Θέλαμε να το ζήσουμε, μπορούμε να το διαχειριστούμε;

Φτάσαμε λοιπόν σχεδόν στο φινάλε της κανονικής διάρκειας και πάμε για τα πλέι οφ έχοντας άλλον με λιγότερες και άλλον με περισσότερες πιθανότητες, τέσσερις διαφορετικούς διεκδικητές του τίτλου. Σπάνιο φαινόμενο, αν όχι ανύπαρκτο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το βλέπαμε να συμβαίνει στο εξωτερικό και αναρωτιόμασταν αν θα το δούμε ποτέ στην Ελλάδα και φυσικά το ευχόμασταν να συμβεί.

Εδώ ισχύει αυτό που λένε «πρόσεχε τι εύχεσαι…». Με αφετηρία το ντέρμπι της τελευταίας αγωνιστικής της κανονικής διάρκειας την ερχόμενη Κυριακή ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, μας περιμένουν 11 ντέρμπι μεταξύ των 4 διεκδικητών του τίτλου. Χοντρικά το γράφω γιατί θα εξαρτηθεί και από την κλήρωση ασφαλώς ένα κάθε ΣΚ από εδώ και στο εξής. Μπορούμε να το διαχειριστούμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο; Μπορούμε να αντέξουμε στη σειρά 11 συνεχόμενα ντέρμπι μεταξύ των διεκδικητών του τίτλου, μπορούν οι ομάδες και ο κόσμος τους να προσφέρουν στο κοινό του ελληνικού ποδοσφαίρου κάτι αξέχαστο, ή θα μας πνίξει όλη αυτή η ένταση και η αναζήτηση με κάθε κόστος της πρωτιάς;

Οι ομάδες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μας το έδειξαν αυτό το Σαββατοκύριακο ότι μπαίνουν στην τελική ευθεία καλά, με διάθεση, με ενέργεια, με κέφι, με καλό ποδόσφαιρο. Ένα συνολικό 17 -0 κατέγραψε το κοντέρ ως σκορ στις τέσσερις αναμετρήσεις των διεκδικητών του τίτλου. Οσο και να ψάξετε δεν θα βρείτε κάτι αντίστοιχο την εφετινή σεζόν. Για την ακρίβεια ήταν σπανιότατο φαινόμενο να νικήσουν και οι τέσσερις, όχι να το κάνουν και με συνολικό σκορ 17-0!

Η κατάσταση και η φόρα με την οποία μπαίνουν στα πλέι οφ μας προετοιμάζουν για ένα συναρπαστικό φινάλε στη σεζόν, που όμοιό του δεν θυμάμαι, αλλά θα είναι τέτοιο;. Θα γίνουν και θα τελειώσουν όλα τα ντέρμπι κανονικά; Θα μπορέσουν οι ομάδες να διαχειριστούν την κατάσταση και το σπάνιο του πράγματος. Και όχι μόνο οι τέσσερις αυτές ομάδες, αλλά και η Σούπερ Λίγκα ως συνεταιρισμός και η ΕΠΟ ως ομοσπονδία και η ΚΕΔ και κάθε άμεσα εμπλεκόμενος φορέας του πρωταθλήματος.

Κανονικά θα έπρεπε σήμερα ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος και ο κάθε δημοσιογράφος να χαίρεται με αυτό που έρχεται και να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση για την κατάσταση με την οποία μπαίνουν και οι τέσσερις στο κρίσιμο φινάλε της σεζόν. Δεν ξέρω όμως αν συμβαίνει αυτό, αμφιβάλλω.

Ελπίζω και το γράφω τώρα που είναι νωρίς, να δουν όλοι με καθαρό βλέμμα την ευκαιρία που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημά του μπροστά τους τις επόμενες εβδομάδες. Ελπίζω όλοι να καταλάβουν την ευκαιρία που έχουν όχι μόνο να το κατακτήσουν, αλλά κυρίως να το διαφημίσουν, ελπίζω άπαντες να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή εδώ είναι μία σπάνια συγκυρία που μπορεί να μεγαλώσει στο μέτρο του δυνατού και την απήχηση του πρωταθλήματος και την γοητεία του. Ελπίζω όταν τελειώσει αυτή η διαδικασία όλοι να σχολιάζουν για πρώτη φορά αναφερόμενοι στο ελληνικό πρωτάθλημα «τι ζήσαμε…», όπως το είπαμε πολλές φορές για πρωταθλήματα στο εξωτερικό και να μην βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που τέσσερις ομάδες μπήκαν στα πλέι οφ για να πάρουν το πρωτάθλημα και διαλύθηκαν όλα…

Υ.Γ. Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη ελπίδα. Οσοι είδαν έστω έναν δύο αγώνες του πρωταθλήματος το ΣΚ καταλαβαίνουν απολύτως τι εννοώ. Τα παιδιά στην κερκίδα που αντέδρασαν, που έγραψαν, που σήκωσαν πανό, που σιώπησαν όταν έπρεπε, που φώναξαν όταν έπρεπε. Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη ελπίδα…