Νίκος Λαλόπουλος: Σαράντα χρόνια αφιερωμένα στην Παμμακεδονική Ένωση

Μετά από τέσσερις δεκαετίες ενεργού συμμετοχής στην Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης Βικτώριας, το όνομα του Νίκου Λαλόπουλου είναι πλέον ταυτισμένο με τον ιστορικό αυτό θεσμό.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον «Νέο Κόσμο» με αφορμή την απόφασή του να μην συμμετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης, την οποία υπηρέτησε με τόσο πάθος για σαράντα χρόνια, κάνοντας χώρο σε νέα πρόσωπα, μοιράζεται τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις του από τη διαδρομή του στην Παμμακεδονική και τις απόψεις του για το μέλλον των παροικιακών οργανισμών.

Η πορεία του κ. Λαλοπούλου στην Παμμακεδονική Ένωση ξεκίνησε το 1993, όταν εισήλθε στο Διοικητικό Συμβούλιο. Από τότε, υπηρέτησε την Ένωση μέχρι το 2016, όταν έπρεπε να αποσυρθεί λόγω ασθένειας, για να επιστρέψει ξανά το 2022. Η δέσμευσή του αποτελεί αναγνώριση της σημασίας της Παμμακεδονικής Ένωσης στη διατήρηση και προώθηση της μακεδονικής κληρονομιάς και κουλτούρας.

Μιλώντας για την εμπλοκή του στα κοινά και συγκεκριμένα στην Παμμακεδονική Ένωση, επισημαίνει την αίσθηση ευθύνης και αφοσίωσης στην κοινότητα.

«Η Μακεδονία μάς πονάει», λέει, εξηγώντας την πρώιμη ανάγκη του να αναλάβει δράση για την προστασία της ταυτότητας και της κληρονομιάς της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Συζητώντας για το μέλλον της Παμμακεδονικής Ένωσης και άλλων παροικιακών οργανώσεων, εκφράζει τη λύπη του για τη συρρίκνωση της παροικίας και τη μείωση του ενδιαφέροντος των νέων.

Παρά τις δυσκολίες, όμως, εκφράζει αισιοδοξία για το μέλλον της Παμμακεδονικής Ένωσης υπό τη νέα διοίκηση.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Λαλόπουλου:

– Πρόσφατα παραδώσατε τη σκυτάλη ως γραμματέας της Παμμακεδονικής, σε νεότερους. Πόσα χρόνια υπηρετήσατε στην Ένωση και από ποια μετερίζια;

Ν. Λ.: Ήρθα το 1960 στη Μελβούρνη από την Ελλάδα , 18 χρόνων παιδί. Το ’61 ήταν που δημιουργήθηκε η ΕΠΟ (Ελληνικός Παμμακεδονικός Οργανισμός) που τελικά διαλύθηκε -δεν ξέρω γιατί ακριβώς δεν ήμουν στα πράγματα τότε- και δημιουργήθηκε η Παμμακεδονική Ένωση Αυστραλίας. Η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτώριας δημιουργήθηκε το 1981-82 και το 1983, επί προεδρίας Λιούσια, αγοράστηκε το κτίριο όπου στεγάζεται ακόμη και σήμερα.

Εγώ μπήκα στο Διοικητικό Συμβούλιο της Παμμακεδονικής το 1993. Πρόεδρος ήταν ο Στέργιος Λιούσιας, εγώ ήμουν ταμίας, γενικός γραμματέας ο Σπύρος Κοροσίδης, υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης και αντιπρόεδρος ο κ. Μιχαλούδης από την Καβάλα. Συνεχίσαμε μέχρι το 2016 οπότε χρειάστηκε να απέχω για 6-7 χρόνια λόγω ασθένειας.

Επανήλθα τον Νοέμβριο του ’22.

-Πώς εξελίχθηκε η Ένωση μέσα στα χρόνια και ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος της στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας μας;

Ν.Λ.: Πιστεύω ακράδαντα ότι η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας είναι ένας θεσμός που μπορεί να φέρει ουσιαστικές αλλαγές στον τόπο μας. Η Παμμακεδονική υπηρετεί αυτόν το θεσμό γιατί τον πιστεύει και τον τιμά. Έτσι τη βλέπω εγώ και έτσι την αισθάνομαι.

Όσον αφορά το ρόλο της στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας μας, νομίζω ότι έκανε τα μέγιστα με τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ «Δημήτρια», θεσμός που επανήλθε εφέτος.

Εκδόσαμε και το Λεύκωμα και άρχισε πάλι η Παμμακεδονική να ανεβαίνει.

Τώρα εξαρτάται από τα νέα τα παιδιά και πιστεύω ότι τα παιδιά αυτά που μπήκαν θα την προχωρήσουν την Παμμακεδονική, θα την πάνε μπροστά. Εμείς ό,τι ήταν να το προσφέρουμε, το προσφέραμε με τον καλύτερο τρόπο.

