Εκδημία ιστορικού στελέχους ομογένειας – παλαιού προέδρου Κοινότητας Στοκχόλμης και μέλους ΔΣ Ομοσπονδίας – Χρήστου Πολύμερου

Πάει  και ο Χρήστος Πολύμερος^. ο «Μπάρμπα-Γιώργος» όπως τον αποκαλούσε ο Μπάμπης Καλαντζής από τα χρόνια της δικτατορίας. Βασίλεψε σαν τον ήλιο πίσω από το βουνό Όθρυς, με το φεγγάρι να καθρεπτίζεται στον Μαλιακό κόλπο μπροστά από τα πλατάνια του σπιτιού του. Για τους Έλληνες μετανάστες όμως στη Σουηδία στις δεκαετίες 1970 και ’80, τα μέλη του ΚΚΕ Εσωτερικού Σουηδίας, και ιδιαίτερα για όσους τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του θα μεσουρανεί και θα λάμπει σκορπίζοντας αισιοδοξία. Θα τον θυμόμαστε σαν έναν ανιδιοτελή άνθρωπο με οδηγό όχι το ατομικό αλλά το συλλογικό συμφέρον που είχε προτάξει. Έναν άνθρωπο που αναζητούσε την Ιθάκη ακολουθώντας πάντα το δρόμο της ανιδιοτέλειας.

Φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο εγκατέλειψε τις σπουδές του –και οικονομικές απολαβές μετά το πέρας των σπουδών του– όταν ο Παττακός έβαλε την Ελλάδα στο γύψο,

και ήρθε στη Σουηδία. Δραστηριοποιήθηκε στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, στον Φοιτητικό Σύλλογο, το Σύλλογο Στοκχόλμης και την Ομοσπονδία στην ίδρυση της οποίας πρωταγωνίστησε. Παράλληλα με τις δραστηριότητές του στο μαζικό χώρο, τα ταξίδια σε όλες τις πόλεις της Σουηδίας όπου υπήρχαν Έλληνες μετανάστες, ταξίδια στη Φιλανδία και Νορβηγία για αντιδικτατορικές ενέργειες, και τη συμμετοχή του σε συνέδρια Φοιτητικών Συλλόγων σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, φρόντιζε και για την μόρφωσή του διαβάζοντας Μαθηματικά και Οικονομία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης.

Σαν Γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού στη Σουηδία ήταν η ψυχή της οργάνωσης. Ακούραστος και οξυδερκής βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο της κομματικής δραστηριότητας, έχαιρε καθολικής εκτίμησης, και θεωρούσε τον αγώνα της αριστεράς δικό του αγώνα. Ήταν πάντα παρών, αναλάμβανε ένα μεγάλο μέρος της κομματικής δουλειάς, φερόταν με σεβασμό στους συντρόφους, διατηρώντας ταυτόχρονα ακέραιο και ασυμβίβαστο το κριτικό πρόταγμά του προς όλους.

Σαν μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας ήταν ο ιθύνων οργανωτικός και πολιτικός νους πίσω από τις κατακτήσεις του μεταναστευτικού κινήματος, κατακτήσεις που ανέβασαν την Ομοσπονδία στα μεσούρανα, και της έδωσαν κύρος που άνοιγαν οι πόρτες υπουργείων σε Ελλάδα και Σουηδία. Είναι χαρακτηριστική η φράση στελέχους του Υπουργείου Παιδείας σε μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας την περίοδο που η συζήτηση για την ελληνόφωνη εκπαίδευση των ελληνόπουλων ήταν καίριο ζήτημα. «Κάντε κάτι εσείς (εδώ στη Σουηδία) που σας λογαριάζουν, γιατί εμάς δεν μας υπολογίζουν καθόλου».

Ήταν ο μοχλός που προσέδιδε δύναμη στους άξιους συνεργάτες και συντρόφους του (από την Ουψάλα μέχρι το Μάλμε) στους οποίους θα πρέπει να αφιερωθεί ένα εκτενές κεφάλαιο αν κάποτε γραφτεί αντικειμενικά η ιστορία του μεταναστευτικού κινήματος στη Σουηδία. Οι ικανότητες του Χρήστου, η δημιουργικότητα και οι τακτικές που ακολουθήθηκαν για την επίτευξη των στόχων που υλοποιήθηκαν, έδωσαν στην Ομοσπονδία τέτοια αίγλη που την διατήρησαν ζωντανή για αρκετά χρόνια, πριν, στην μετά Πολύμερο εποχή, πάρει την κατιούσα που οδήγησε στη ουσιαστική διάλυση της ”οργανωμένης (και μη) παροικίας στη Σουηδία” .

