ΓΝΩΜΗ: Ο λαός έχει μνήμη. Έχει γνώση.  Έχει αισθητήριο.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Λαός, εμείς οι Έλληνες, θυμώδης,  με ροπή στην υπερβολή. Λαός «…με τα εύκολα λόγια, τις εύκολες κατηγόριες, με την ανόητη μιζέρια, το να βολευόμαστε μόνο στην άρνηση και στην επίθεση» (Σ.Σ. ιστορικός και καθηγήτρια πανεπιστημίου, Μαρία Ευθυμίου, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Η σωστή ώρα» με τον Μάκη Προβατά και τη Νατάσα Μπαστέα»).

Αν και εφευρέτες του «Μέτρον Άριστον», εντούτοις «…μας λείπει κάθε έννοια μέτρου, στοχασμού, σεβασμού στη γνώμη του άλλου».

Αυτά μας ήλθαν πάλι στο νου παρακολουθώντας την ακραία ρητορεία μιας μικρής μερίδας τηλεοπτικών –κυρίως-  δημοσιογράφων ή παρουσιαστών, για  την τραγική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, που κόστισε τη ζωή 57  –μέχρι στιγμής–ταυτοποιημένων συνανθρώπων μας, νεαρής ηλικίας οι περισσότεροι.

Μας ήλθαν, όμως,  αβίαστα στο νου,  και όλα όσα «μαθήματα» λάβαμε στην πράξη από τον μέντορά μας στη δημοσιογραφία, τον αείμνηστο Μπάμπη Μαρκέτο, επί τριάντα χρόνια εκδότη διευθυντή του Εθνικού Κήρυκα της Νέας Υόρκης (1947-1977).

Τα συνοψίζουμε όπως τα ενθυμούμαστε και όπως είναι και καταχωρημένα σε ειδικό αφιέρωμα στην Απόδημη δημοσιογραφία,  του ομογενειακού Περιοδικού «Κρίκος» του Λονδίνου (1978).

Μας  έλεγε ο αείμνηστος εκδότης:

«….Στο λειτούργημα του δημοσιογράφου δεν πρέπει να υπάρχουν περιθώρια για ανακρίβειες,  για μισές αλήθειες, για περιπτώσεις κακοπιστίας, ή προσωπικών αιχμών και υπαινιγμών, ή για οποιαδήποτε εκμετάλλευση εναντίον του οιουδήποτε , κάτω από οποιανδήποτε πρόσχημα περί της δήθεν ελευθερίας του Τύπου.

 Μαχητικότητα στην αρθρογραφία; Ναι. Συγκεκριμένη, όμως,  αντικειμενική, έξω από τα θολά νερά , τις μουντές έννοιες, τις παγίδες τα οποιαδήποτε τεχνάσματα. Με σεβασμό στη νοημοσύνη του αναγνώστη ή το σεβασμό στο δικαίωμά του  να διαφωνεί μαζί μας και να μας κρίνει και να μας επικρίνει ελεύθερα από τη θέση των δικών του ιδεών και πεποιθήσεων.

Όχι, όμως, στην υπερβολή.  Ναι, στο επιχείρημα,  στην ανάλυση των απόψεων,  στη θεμελίωση των θέσεων που παίρνουν,  με αταλάντευτη προσήλωση στην αντίληψη του ορθού, την αρετή των ανιδιοτελών κινήτρων.

Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι εχθρός της φανφάρας , της περιαυτολογίας, της υπερβολής και του αβάσιμου ισχυρισμού.

Όχι στους εντυπωσιακούς προκλητικούς τίτλους  για την αύξηση της κυκλοφορίας ή της ακροαματικότητας. Όχι στην προγραμματισμένη έξαψη των αναγνωστών/ακροατών όχι στην αρνητικότητα της οποιαδήποτε δημαγωγίας».

Αυτά μας δίδαξε ο Μπάμπης Μαρκέτος,  δάσκαλός μας στη δημοσιογραφία.  Και όταν αυτά έχεις κατά νου, πώς να κρίνεις και πώς να σχολιάσεις τα όσα τις τελευταίες ώρες ακούγονται στον «αέρα» από ορισμένους, λίγους ευτυχώς, αυτόκλητους «εραστές» της εισέτι αδιερεύνητης, άρα άγνωστης ακόμη αλήθειας, από  αυτόκλητους «συνηγόρους»  του «ό,τι ακούσουμε», από αυτοδιορισμένους ανακριτές και δικαστές «του πεζοδρομίου»;

Από όσους «Ρομπέν» ξέφυγαν από το  Δάσος του Σέργουντ και επιλήσμονες τού δικού τους παρελθόντος θέλουν να προδιαγράψουν το δικό μας μέλλον!

Αρκείσαι στο να κουνάς με θλίψη την κεφαλή σου ευχόμενος το «μένος» ορισμένων να μην  προκαλέσει  «μίσος»  στους πολλούς.  Και η κατευθυνόμενη «οργή» να μην καλύψει τον πάνδημο πόνο για την ανείπωτη τραγωδία και τα αθώα θύματά της.

Ο λαός έχει μνήμη. Έχει γνώση.  Έχει αισθητήριο.

Ας αφεθούν απερίσπαστοι οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί να πράξουν το καθήκον τους, να αναδείξουν τις όποιες αντικειμενικές ευθύνες υπάρχουν. Και να αποδοθεί Δικαιοσύνη.