Αύγουστος 1974 – Ο πόλεμος κάποτε τελειώνει, η προσφυγιά όμως δεν υποφέρεται!

Τι είναι προσφυγιά; Ένας μικρός προχειροδεμένος μπόγος και μέσα σ’ αυτόν στριμωγμένα τα ρούχα που φορούσαμε την μέρα που μάς υποχρέωσαν να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας, οι αναμνήσεις από τις ανταριασμένες μέρες του πολέμου, τα βιώματα μιας πρότερης ανάμελης ζωής και ο νόστος. Ένας μπόγος, λοιπόν, η προσφυγιά που γίνεται μόνιμος κόμπος στην ψυχή και δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε.

Συνεχίζουμε να είμαστε βαθειά ριζωμένοι στα προγονικά μας χώματα, στην Κερύνεια, στο Ριζοκάρπασο, στη Μόρφου, στα Γαστριά, στην Περιστερωνοπηγή. Κοιτάμε πίσω και παραμερίζοντας τις φωτιές, τον πόνο και το θανατικό, ανταμώνουμε ξανά με το παρελθόν μας και όπως λέει και ο ποιητής Βάρναλης, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, σε κάποιο θάμα.

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου του 1974, χάραμα ακόμα, οι Βαρωσιώτες παίρνουμε τον δρόμο για το πικρό αντάμωμα με τη μοίρα των Κερυνειωτών, μια μοίρα που σφραγίζει την ιστορία του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες.

Η Αμμόχωστος εάλω.

Από το λιμάνι, βγαίνουν καπνοί. Εγκλωβισμένος ο Άγιος Νικόλαος μετρά μέσα από τα μεσαιωνικά τείχη τους κατακτητές του τόπου: Άραβες, Φράγκοι, Γενουάτες, Ενετοί, Τούρκοι, Εγγλέζοι και χάνει το λογαριασμό. Ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού. Η εφιαλτική βουή των τουρκικών αεροπλάνων παγιδεύεται εσαεί στα αυτιά μας.

Η θάλασσα της Σαλαμίνας φουσκώνει από τα δάκρυα και την πίκρα. Οι λεμονιές της Αρσινόης κρύβουν την μυρωδιά τους βαθειά μέσα στην άμμο. Ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού. Δασάκι της Άχνας, αντίσκηνα, αβάσταχτος ο πόνος, πρόχειρα οργανωμένοι καταυλισμοί φιλοξενούν την οδύνη του ξεσπιτώματος. Ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού. Η Νέα Ιουστινιάνεια αναθεματίζει και καταριέται τους σύγχρονους Εφιάλτες του Ελληνισμού. Η Κωνστάντια φορεί μαύρο τσεμπέρι και βγαίνει στους δρόμους με μια φωτογραφία στο χέρι αναζητώντας τον γιό, τον πατέρα, τον σύζυγο. Ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού.

Φύγαμε από τον τόπο μας μια μέρα του Αυγούστου. Κλάψαμε την επομένη στην ποδιά της Παναγίας, αφελείς και μοιραίοι πιστέψαμε ότι η επιστροφή μας είναι θέμα ημερών.

Φευ! Οι μέρες έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες έγιναν σαράντα εννιά χρόνια. Σαράντα εννιά χρόνια, γελασμένοι από σχέδια, ψηφίσματα και συνομιλίες, συνεχίζουμε να περπατούμε τον δρόμο της προσφυγιάς. Σαράντα εννιά χρόνια η πόλη μας παραμένει φυλακισμένη και ο Οθέλλος πάνω στον πύργο του, στα τειχιά της κατεχόμενης Αμμοχώστου, σπαράζει και οδύρεται αφού η τραγωδία του δεν έχει τέλος.