Ερωτήματα που ζητούν Απαντήσεις σε Σχέση με τους Απόδημους Έλληνες

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

«Το μεγαλύτερο εργαλείο που έχει η Ελλάδα είναι το ανθρώπινο δυναμικό της και εντός της Ελλάδας και στους απόδημους. Εάν μπορέσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι κάπως να παράγουν πολιτική να είναι στην κοινωνία, να καθαρίσει η κοινωνία, θα δεις τι θα προκύψει μετά».

Η δήλωση ανήκει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη στη συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές». Έτσι έκλεισε τη συνέντευξη. Η συγκεκριμένη τοποθέτηση, υπό το πρίσμα της διττής, πλέον ιδιότητάς του, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πέραν από την εκ πρώτης όψεως θετική αναφορά στους απόδημους, γεννά και ορισμένα –κρίσιμα κατά την άποψή μας, επί του εν λόγω θέματος, ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο: Τι ακριβώς εννοεί, “το ανθρώπινο δυναμικό εντός της Ελλάδας και στους απόδημους (…) όλοι αυτοί οι άνθρωποι κάπως να παράγουν πολιτική¨;

Ερώτημα δεύτερο: Τι θα πεί (πάλι όλοι αυτοί οι άνθρωποι) «να είναι στην κοινωνία»;

Ερώτημα τρίτο: Με ποιόν τρόπο να «καθαρίσει η κοινωνία» και από τι;

Η πρώτη παρατήρηση αφορά στο ότι η διατύπωση της πρώτης πρότασης δεν έχει απάντηση, αφού εστιάζει στο ¨κάπως¨.  Κάπως; Πώς; Αυτό δείχνει ότι ο κ. Κασσελάκης δεν έχει μία ολοκληρωμένη άποψη για το πώς οι Απόδημοι Έλληνες μπορούν από κοινού με τους «εντός» Έλληνες «να παράγουν πολιτική». Θα αναμένουμε μέχρι να σχηματίσει και να δημοσιοποιήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την άποψη. Έως τότε παραμένουν τα λόγια του «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα» κατά την έκφραση του Σωκράτη.

Μία δεύτερη παρατήρηση αφορά στον γενικευμένο όρο «όλοι αυτοί οι άνθρωποι(…)  να είναι στην κοινωνία».  Θεωρητικά, όλοι αυτοί οι άνθρωπο είναι πολλές κοινωνίες. Όχι μία συμπαγής κοινωνία. Και δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι έτσι. Ζούνε σε χωριστές πατρίδες, σε διάφορα καθεστώτα με ποικίλες ανάγκες και ετερόκλητους στόχους. Αλλά για να «στρατευθούν» οι Απόδημοι και να αποτελέσουν το μακρύ δόρυ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν είναι απαραίτητο να συνιστούν «κοινωνία». Αρκεί να υπάρχει στοιχειώδης ενημέρωση και κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, κοινά αποδεκτές.

Διότι, π.χ. εάν θελήσει το εθνικό Κέντρο να «στρατεύσει» τους απόδημους στην «Συμφωνία των Πρεσπών», μάλλον θα ατυχήσει. Ή εάν θελήσει να «συνταχθούν» οι Απόδημοι σε μία νέα συμφωνία στο Κυπριακό, στα χνάρια της «Συμφωνίας των Πρεσπών», μάλλον θα σπάσει τα μούτρα του! Επομένως, ζητούμενο είναι η πολιτική που θα παραχθεί να έχει κοινό παρανομαστή τις θέσεις και τις απόψεις των Αποδήμων επί των εθνικών θεμάτων… Αλλά ουδείς εν Ελλάδι ενδιαφέρεται να τις πληροφορηθεί…

Στο τρίτο ερώτημα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Διότι αν πρέπει να «καθαρίσει η κοινωνία» για να εκμεταλλευθούμε «το εργαλείο του απόδημου ελληνισμού» ομφαλοσκοπούμε! (σ.σ. το αποκλειστικό ενδιαφέρον κάποιου για τον εαυτό του, η αποξένωση από τον έξω κόσμο και η αδιαφορία γι’ αυτόν). Και έπειτα, πώς  να καθαρίσει η κοινωνία; Από τι να καθαρίσει;  Οι κοινωνίες, όλες, έχουν τους καλούς και τους κακούς. Τους νομοταγείς και τους παράνομους. Τους εργατικούς και τους τεμπέληδες. Τους γενναίους και τους δειλούς. Τους τίμιους και τους κλέφτες. Τους ενάρετους και τους διεφθαρμένους. Τους πιστούς και τους άπιστους.

Πάρεξ και μιλάμε για «εθνοκάθαρση»!

Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου» … (σ.σ. βοήθησέ με Θεέ μου να μην ξεστομίσω κάτι που δεν πρέπει -κυρίως κάτι που αφορά άλλους και τους εκθέτει – η φράση υπονοεί ότι βεβαίως υπάρχει κάτι επιλήψιμο, αλλά προτιμώ να μην το πω) el.wiktionary.org