Υιοθετήθηκε βρέφος στις ΗΠΑ και βρήκε τους συγγενείς του στην Ελλάδα 68 χρόνια μετά

Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν από 68 χρόνια, υιοθετήθηκε από ζευγάρι Αμερικανών και μεγάλωσε ως Μέριλ Τζένκινς και πρόσφατα, μετά από προσπάθειες χρόνων, επανενώθηκε με την βιολογική του οικογένια, στην Πάτρα

Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Ελλάδα – σε ένα χωριό της Πάτρας –  πριν από 68 χρόνια και σε ηλικία λίγων ημερών βρέθηκε στα σκαλιά μιας εκκλησίας με μόνο στοιχείο ταυτότητας ένα σημείωμα που έγραφε: «είναι βαφτισμένος, τον λένε Μήτσο».

Σχεδόν ένα 24ωρο αργότερα μεταφέρθηκε στο Ορφανοτροφείο της Πάτρας, απ’ όπου τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι Αμερικανών όταν ήταν 11 μηνών.

Ο «Μήτσος» μεγάλωσε με πολύ αγάπη ως Μέριλ Τζένκινς στο Μιζούρι των ΗΠΑ.

Ηξερε από μικρός ότι ήταν υιοθετημένος και, μεγαλώνοντας, έκανε πολλές προσπάθειες να βρει την βιολογική του οικογένεια στην Ελλάδα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Στα 68 του χρόνια, ύστερα από μια δεκαετία αναζήτησης επανενώθηκε με τη βιολογική του οικογένεια (κυρίως ξαδέλφια και τα παιδιά τους), που άνοιξε την αγκαλιά της για να τον υποδεχθεί με πολλή χαρά, αγάπη και συγκίνηση.

Η αναζήτηση κράτησε μια δεκαετία

Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μαρτίου 2011. Ήταν μια βροχερή μέρα και ο Μέριλ Τζένκινς ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του έχοντας χάσει τη σύζυγό του μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο. Λίγο ο μουντός καιρός εκείνο το ψυχρό ανοιξιάτικο πρωινό, λίγο η βαριά διάθεση από τη μεγάλη απώλεια που είχε βιώσει, και ο Μέριλ ένιωσε την ανάγκη ν’ αναζητήσει τις ρίζες του.

«Εκείνο το πρωινό καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή και αποφάσισα να πληκτρολογήσω “ορφανοτροφείο Πάτρας”, αναζητώντας πληροφορίες. Το είχα ξανακάνει 2-3 φορές στο παρελθόν, χωρίς να προκύψει κάτι ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά, στη λίστα των αποτελεσμάτων εμφανίστηκε ένα άρθρο των New York Times από το 1996, που μιλούσε για τα ” κλεμμένα παιδιά” του ορφανοτροφείου της Πάτρας. Δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Διάβασα το άρθρο απνευστί, μένοντας με ανοιχτό το στόμα… Αισθάνθηκα την ανάγκη να αρχίσω να ερευνώ το παρελθόν μου και να δω τι μπορώ να βρω. Πήγα στο υπόγειο και αναζήτησα τον φάκελο της υιοθεσίας μου, που είχαν κρατήσει οι γονείς μου, και πέρασα την υπόλοιπη μέρα μου μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή», εξιστορεί ο Μέριλ.

Ο ίδιος  ήρθε αμέσως σε επαφή με μια οργάνωση στην Ελλάδα για να τον βοηθήσει στην έρευνά του, ενώ παράλληλα αναζήτησε τον φάκελο με τα στοιχεία του στα αρχεία της αρμόδιας κοινωνικής υπηρεσίας των ΗΠΑ.

«Ήλπιζα ότι θα βρω στοιχεία σε αυτό τον φάκελο αλλά δυστυχώς δεν υπήρχαν άλλες πληροφορίες ή ονόματα», λέει.

Δυο χρόνια αργότερα, το 2013, αποφάσισε να κάνει ένα DNA τεστ στο Ancestry, αλλά το μόνο που κατάφερε να εντοπίσει ήταν κάποια πολύ μακρινά του ξαδέλφια. Δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και το 2018 αποφάσισε ν’ ανεβάσει τα στοιχεία του και σε άλλους σχετικούς ιστότοπους, όπως το My Heritage, για να δει αν μπορεί να βρει κάτι περισσότερο.

Τότε η Ευτυχία Νούλα (Λίντα Κάρολ Φόρρεστ), η δραστήρια πρόεδρος του «The Eftychia Project» (σ.σ. ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που από το 2019 βοηθάει ελληνικής καταγωγής παιδιά υιοθετημένα στις ΗΠΑ να βρουν τις ρίζες τους) και στενή φίλη του Μέριλ, τον συμβούλεψε να κάνει ένα ακόμη τεστ DNA, αυτή τη φορά στο 23andme, το οποίο και τον οδήγησε στο να βρει έναν πρώτο του ξάδελφο.

Ο ξάδελφός του έμενε στο Μόντρεαλ του Καναδά αλλά για κακή τύχη του Μέριλ, ο πατέρας του, με τον οποίο φαίνεται πως είχαν δεσμούς αίματος, είχε φύγει από τη ζωή… Η επικοινωνία μαζί του «ξεθώριασε» σιγά σιγά, αλλά όχι και η ελπίδα πως θα βρει τελικά τη βιολογική του οικογένεια. Και είχε δίκιο!

