ΓΝΩΜΗ: Περί Ομογένειας, συνεδρίων, χοροεσπερίδων και λοιπών εκδηλώσεων

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Κάθε καλοκαίρι. εκτός από τα φυσικά φαινόμενα, γινόμαστε και θεατές στο ίδιο έργο στην Ελλάδα: Επισκέψεις, «προσωπικοτήτων» της Ομογένειας σε υπουργικά και άλλα γραφεία της διοικήσεως. Συνέδρια ομογενειακά, που ουδεμία έχουν …συγγένεια με την Ομογένεια.  Γεύματα και δεξιώσεις με ομογενειακό μανδύα και με πανάκριβο «Μενού». Από τη μία μεριά. Και, από την άλλη, επίσημοι Έλληνες προκαθήμενοι στα δείπνα, στις δεξιώσεις και στα συνέδρια, ακόμη και σε “στρογγυλές τράπεζες” προσφερόμενοι, δίχως πληροφόρηση ή, κάποιοι, και συνειδητά, σε φωτογραφικά ενσταντανέ τα οποία προορίζονται για «πιστοποιητικά υψηλών γνωριμιών» αμφίπλευρα και καταλλήλως αξιοποιούμενα στο εξωτερικό και στο εξωτερικό…

Κάποιες από τις ομογενειακές «προσωπικότητες» είναι γνωστές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών, έχουν «αποκοπεί» από τις λίστες επισκεπτών υπουργείων και άλλων διοικητικών γραφείων. Σε κάποιους άλλους, περισσότερο αναγνωρίσιμους απλά «δυσκολεύονται» τα ραντεβού, προς προστασία ή αποδοκιμασία εκ μέρους του οικοδεσπότη.

Το σκηνικό, όμως, είναι καλά στημένο. Σε ιδιωτικό επίπεδο κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει ένα δείπνο ή μία συγκέντρωση ή μία μουσική εκδήλωση στην γενέτειρα, κάποιες από αυτές με τον ευφάνταστο επικαλύπτον τίτλο της «παγκοσμιότητας» που αναμφίβολα έχει εξ εαυτού της η ομογένεια.

Δεν θέλουμε να συμπαρασύρουμε άπαντες τους Ομογενειακούς παράγοντες που έρχονται στην Ελλάδα για συνέδρια, ασχέτως εάν επικροτεί κανείς ή όχι την «επιστροφή στις ρίζες». Υπάρχουν αναμφίβολα αυτοί (οι περισσότεροι) που και Ομογενείς γνήσιοι είναι και έργο σημαντικό τόσο για την ομογένεια όσο και για τη Γενέτειρα παράγουν. Τα δε συνέδριά τους αποτελούν πόλο σύσφιξης των σχέσεων και των συνεργασιών ανάμεσα στην πρώτη και τις δεύτερες πατρίδες τους.  Σε οικονομικούς, πολιτιστικούς και εθνικούς τομείς. Και καλοδεχούμενοι είναι όλοι αυτοί. Και ανάγκη τους έχουμε.

Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλάβουμε: Ομογενείς δεν είναι όλοι όσοι για ένα φεγγάρι βρίσκονται στο εξωτερικό. Εάν εργάζονται σε ελληνικές αποστολές, είναι Έλληνες αποσπασμένοι στο εξωτερικό. Εάν είναι μετανάστες γεννημένοι στην Ελλάδα, είναι Απόδημοι Έλληνες. Ομογενείς είναι μόνον όσοι έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό με έναν, τουλάχιστον γονέα Ελληνα (-ίδα). Ομογενειακοί παράγοντες είναι όσοι ασχολούνται με τα ομογενειακά κοινά. Βεβαίως και οι επιτυχημένοι Επιχειρηματίες, Πολιτικοί, Επιστήμονες, Καλλιτέχνες, ελληνικής καταγωγής.

Τόσο απλό. Ας το δουν έτσι και οι επαΐοντες. Θα αποφύγουν πολλές «παγίδες» που δεν τις έχουν ανάγκη.

Και μια και περί ανάγκης ο λόγος, στο προαναφερθέν εύστοχο άρθρο του στην  Panhellenic Post ο γνωστός ομογενής από τις ΗΠΑ, Πολιτικός Μηχανικός Εμμανουήλ Βεληβασάκης υποστηρίζει μεταξύ άλλων και ότι:  «…Εμείς όμως οι  εξ Αμερικής, Ευρώπης και Αυστραλίας, τα οικονομικά ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου, ας παραδεχτούμε επι τέλους ότι όλοι μας συλλογικά μάλλον έχουμε την οικονομική άνεση  και ευρωστία να «σώσουμε» τους ίδιους τους εαυτούς μας, δια ιδίων μέσων και εξόδων, χωρίς να γινόμαστε βάρος σε κανέναν!»

Αναγνωρίζουμε και τιμούμε τους εσώτερους ψυχικούς λόγους που εξέθρεψαν την ως άνω περήφανη αντίληψη. Με όλο το σεβασμό, όμως, ας μας επιτρέψει ο διαπρεπής Ομογενής να θυμίσουμε ότι διεκδικώντας οι Απόδημοι την ούτως ειπείν «αιγίδα» -είτε πολιτική, είτε οικονομική- της ελληνικής πολιτείας σε συνέδρια ή άλλες εκδηλώσεις,  «δεν ζητιανεύουμε δεν επαιτούμε δεν γινόμαστε βάρος σε κανένα»! Το Σύνταγμα [‘Αρθρο 108: (Απόδημος ελληνισμός)] επιτάσσει:

«1. Tο Kράτος μεριμνά για τη ζωή του απόδημου ελληνισμού και τη διατήρηση των δεσμών του με τη μητέρα Πατρίδα. Eπίσης μεριμνά για την παιδεία και την κοινωνική και επαγγελματική προαγωγή των Eλλήνων που εργάζονται έξω από την επικράτεια».

Επομένως, με εξαίρεση τους ό,ποιους ελάχιστους «αετονύχιδες», που εκμεταλλεύονται εμπορικά τον όρο Ομογένεια στη γενέτειρα, η τελευταία έχει συνταγματική υποχρέωση να μεριμνά και να φροντίζει για τους Απόδημους Έλληνες.

Στην επόμενη παράγραφο του ιδίου άρθρου προκύπτει και μία άλλη υποχρέωση του Κράτους που έχει τα τελευταία χρόνια ατονήσει:

«…**2. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την οργάνωση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, που έχει ως αποστολή του την έκφραση όλων των δυνάμεων του απανταχού ελληνισμού».

Αν έτσι είχε επανασυσταθεί ένα καινούργιο ΣΑΕ απαλλαγμένο από τα λάθη του προηγούμενου, ένα ΣΑΕ «αυτόνομο» αλλά όχι απλά «γνωμοδοτικό», με κάποιους ιδίους πόρους, αλλά όχι «αυτοχρηματοδοτούμενο» (που είναι σχεδόν αδύνατον) θα μπορούσε εκτός όλων των άλλων και να εφοδιάζει  το ελληνικό κράτος με ένα ανά Χώρα και ανά κατά τακτά χρονικά διαστήματα επικαιροποιημένο Libro d’ Oro Ομοσπονδιών, Συλλόγων, Σωματείων, κλπ. Ώστε να κλείνουν οι πόρτες στους πάσης λογής, εάν και όπου υπάρχουν, «καταφερτζήδες» δήθεν εν Ελλάδι ομογενείς.