων 51 ετών (1973-2024), προκειμένου να αναδειχθεί η αδιάπτωτη παρουσία και απαράμιλλη συμβολή του στα ελληνικά και αυστραλιανά γράμματα και τον πολυπολιτισμό. Παράλληλα, η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την παρουσίαση των δύο τελευταίων του βιβλίων: «Η αντιστασιακή πεζογραφία της Επταετίας (1967-1974: Κριτική μελέτη – 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση» (εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 2024) και «Το ανεμογκάστρι: Αποδελτιώνοντας τη συντέλεια του κόσμου – Μαρτυρίες» (εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2023). Στον συγγραφέα και τη γενικότερη διαδρομή του αναφέρθηκαν η κυρία Barbara Johnson και ο Δρ Βασίλης Αδραχτάς.
Η κα. Barbara Johnson μίλησε για τον Γιάννη Βασιλακάκο χαρακτηρίζοντάς τον ως “κυρίαρχη λογοτεχνική φωνή της Ομογένειας” και συνέχισε λέγοντας ότι «αν και από έφηβος ζει σε μια αγγλόφωνη χώρα, χάρη στο ταλέντο του από πολύ νωρίς κατορθώνει και τραβά την προσοχή των ιθυνόντων του λογοτεχνικού κι εκδοτικού χώρου της δεύτερης πατρίδας του”. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην αναγνώρισή του από την αυστραλιανή κυβέρνηση, μέσω του Literature Board of the Australia Council, που για 17 χρόνια του παραχωρούσε συγγραφικές χορηγίες για να γράφει στη μητρική του γλώσσα. Κατέληξε τονίζοντας ότι “ο Γιάννης Βασιλακάκος, ως δίγλωσσος συγγραφέας, με το πολυδιάστατο έργο του, είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ’ τους πρωτεργάτες και πρωταγωνιστές του πολυπολιτισμού στην Αυστραλία, τιμώντας τόσο τα ελληνικά γράμματα όσο και την αυστραλιανή λογοτεχνία”.
Τέλος, ο Δρ. Βασίλης Αδραχτάς τόνισε το γεγονός ότι ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι ο πρώτος μη αγγλόφων συγγραφέας στην Αυστραλία (ενδεχομένως και ο πρώτος ελληνόγλωσσος συγγραφέας σε αγγλόφωνη χώρα διεθνώς) που κατάφερε να “σπάσει” το κλειστό λογοτεχνικό και εκδοτικό αγγλοσαξονικό κατεστημένο και ότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένα “ζωντανό μνημείο” των απαρχών της πολιτικής του πολυπολιτισμού, καθώς υπήρξε συνιδρυτικό μέλος της πολυπολιτισμικής λογοτεχνίας στην πέμπτη ήπειρο.
Πηγή:ertnews.gr/Σύνταξη
Σχόλια Facebook