Oakleigh: «Δεν ξεχνώ να θυμάμαι – η εκπαίδευση και η μνήμη χέρι-χέρι»

Οι μαθητές και εκπαιδευτικοί του Σχολείου των Αγίων Αναργύρων Oakleigh τίμησαν τη μνήμη της Μικρασιατικής Καταστροφής με οδηγό την κουλτούρα των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής.

Κάποτε ήταν ένα λουλούδι. Aνθούσε στην ίδια περιοχή για αιώνες. Εμπλούτιζε την περιοχή με την ομορφιά του και το άρωμά του. Ήταν ένα με τον τόπο αυτό. Είχε βαθιές ρίζες, ώστε να αντέξει τις αμέτρητες κακουχίες που του επέβαλαν κατά καιρούς. Δεν έχασε ποτέ το χρώμα του.

Ποτέ δε μαράθηκε. Συνέχιζε να ανθίζει όλο και πιο έντονα. Η ομορφιά του ήταν παγκοσμίως γνωστή. Αυτοί που το συναντούσαν, το θαύμαζαν και έγραφαν γι’ αυτό. Δυστυχώς, όμως, εκεί που έμπαινε η άνοιξη και περίμενε πώς και πώς ν’ ανθίσει και πάλι, μία σκοτεινή μέρα, ένα χέρι το ξερίζωσε. Αρκετοί έμαθαν γι’ αυτόν τον ξεριζωμό αυτού του λουλουδιού, όμως κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα.

Έμεινε το λουλούδι θύμα της άτυχης μοίρας του. Με μεγάλη ταλαιπωρία όμως κατάφερε το λουλούδι να επιζήσει. Μεταφέρθηκε κάπου αλλού. Ήθελε να βρει ένα κομμάτι γης να ριζώσει και πάλι. Μακριά από εκεί που ήταν συνηθισμένο να ανθίζει, βρήκε κάπου να ριζώσει.

Στον τόπο αυτό υπήρχαν κι άλλα λουλούδια – είχαν το ίδιο χρώμα, αλλά διαφορετικό άρωμα. Ήταν και πιο καρποφόρο. Ξεχώριζε κάπως ή έτσι του έλεγαν τα άλλα τα λουλούδια. Παρ’όλες τις επιπλέον δυσκολίες που αντιμετώπισε, ρίζωσε και πάλι. Το λουλούδι αυτό άντεξε, τα κατάφερε. Ρίζωσε. Άρχισε να πλουτίζει τον καινούριο τόπο του. Έκανε τον καινούριο τόπο του να μοιάζει πιο όμορφο από ποτέ. Προσέφερε στον καινούριο τόπο του όλα του τα αγαθά, χωρίς αντάλλαγμα!

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ – ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ!

Η φετινή τελική σχολική εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στους Έλληνες της Ανατολής. Οι μαθητές ντυμένοι με ενδυμασίες εποχής, ταξίδεψαν τους παρευρισκόμενους εκατό και κάτι χρόνια πίσω σε μία Σμύρνη που έσφυζε από Ελληνισμό. Μια πόλη που ήταν ζηλευτή από πολλούς. Μέσω του τραγουδιού, του χορού και του παιχνιδιού, παρουσίασαν τον πλούσιο πολιτισμό του Ελληνισμού της Καθ’ ημάς Ανατολής που ξανά άνθισε στον νέο αυτό τόπο.

Οι μαθητές, συνοδευόμενοι από τους ήχους της ορχήστρας OMADOS, εντυπωσίασαν με την παρουσίασή τους. Καθοδηγούμενοι από τους/τις εκπαιδευτικούς έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε να πραγματοποιηθεί μία όμορφη και συγκινητική παράσταση.

Όλη αυτή η προσπάθεια δίνει μία ελπίδα για ένα λαμπρό μέλλον και όπως τόνισε ο διευθυντής του σχολείου κ. Κώστας Παταρίδης: “Μέχρι και στην έρημο θα έβρισκε τρόπο να ανθίσει ο Ελληνισμός και οι μαθητές και μαθήτριές μας, τα παιδιά και τα εγγόνια σας, που είναι ένα τέτοιο παράδειγμα τόσο μακριά από τη μητέρα Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι είναι πλέον τρίτη, τέταρτη και πέμπτη γενιά δίνουν το παρών κάθε εβδομάδα στο ελληνικό σχολείο με ένα πλατύ χαμόγελο. Είναι η σημερινοί ήρωες της Ελλάδας”.

Ο πατέρας Σταύρος, συγκινημένος στο χαιρετισμό του, εξέφρασε τα συγχαρητήρια στους μαθητές και μαθήτριες, αλλά και στους/στις εκπαιδευτικούς για το ζήλο και ενθουσιασμό τους να προετοιμάσουν και να παρουσιάσουν μια τέτοια παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.

Το παρών στη σχολική εκδήλωση έδωσε και η απερχόμενη πρόεδρος της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων κ. Συμέλα Σταματοπούλου.

Όλοι όσοι παρευρέθηκαν έφυγαν πολύ εντυπωσιασμένοι και περήφανοι για την προσπάθεια των μαθητών και μαθητριών.

Δυστυχώς, όμως, το πρωί της επόμενης μέρας υπέστη μεγάλη ζημιά ο ιερός ναός της Ενορίας. Παρά το λυπηρό αυτό γεγονός, πραγματοποιήθηκε με την ευλογία των Αγίων Αναργύρων και η σχολική εκδήλωση του Σαββάτου με μεγάλη επιτυχία. Να τονίσουμε εδώ ότι οι Κυριακάτικες λειτουργίες θα πραγματοποιούνται στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μέχρι η εκκλησία να είναι έτοιμη να επαναλειτουργήσει.

Ευχαριστούμε τους γονείς/κηδεμόνες, παππούδες και γιαγιάδες που έδωσαν το παρών στις σχολικές εκδηλώσεις. Στους μαθητές/μαθήτριες και εκπαιδευτικούς ένα μεγάλο «Εύγε» για τη σκληρή δουλειά τους.Ευχόμαστε σε όλους καλές γιορτές κι η καινούρια χρονιά να δώσει σε όλους μας δύναμη κι υγεία να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα 60 χρόνια λειτουργίας της Κοινότητάς μας.

Τέλος, θα θέλαμε να σας αφήσουμε το εξής μήνυμα:

“Οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους, πεθαίνουν από τη στιγμή που τις ξεχνάμε’ κι εμείς δεν ξεχνάμε! Έχουμε δικαίωμα στη μνήμη κι αυτό επιδιώκουμε. Δε θέλουμε να τιμωρηθεί κανείς, απλά οι ψυχές των χιλιάδων αδικοχαμένων προγόνων μας να αναπαυθούν με μία λέξη – συγγνώμη. Ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας τα λάθη του παρελθόντος όχι για να μισούν και να τιμωρούν τους θύτες, αλλά για να τους συγχωρούν και να μάθουν πώς να δημιουργήσουν ένα λαμπρότερο μέλλον για την ανθρωπότητα, στο οποίο θα κυριαρχεί μόνο η ειρήνη”.