Ο Χρήστος Πολύμερος εκτός από την ικανότητα που είχε να λέει ανέκδοτα χωρίς σταματημό δημιουργώντας ένα εύθυμο κλίμα, ήταν πολυπράγμονας. Δούλευε πλήρες ωράριο, ήταν οικογενειάρχης, μέλος στο ΔΣ  της Ομοσπονδίας, Γραμματέας της οργάνωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού Σουηδίας, μέλος στο Νομαρχιακό Συμβούλιο του Νομού Στοκχόλμης, και πρόεδρος στην Κοινότητα Στοκχόλμης για ένα χρόνο. Σε όλα αυτά ο ρόλος του δεν ήταν διακοσμητικός αλλά  ουσιαστικός, επιδιώκοντας πάντα την ουσία και όχι την επίδειξη. Διαθέτοντας πολιτική βούληση και κρίση, ικανότητα και δημιουργικότητα, με ερευνητικό πνεύμα ανέλυε και μελετούσε το πρόβλημα προκειμένου να πετύχει τον επιδιωκόμενο σκοπό.

Παρόλο που οι οικογενειακές, επαγγελματικές και συνδικαλιστικές ασχολίες απαιτούσαν πολύ χρόνο, συμπλήρωσε τις πανεπιστημιακές του γνώσεις διαβάζοντας, ταυτόχρονα, στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην παιδαγωγική, συνέχισε σπουδάζοντας ιστορία που ήταν το αγαπημένο του θέμα. Δεν περνούσε απλώς τα μαθήματα, αλλά αρίστευε. Η μετακόμισή του στην Ελλάδα, δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το  διδακτορικό του στην ιστορία.

Συνέχισε, με επιτυχία, τόσο την πολιτική όσο και τη συνδικαλιστική δράση στην Ελλάδα κρατώντας την ρότα που είχε χαράξει στη Σουηδία. Δεν διεκδίκησε τίποτα για τον εαυτό του. Έχοντας σαν ορμητήριο την Λειβαδιά, όργωσε τη Στερεά Ελλάδα για κομματική δουλειά πολλές φορές, πάντα με δικά του έξοδα (αυτοκίνητο, βενζίνη κ.α.). Με την πολιτεία του απέδειξε ότι το ατομικό, το μικροσυμφέρον , και ο καιροσκοπισμός μπορούν και  πρέπει να υποχωρούν. Έχοντας ταχθεί συνειδητά στο συλλογικό συμφέρον, με την πολιτική του συγκρότηση και θέση κατάφερε τόσα πολλά που ο Νίκος Κωνσταντόπουλος τον αποκαλούσε επαινετικά οπλαρχηγό της Στερεάς.

Η χλίδα δεν υπήρξε στις επιδιώξεις του, και υποστήριζε ότι δεν επιτρέπεται «να ληστεύουν ατιμωρητί την δημόσια περιουσία». Όταν το φαύλο και αλαζονικό πολιτικό σύστημα, σε αγαστή αρμονία με ΜΜΕ, εκμαύλισαν το πνεύμα και την ψυχή του ελληνικού λαού, όταν οι μίζες, οι προμήθειες, τα γρηγορόσημα, το ρουσφέτι, η κομματοκρατία και η διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις και οι συντεχνίες, η κρατική γραφειοκρατία και ο θεσμικός υπόκοσμος είχαν γίνει εθνικό σπορ και πετούσαν σαν δηλητηριασμένες σφίγγες σε όλη την Ελλάδα, αυτός απέρριψε πρόταση δωροδοκίας του με δεκάδες εκατομμύρια δραχμές.

Στην συνεχή αναζήτηση της Ιθάκης ο Πολύμερος δεν ήταν μόνος. Είχε τη στήριξη και την αμέριστη συμπαράταξη της συντρόφου του Ευγενίας, η οποία μοιράζονταν μαζί του τις ίδιες ηθικές αρχές, τους ίδιους ηθικούς κανόνες και κοινές αξίες που ενσωμάτωσαν στον χαρακτήρα των δυο κοριτσιών τους (Όλγας και Κίτσας) από την νηπιακή τους ηλικία κάνοντάς τα δυο ζωντανά διαμάντια.

Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων και Κοινοτήτων

Παναγιώτης Καλογιάννης,