Στα Θύματα της Ανείπωτης Τραγωδίας των Τεμπών

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Θέλω να κλάψω τους νεκρούς,

τους νέους και τις νέες,

τη ζωή σε βρωμερούς συρμούς

αφήσανε, με ανέμελες παρέες.

Θέλω συγγνώμη να τους πω

Που διάβαση αφύλακτη η ζωή τους.

Έπεσε σαν τίμημα στο σ΄αγαπώ,

τα όνειρα που πήρανε μαζί τους.

Δεν βρίσκω δάκρυα να θρηνώ

Λόγια να ψιθυρίζω.

Μες τα συντρίμμια τριγυρνώ

και με το νου λογίζω,

πόσα στόματα πικρά,

μάτια δακρυσμένα!

Πόσες αφίλητες καρδιές

Πήγανε στα χαμένα!

Κι ως ανεβαίνει αψηλά

Της ψυχής μου η αντάρα

Τόσο μαζί μου εκεί δα

Θεριεύει η τρομάρα.

Σαν αναλογίζομαι ξανά,

Στην τύχη αφημένα

τα ζήτω και τα ωσαννά,

τριγύρω σκορπισμένα.

Έτσι να τρέχει ο συρμός

Στο πουθενά να φθάνει,

και να αρκεί ένας μοχλός,

Τόσο κακό να κάνει!

Λίγα λουλούδια ευωδιαστά

Γύρω απ τα κορμιά τους.

Των άλλων κρίματα πολλά,

πλήγωσαν την καρδιά τους.