Μια από τις αναζητήσεις τον έφερε σε επαφή με μια γυναίκα που ζούσε σε κοντινή απόσταση από τον ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο σύζυγος της οποίας φαίνεται πως ήταν ξάδελφος του Μέριλ.

Ο Στιβ είχε καταγωγή από τη Δροσιά, μια μικρή τοπική κοινότητα στον ευρύτερο δήμο Ερυμάνθου, στην Αχαΐα, κι ήταν αυτό το στοιχείο τελικά που «ξεκλείδωσε» τον γρίφο της ιστορίας του Μέριλ.

Στην άκρη του νήματος

Θέλοντας να βοηθήσει τον φίλο της, η Ευτυχία, μαζί με τη Μαρία, εθελόντρια στο «The Eftychia Project», βρέθηκαν στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη στο καφενείο της Δροσιάς να πίνουν καφέ και ν’ απαντούν στις επίμονες ερωτήσεις ενός ηλικιωμένου για το τι τις φέρνει στο χωριό. «Η Δροσιά είναι ένα μικρό ορεινό χωριό στην Τριταία. Δεν είναι πέρασμα, όταν κάποιος πάει εκεί, πάει για κάποιον λόγο. Γι αυτό και μας ρώτησε ο άνθρωπος: τι είστε εσείς ρε κορίτσια;», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η Μαρία. Του απάντησαν, λοιπόν, πως έχουν έρθει από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να δουν το χωριό ενός φίλου τους.

«Μας ρώτησε το όνομά του, του απαντήσαμε και από εκεί και πέρα μας είπε τα πάντα!», λέει με ενθουσιασμό, εξηγώντας πως για καλή τους τύχη όλη η οικογένεια (από την πλευρά του πατέρα) ζει στην Πάτρα, ενώ μια από τις ξαδέλφες του έχει ταβέρνα στα Βραχναίικα.

«Πήγαμε στην ταβέρνα και εκεί έπρεπε να πούμε την αλήθεια. Της εξηγούμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και αν μπορεί να συζητήσει με τις θείες και τους θείους της να δεχτούν να κάνουν τεστ DNA. Η κοπέλα σοκαρίστηκε καθώς δεν είχε ακούσει ποτέ κάτι σχετικό. Κάποια στιγμή, μάλιστα, δάκρυσε», εξηγεί η Ευτυχία που θυμάται σαν σήμερα τη μέρα που τα ξαδέλφια του Μέριλ έκαναν το τεστ και βγήκαν τα αποτελέσματα.

«Άρχισαν να λένε “ είναι δικός μας, είναι αδελφός μας” και να ρωτούν με αγωνία πότε θα έρθει στην Ελλάδα!», τονίζει η Ευτυχία -επίσης υιοθετημένη στις ΗΠΑ- που εδώ και χρόνια απολαμβάνει την αγάπη και τη θαλπωρή της δικής της βιολογικής οικογένειας.

Η υποδοχή που γέμισε την ψυχή του

Ο Μέριλ ήρθε στην Ελλάδα για να συναντηθεί με τα ξαδέλφια του στις 31 Οκτωβρίου, με την Ευτυχία να τον υποδέχεται στο αεροδρόμιο.

Μια μέρα μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο Μέριλ περιστοιχιζόταν από δεκάδες μέλη της ευρύτερης βιολογικής του οικογένειας (ξαδέλφια και τα παιδιά τους κυρίως), που οργάνωσαν ένα μεγάλο πάρτι υποδοχής σε εστιατόριο της Πάτρας για να υποδεχθούν τον δικό τους άνθρωπο και να τον «πνίξουν» στα λουλούδια, τις αγκαλιές και τα φιλιά.

«Την πρώτη φορά που τους συνάντησα στην ταβέρνα στην Πάτρα, ήταν κάτι ξεχωριστό. Η αγάπη που μου έδειξαν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Οι Έλληνες είναι πολύ θερμοί, ιδίως με την οικογένειά τους. Ένιωσα αμέσως ότι είχα επιστρέψει στο σπίτι μου. Είναι όλοι υπέροχοι», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μέριλ, με έκδηλη τη συγκίνηση στη φωνή.

Η επιστροφή στη Δροσιά και ο πατέρας που πέθανε …άκληρος

Μια από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές αυτού του ταξιδιού του Μέριλ ήταν η επιστροφή στο χωριό του. «Είχα δει πώς είναι η Δροσιά στο street view της google αλλά ήταν άλλο πράγμα να βλέπεις το χωριό από κοντά, γνωρίζοντας τους δεσμούς που έχεις μαζί του. Λατρεύω το ορεινό τοπίο και κοιτώντας τα σπίτια και τον περιβάλλοντα χώρο σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν είχα μείνει εκεί. Μου άρεσε πολύ η αίσθηση του “ανήκειν” που ένιωσα φτάνοντας σ’ αυτόν τον τόπο», αφηγείται.

Μπορεί η επιστροφή στο χωριό να ήταν φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι μέσα του είναι το να γνωρίζει πως ο πατέρας του πέθανε χωρίς να έχει κάνει άλλα παιδιά και χωρίς να γνωρίζει τη δική του ύπαρξη.

«Προφανώς ο πατέρας του ήταν εργένης, δεν έμαθε ποτέ ότι άφησε κάποια κοπέλα έγκυο, παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδιά και πέθανε χωρίς να ξέρει ότι κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες ζει ο βιολογικός του γιος. Είχε, μάλιστα, πολλά ανίψια, τα οποία και λάτρευε», εξηγεί η Μαρία.