Αλλά φεύ… (αλίμονο)

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

“Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα”. Με την γνωστή ελληνική παροιμία απάντησε ομογενειακός παράγοντας στην ερώτηση της PanhellenicPost τι αναμένεται να συμβεί στην Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων μετά τα αποτελέσματα των “επί μέρους” εκλογών που διεξήχθησαν στις 30 Ιουνίου στους Πόντιους, δρομολογημένες από την πλευρά Γεωργόπουλου. Και, “πριν Αλέκτωρ λαλήσαι τρις”, ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Κλεάνθης Μεϊμάρογλου  αμφισβήτησε επισήμως  την εγκυρότητα των εκλογών που διεξήχθησαν.

Ο κ. Μεϊμάρογλου, όπως έγραψε ο “Εθνικός Κήρυξ”, με επιστολή του προς τον αντιπρόεδρο της Εφορευτικής Επιτροπής, Λάκη Παπαδόπουλο, στηλίτευσε το γεγονός ότι η Νομική Καστανά, η οποία αρχικά είχε οριστεί πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής, παραιτήθηκε από τη θέση της και κατήλθε υποψήφια για το Δ.Σ., όπου και αναδείχθηκε πρόεδρος στις τελικές αρχαιρεσίες της περασμένης Τρίτης. Σαν να μην είχε καταστατικά τέτοιο δικαίωμα!..

Παράλληλα, ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας υποστήριξε πως ο Σύλλογος που αντιπροσωπεύει (Aktina.org) ουδέποτε έλαβε πρόσκληση, ενώ εξέφρασε σκεπτικισμό για την καταχωρημένη συμμετοχή 36 Συλλόγων, όπως επικοινωνήθηκε από την Εφορευτική Επιτροπή. Ωσάν εάν λάβαινε πρόσκληση, θα έσπευδε τάχατες να “ανταποκριθεί”!

Και ενώ -πάντα κατά τον Εθνικό Κήρυκα,  ο “εξ των αντιθέτων” κ. Γεωργόπουλος δήλωσε πως οι ενστάσεις Μεϊμάρογλου δεν επηρεάζουν τον προγραμματισμό για την έναρξη συζητήσεων σύγκλισης με την άλλη πλευρά, οι οποίες ξεκινάνε σήμερα Δευτέρα, υπό την επίβλεψη των δικηγόρων, το ερώτημα που απασχολεί τους υγιά σκεπτόμενους ομογενείς είναι ένα: Μα, καλά, διασπασμένοι, τι νομίζουν “νικητές και ηττημένοι” ότι θα καταφέρουν;

Γεγονός είναι ότι η κατάσταση που επικρατεί κοντά δύο τώρα χρόνια στην Ομοσπονδία έχει προκαλέσει απογοήτευση και ανησυχία στην ομογένεια των ΗΠΑ για το μέλλον των οργανώσεών της. Όπως απογοήτευση και σκεπτικισμό για τα αίτια αλλά και το αιτιατό  (το αποτέλεσμα που συνδέεται με μια αιτία) έχει προκαλέσε στους ομογενείς της Αμερικής η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει (και εδώ ταιριάζει, επίσης, το -“Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα”, τουλάχιστον την τελευταία 30ετία) για την “απομάκρυνση” του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου από το θρόνο του.

Όποιος θέλει να βρει άκρη με την αιτία που προκαλεί την “δολερή διχόνια”, όπως την περιγράφει ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον “Υμνο προς την Ελευθερία”, απλώς χάνει τον καιρό του.  Ἂν κάτι δὲν ἀφήνει τοὺς Ἕλληνες νὰ «πᾶνε μπροστά», εἶναι ἀσφαλῶς ἡ διχόνοια, ὁ κακὸς δαίμων ποὺ τοὺς πολεμάει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Στὸ ἀρχαιότερο ἀπὸ τὰ γραπτὰ μνημεῖα τῆς παραδόσεώς μας, τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, ἡ αὐλαία ἀνοίγει μὲ τὸν τσακωμὸ τοῦ Ἀχιλλέα μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα. Αὐτὸ φαίνεται εἶναι τὸ κυριώτερο χαρακτηριστικό μας! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  ἔλεγε: “Ὁ τόπος τοῦτος δεν χάνεται ποτέ. Μα και δὲν φτιάχνεται”.

Περισσότερο  ποιητικός ο λόγος του Διονυσίου Σολομού:

<<Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή·
Καθενὸς χαμογελάει,
Πάρ’ το, λέγοντας, καὶ σύ.

Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει
Ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά·
Μὴν τὸ πιάστε, γιατὶ ρίχνει
Εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.

Ἀπὸ στόμα ὁποὺ φθονάει,
Παλληκάρια, ἂς μὴν ’πωθῆ,
Πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
Τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
Τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσά τους
Δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά.>>

Αν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου, παίρνει μιά πρώτη απάντηση. <Μόλις μία κυβέρνηση εξαγγείλλει ένα μέτρο, η αντιπολίτευση αρχίζει να την πολεμά και αυτό ασχέτως του τι αφορά η εξαγγελία. Να το ξεκαθαρίσουμε: Άλλο είναι αντιπολίτευση και άλλο η  a priori (από πριν, εκ των προτέρων) αντίδραση , αντιπαράθεση, η φαγομάρα. Ακόμη και χρήματα να μοιράσει (!) η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση θα την …επικρίνει γιατι δεν έδωσε περισσότερα!..

Αλλά είναι γνωστό: Όχι ένας, όχι δύο, αλλά τέσσερις αρχιεπίσκοποι Αμερικής υποχρεώθηκαν σε “παραίτηση” παρά το παγκοίνως παραδεκτό ότι οι προκαθήμενοι “πεθαίνουν με το θρόνο τους”,  πάρεξ τυχούσης ανίατης ασθένειας…

Επίσης γνωστόν είναι ότι “εμείς” έχουμε πάντα δίκιο. Το …άτιμο το άδικο το έχουν πάντα οι άλλοι! Έτσι, άκριτα. Απαίδευτα. Απροβλημάτιστα μπροστά στο κοινό καλό. Ή σε τυχόν εθνικούς κινδύνους. Αλλά βλέπετε, «Έξις δευτέρα φύσις» (η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου).

Το θέμα, είπαμε, έρχεται, δυστυχώς, από πολύ μακριά. Δεν είναι η πρώτη δεν θα είναι σίγουρα και η τελευταία φορά που απασχολεί τούτη δω τη στήλη. Μακάρι να μην χρειάζονταν να επανέλθουμε. Είθε οι συζητήσεις σύγκλισης “με την άλλη πλευρά”, οι οποίες ξεκινάνε σήμερα Δευτέρα, υπό την επίβλεψη των δικηγόρων, να αποβούν καρποφόρες.

Είθε να καταλαγιάσουν τα “ανήσυχα” ή “ανησυχούντα”πνεύματα στον εκκλησιαστικό περίγυρο.

Αλλά φεύ… (αλίμονο).