Σεισμική δόνηση κατά Ερντογάν

Του Μανώλη Βεληβασάκη

Σχετικά με όσα συνέβησαν και συνεχίζονται να λαμβάνουν χώρα μετα τους φοβερούς σεισμούς στην Τουρκίας και την Συρία, επιτρέψτε μου να εκφέρω μερικές σκέψεις πάνω στο καυτό αυτό θέμα που απασχολεί την διεθνή κοινότητα.  Κατ’ αρχάς, ας αντιμετωπίσουμε την ψυχρή αλήθεια, ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί πλέον με την εξαπάτηση και την αναξιοπιστία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν! Και δυστυχώς την αντιδημοτικότητα του την πληρώνουν ακριβά οι δικοί του άνθρωποι, τώρα την ώρα της απόλυτης ανάγκης τους.

Η δεκαετής και πλέον αυταρχική του διακυβέρνηση έχει ουσιαστικά καταστρέψει την Τουρκία, η οποία, εκτός από το αμφισβητούμενο Οθωμανικό παρελθόν της, είχε καταφέρει να συγκεντρωθεί σε μια ομοιότητα δημοκρατίας! Έως ότου, φυσικά, ήρθε στο προσκήνιο ο δικός της τραμπούκος «σωτήρας» πριν από περίπου 20 χρόνια, για να την επαναφέρει στις φονταμενταλιστικές ισλαμικές ρίζες της, και στα οράματα αναδημιουργίας της χαμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Για να αποσπάσει την προσοχή του λαού του από τις οικονομικές και κοινωνικές του αποτυχίες, ο κ. Ερντογάν έχει και χρόνιά τώρα επικεντρώσει την πονηρότατά του στον έξω κόσμο!  Από την μια απειλεί την Ελλάδα ότι ο «απελευθερωτικός» στρατος του μπορεί να της χτυπήσουν την πόρτα μέσα στη νύχτα, και σε καθημερινή βάση, η αεροπορία και το ναυτικό του να εισβάλλουν στα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο της Ελλάδας! Από την άλλη, επικεντρώνεται στο ΝΑΤΟ και ασκεί βέτο στη συμπερίληψη υποψήφιων νέων μελών στη Βαλτική, και το πιο σημαντικό, στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Τουρκία είναι το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που έχει ταχθεί ανοιχτά με τη Ρωσία, ενώ ο Ερντογάν παίζει το ρόλο του  «ειρηνοποιού», και επωφελείται οικονομικά από τον ίδιο τον πόλεμο! Και ας μην ξεχνάμε τον δόλιο και δολοφονικό ρόλο της Τουρκίας στη Συριακή σύγκρουση, όπου παίζοντας ξανά τον ρόλο του περιφερειακού ειρηνευτή, τάχθηκε στο πλευρό της Ρωσίας, σαμποτάροντας ανοιχτά τα Αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό βέβαια είναι η συνεχιζόμενη και βάναυση κατοχή του 40% της Κύπρου ενάντια σε όλα τα εθνικά και διεθνή πρότυπα δικαίου!

Παραφράζοντας το ρητό λοιπόν, «αν κάποιος έχει φίλους σαν τον Ερντογάν, σίγουρα δεν χρειάζεται εχθρούς!». Η Αμερική και ο κόσμος έχουν εκβιαστεί αρκετές φορές από τον γέρο σουλτάνο Ερντογάν για να αισθανθούν οποιαδήποτε άνεση μαζί του, και επιτρέψτε μου να τολμήσω να προσθέσω συμπόνια, την ώρα των μεγαλύτερων αναγκών του λαού του! Το πιο λυπηρό όμως είναι ότι η δυσαρέσκεια του Κόσμου ενάντια στον γέρο σουλτάνο, μπορεί αναπόφευκτα να στρέφεται και εναντίον του ίδιου του λαού του! Και γινόμαστε μάρτυρες αυτής της άσχημης κατάστασης ακριβώς αυτές τις μέρες, με την πρωτοφανή αργή διεθνή ανταπόκριση για την ανακούφιση των θυμάτων του σεισμού!

Για να ξεπεραστεί αυτό το ανθρώπινο και δύσκολο μειονέκτημα, ίσως κάποιος διεθνής οργανισμός όπως ο ΟΗΕ, θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη, να κατευθύνει τις προσπάθειες ανακούφισης στους σεισμοπαθείς και την ανοικοδόμηση, τόσο στην Τουρκία όσο και στη Συρία, ειδικά εφόσον έχει ήδη αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις της Τουρκίας και της Συρίας είναι μάλλον ανίκανες να αντιμετωπίσουν το βιβλικό έργο ανοικοδόμησης.

Όσον αφορά τους αδελφούς και τις αδελφές μας στην Τουρκία, εκτός από τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια για τα τραγικά γεγονότα και την βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε κατά δύναμη, σε οργανισμούς όπως τον Ερυθρό Σταυρό κτλ.,  θα ήθελα επίσης να τους υπενθυμίσω ότι οι εκλογές έχουν σημασία και πως έχουν συνέπειες, και ότι εάν συνεχίσουν να εκλέγουν παράλογους και αυταρχικούς ηγέτες, όπως τον Ταγίπ Ερντογάν, που συνεχώς προσπαθούν να βγάλουν το μάτι των γειτόνων τους και του λοιπού κόσμου, θα πρέπει να καταλάβουν τη διστακτικότητα και την τάση μας για κάποια ασφαλή απόσταση.

Και κάτι τελευταίο με τη μορφή πρότασης προς τον κ. Ερντογάν. Ίσως, οι 100.000 Τούρκοι στρατιώτες που καταλαμβάνουν το βόρειο τμήμα της Κύπρου, θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα και ωφέλιμα, εάν θα τους έστελνε στην περιοχή που επλήγη από τον σεισμό, προκειμένου να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση και να ανακουφίσουν τον πόνο των θυμάτων. Και αυτό θα ήταν κάτι που θα χειροκροτούσε ολόκληρη η διεθνής κοινότητα!

EEV