Στη μνήμη του Γιάννη Μιχαλάκη

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑΣ

Η είδηση του θανάτου του εκλεκτού συναδέλφου Γιάννη Μιχαλάκη μας σόκαρε καθώς ήλθε απροειδοποίητα. Είναι αλήθεια ότι από το 2007, όταν διακόπηκε η πολυετής συνεργασία μας με τον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης, μια ή δύο φορές είχαμε μόνον επικοινωνήσει μαζί του. Άλλωστε, δύο χρόνια αργότερα συνταξιούχος πιά ο Γιάννης, αποχωρούσε και ο ίδιος από τα εν Αθήναις Γραφεία του Εθνικού Κήρυκα. Συχνά πυκνά, όμως, τύχαινε να διαβάσουμε στο facebook κάποια πληροφορία που τον αφορούσε. ’Η να δούμε κάποια φωτογραφία του.

Τον Γιάννη, ας μου επιτραπεί ο προσωπικός τόνος, τον πρωτογνώρισα στα Γραφεία του Εθνικού Κήρυκα, στην Πάρκ Αβενιου, το 1977. Τότε προσελήφθη κι αυτός στον Εθνικό Κήρυκα. Ήταν η περίοδος όπου νέος ιδιοκτήτης της εφημερίδας ήταν ο Τζίν Ρωσσίδης. Το Μάρτιο του ίδιου χρόνου είχε περάσει από τον Μπάμπη Μαρκέτο η σκυτάλη στα χέρια του. Τέλη του ’77 η εφημερίδα είχε μεταφερθεί από τα γραφεία των 26 δρόμων του Μανχάταν στην πολυσύχναστη λεωφόρο των ουρανοξυστών του Σέντραλ Πάρκ. Μαζί, είχαν απομακρυνθεί οι λινοτυπικές μηχανές και οι λινοτυπίστες και τα πρώτα κομπιούτερ έμπαιναν στην ζωή της εφημερίδας. Διευθυντής ήταν τότε ο Γιώργος Λεονάρδος. Μετ΄ ου πολύ η ιδιοκτησία πέρασε σε ποσοστό 50% από τον Τζιν Ρωσσίδη στον Γιώργο Λεονάρδο και στον Αντώνη Διαματάρη, από 25% έκαστος.

Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι λίγους μήνες αργότερα, το 1978 η ιδιοκτησία της εφημερίδας περιήλθε κατά 100% στον Αντώνη Διαματάρη, εκδότη έκτοτε και τα τελευταία δύο χρόνια Σύμβουλο έκδοσης.

Εκείνα τα «περιπετειώδη» χρόνια του ’77-‘78 για τον Εθνικό Κήρυκα, ο Γιάννης Μιχαλάκης, μαζί με μερικούς ακόμη συνεργάτες, αναδείχθηκε σε στυλοβάτη της προσπάθειας να περάσει η εφημερίδα, με τις μικρότερες δυνατόν αβαρίες,  στην εποχή των κομπιούτερ.

Παράλληλα, έγραφε και εξέδιδε τα βιβλία του (14 εν συνόλω) που σημείωναν σημαντική επιτυχία. Τον Ιούλιο του 1985 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου συνέχισε να εργάζεται στα γραφεία του «Εθνικού Κήρυκα» στην Αθήνα μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου 2009 που συνταξιοδοτήθηκε.

Εκεί, στα Γραφεία της οδού Δημοκρίτου τον συναντήσαμε δεύτερη φορά, όταν επαναλάβαμε τη συνεργασία μας με τον Εθνικό Κήρυκα, η οποία είχε διακοπεί το 1980 καθώς είχαμε και εμείς τότε επιστρέψει στην Ελλάδα.

Από τον Οκτώβριο του 1983 μέχρι και το Φεβρουάριο του 2009,  υπηρετήσαμε την εφημερίδα από τη θέση του συντάκτη αρχικά και του Διευθυντή / Υπεύθυνου Γραφείου Αθηνών στη συνέχεια. Εκεί γνωρίσαμε τον άνθρωπο Γιάννη Μιχαλάκη. Καταρτισμένος, συνεργάσιμος, με προχωρημένες υγιείς ιδέες, με σώφρονες αντιλήψεις. Συνεπής, πρόθυμος, αποτελεσματικός. Με αληθινό νιάσιμο για την Ομογένεια.

Ο Γιάννης Μιχαλάκης μέσα από τα «Μπρουκλιώτικα» αλλά και την «Αποδήμων Οδύσσεια» -δύο από τα βιβλία του που διαβάσαμε- έδωσε υπαρκτές ιστορίες, βγαλμένες από τη ζωή της Ομογένειας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Με τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες ανθρώπων της ξενιτιάς. Και, στο άλλο βιβλίο, ξετυλίγεται η ιστορία δύο νέων που ξεκινούν για να αναζητήσουν την τύχη τους έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και βιώνουν τη σκληρότητα των “ίσων ευκαιριών” που έδινε η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’50.

Ο Γιάννης Μιχαλάκης,  Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 85 ετών, καταξιωμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είχε γεννηθεί το 1937 στο χωριό Κουρούνια της Βορειοδυτικής Χίου.

Θα κλείσουμε το σύντομο αυτό σημείωμα στον φίλο Γιάννη Μιχαλάκη, με το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό.  Τον Απρίλη του 1988 επισκέφθηκε στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, τον Μπάμπη Μαρκέτο. Λίγες μέρες αργότερα δημοσίευσε στον Ε.Κ. κείμενο εντυπώσεων, στο οποίο περιέγραφε με γλαφυρότητα την ανθρώπινη πλευρά του πρώην εκδότη του ΕΚ.

Έγραφε εκεί, μεταξύ άλλων και το εξής, που εμείς πιστεύουμε ότι αυθεντικά εκφράζει το δημοσιογράφο Γιάννη Μιχαλάκη:

«Ζούμε το γεγονός την ώρα που γίνεται, μια-μια τις στιγμές που το συνθέτουν για να το ολοκληρώσουμε σαν κείμενο και να το δώσουμε  πλήρες σ’ εσάς. Κι αυτή είναι νομίζω η γοητεία της δουλειάς μας. Η σύνθεση της δουλειάς μας. Η σύνθεση της είδησης στιγμή προς στιγμή, στοιχείο προς στοιχείο. Γι’ αυτό και τα χρόνια υπηρεσίας στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας πιάνουν περισσότερο χώρο στη μνήμη μας ακόμη και από εκείνα που αφιερώνουμε στην οικογένειά μας»…

Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, φίλε Γιάννη.