–     Αποχωρώντας εσείς και ανοίγοντας το δρόμο στους νέους ποια συμβουλή θα τους δίνατε;

Ν.Λ.: Να πιστέψουν στο θεσμό της Παμμακεδονικής. Όπως είπα στην αρχή, μπορεί να φέρει ουσιαστικές αλλαγές. Να αγαπούν την Παμμακεδονική και να την τιμούν. Αυτές τις συμβουλές τους έδωσα.

–     Θα συνεχίσετε να υποστηρίζετε και με ποιο τρόπο την Παμμακεδονική;

Ν.Λ.: Με κάθε τρόπο. Με το να είμαι διαθέσιμος αν ποτέ χρειαστούν τη γνώμη μου, αλλιώς δεν σκοπεύω να μπλεχτώ στα πόδια τους. Αν χρειαστούν βοήθεια και με το Λεύκωμα, είμαι στη διάθεσή τους.

–     Έχετε ξεχωρίσει κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας σας στην Παμμακεδονική;

Ν.Λ.: Έγιναν συγκλονιστικά, συλλαλητήρια. Μαζέψαμε γύρω στις 120.000 κόσμο. Μιλάμε για το 1993-94 που έγιναν 3-4 συλλαλητήρια. Τότε ήταν πρόεδρος ο Νικόλαος Κατσάκης και μετά ο Στέργιος Λιούσιας.

Κάτι ακόμα που έχω συγκρατήσει είναι τα λόγια του αείμνηστου Σπύρου Κοροσίδη, ο οποίος, όταν πρωτοπήγα στην Παμμακεδονική, μικρό παιδί, με πήρε και μου είπε: «Πιστεύω ότι θα κρατήσεις, αλλά να ξέρεις ένα πράγμα, στην Παμμακεδονική πρέπει να είσαι και διπλωμάτης». Ακριβώς αυτά ήταν τα λόγια του και δεν τα ξεχνώ ποτέ.

–     Αποχωρώντας κοιτάτε πίσω με πικρία ή με νοσταλγία;

Ν.Λ.: Πάντα με νοσταλγία. Εγώ εκείνο τον καιρό εργαζόμουν στην (τότε) Telecom. Είχα αρχίσει να γράφω ένα βιβλίο τη νύχτα, όταν δεν είχα δουλειά να κάνω στο γραφείο. Τελικά με πήρε 14 χρόνια, αλλά το τελείωσα. Δυστυχώς, όμως, αρρώστησα και δεν πρόλαβα να το τυπώσω. Τα παιδιά μου κανόνισαν να τυπωθούν κάποια αντίτυπα. Ονομάζεται «Εταιρεία αγάπης και μίσους», και περιλαμβάνει όλα τα απομνημονεύματά μου από εκείνη την περίοδο.

–     Τελευταία, ακούμε όλο και πιο συχνά για συλλόγους που διαλύονται λόγω έλλειψης μελών και ενδιαφέροντος, για διαφωνίες σχετικά με τη διάθεση των περιουσιών τους. Εσείς, πώς βλέπετε το μέλλον της Παμμακεδονικής και των παροικιακών Οργανισμών γενικότερα;

Ν.Λ.: Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Η πρώτη γενιά φεύγει… έμειναν λίγοι. Η Παμμακεδονική είχε κάποτε 49 Συλλόγους-μέλη, σήμερα έχει μόνο 25. Συρρικνώνεται η παροικία μας, αυτή είναι η αλήθεια.

Πιστεύω ότι η νεολαία δεν στάθηκε, κατά κάποιο τρόπο, ‘αντάξια’ της πρώτης γενιάς. Ας πάρω τις κόρες μου για παράδειγμα. Καμιά δεν θέλησε να έρθει στην Παμμακεδονική, παρ’ ότι η μια είναι δικηγόρος, η άλλη οικονομολόγος και η άλλη δασκάλα. Δεν θέλησαν, προσπάθησα, τελείωσαν τα σχολεία τα ελληνικά, αλλά από εκεί και πέρα αυτό ήταν. Τώρα παίρνω τα εγγονάκια μου και στις εκδηλώσεις τα ντύνω με τις στολές τις μακεδονικές. Τα άλλα τα μεγαλύτερα δεν έρχονται πλέον. Σπάνια θα βρεις νέα παιδιά που να θέλουν να έρθουν να εργαστούν πραγματικά. Δεν τους νοιάζει. Συνήθως πάνε στους συλλόγους μόνο και μόνο για τις θέσεις. Για να λένε ότι είναι πρόεδροι ή γραμματείς, χωρίς όμως να πιστεύουν στο θεσμό. Ωστόσο, το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Παμμακεδονικής πιστεύω πως θα πάει καλά.

*Η συνέντευξη με τον κ. Λαλοπούλο αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της ενεργού συμμετοχής στις παροικιακές οργανώσεις και τη δέσμευση για τη διατήρηση της κληρονομιάς μας. Είναι μια υπενθύμιση του ρόλου που διαδραματίζουν στη διατήρηση της ταυτότητας και του πολιτισμού μας και έμπνευση για τις επόμενες γενιές ώστε να γίνουν οι συνεχιστές αυτών των πολύτιμων πολιτιστικών κληροδοτημάτων που αφήνει πίσω της η απερχόμενη πρώτη γενιά μεταναστών.

Πηγή:neoskosmos.com