Ο ΝΟΜΟΣ 4648/2019 για τη ψήφο των Αποδήμων ψηφίστηκε από μια άνετη πλειοψηφία στην Ελληνική Βουλή. Το αγκάθι στις συζητήσεις ήταν η προϋπόθεση 2ετούς παραμονής στην Ελλάδα τα τελευταία 35ετία και αυτός ήταν ο λόγος που το ΜΕΡΑ25 τον καταψήφισε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, οι εισηγητές του κόμματος υποστήριξαν πως όποιος Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να ψηφίσει περνώντας τα σύνορα, πρέπει να έχει και το δικαίωμα να ψηφίσει στον τόπο κατοικίας του.

Ο προβληματισμός και οι επιφυλάξεις για το αν πρέπει να ψηφίζουν οι ομογενείς διακρίνεται ακόμη και ανάμεσα στους Αποδήμους.

Η θέση του ΜΕΡΑ25 διέπεται από τους εξής άξονες:

1. Εφ’ όσον κάποιος υποβάλλει Ε1, Ε2 ή Ε9, άρα πληρώνει κάποιο φόρο και έχει οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα, καλώς έχει το δικαίωμα να ψηφίζει.

2. Το δικαίωμα ψήφου όσων σκέπτονται να επιστρέψουν κάποτε, είναι απολύτως θεμιτό και απαραίτητο.

3. Μια υπολογίσιμη μάζα ψηφοφόρων είναι το μοναδικό κίνητρο για να κάνει το Ελληνικό κράτος ουσιαστικές κινήσεις για την Ομογένεια.

4. Πρέπει να αντιμετωπισθούν και να επιλυθούν τα σοβαρά εμπόδια στη μεταφορά των εκλογικών δικαιωμάτων στο εξωτερικό.

Ας επεκταθούμε λίγο, ξεκινώντας από ένα πιθανό σενάριο εντός Ευρώπης :

1. Έλληνας, κάτοικος Γερμανίας επί 40 χρόνια, δεν έχει δικαίωμα ψήφου στις Ελληνικές εθνικές εκλογές όσο είναι στη Γερμανία, μπορεί όμως να ψηφίσει αν έρθει στην Ελλάδα. Στις Ευρωεκλογές, ακόμη κι αν βρίσκεται στη Γερμανία, μπορεί να ψηφίσει το Ελληνικό ψηφοδέλτιο. Ενώ δηλαδή μπορεί με την ψήφο του να επηρεάσει τη σύνθεση των οργάνων που αποφασίζουν για το 95% των ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ οικονομικών υποθέσεων της Ελλάδας, ο 4648/19 δεν επιτρέπει να ψηφίσει για την Ελληνική κυβέρνηση που αποφασίζει για το υπόλοιπο 5%. Ποιά είναι η λογική σε αυτό;

2. Ακούμε συχνά πως «εμείς ζούμε στο εξωτερικό δεν πρέπει να έχουμε δικαίωμα να επηρεάζουμε τις ζωές των κατοίκων της Ελλάδας». Η λογική πως το έδαφος που ζει κάποιος καθορίζει το εκλογικό δικαίωμα, ήταν κάτι άγνωστο στην Ελλάδα μέχρι να δοθεί δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς. Μέχρι τότε ξέραμε πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να ψηφίσουν γιατί δεν έχουν Ελληνικό αίμα. Τώρα ακούμε το αντίθετο.

3. Ίσως κάποιοι επιστρέψουν στην Ελλάδα μετά το πέρας του εργασιακού τους βίου. Η κατάσταση που θα υπάρχει τότε στις συντάξεις, την περίθαλψη, τα νοσοκομεία, τα επιδόματα, τη φορολογία, τη γραφειοκρατία, θα έχουν διαμορφωθεί από τις ενδιάμεσες κυβερνήσεις. Oι αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας παίρνονται σε απροσδιόριστο χρόνο και όχι κατ’ ανάγκη την ημέρα που θα μπούμε στο αεροπλάνο για τελευταία φορά.

4. Όσοι έχουν εργαστεί στην Ελλάδα, προσβλέπουν σε κάποια σύνταξη. Οι αλλεπάλληλες περικοπές, η επικείμενη ψήφιση της διαγραφής ασφαλιστικών χρεών πέραν της 10ετίας, η εθνική και η ανταποδοτική σύνταξη, αποφασίστηκαν από κυβερνήσεις που εμείς δεν ψηφίσαμε, οι συνέπειες τους όμως μας αφορούν. Τρανταχτό παράδειγμα, τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα αποθεματικά τους και οι περιουσίες τους δημιουργήθηκαν ΚΑΙ με τις δικές μας εισφορές. Το κούρεμα των ομολόγων και οι περικοπές των αποθεματικών τους με το PSI τού Ευάγγελου Βενιζέλου αποψίλωσε τις οικονομικές τους δυνατότητες. Όλα αυτά έγιναν από κυβερνήσεις που εμείς δεν ψηφίσαμε, γιατί “ζούμε μακριά από την Ελλάδα”.

5. Μετά τη χρεωκοπία του 2010 οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν πουλήσει όση κρατική περιουσία θα μπορούσε να αποφέρει εισόδημα και έχουν απομείνει μόνο ορισμένες κοινωνικές υπηρεσίες που εξ’ ορισμού δεν έχουν έσοδα, όπως τα σχολεία, η πυροσβεστική, τα νοσοκομεία. Όποιος έχει συμβάλει με τους φόρους του στη δημιουργία αυτών των υποδομών, πρέπει να έχει λόγο στο ποια κυβέρνηση τα διαχειρίζεται. Κανείς μας δεν υπέγραψε δήλωση αποξένωσης από την κοινή μας περιουσία όταν μετανάστευσε.

6. Σχετικά με τη σύμβαση αποφυγής διπλής φορολογίας: Πολλοί ομογενείς κινούνται στα όρια της παρατυπίας. Πόσο πιο σαφώς να διατυπωθεί η ανάγκη να ψηφίζει κάποιος και στις δύο χώρες των οποίων τα Υπουργεία Οικονομικών διαπραγματεύονται ένα θέμα που τον/την αφορά; Πόσο πιο προφανές είναι πως μόνο αν μας δει η Ελληνική κυνέρνηση ως ψηφοφόρους, μπορεί να λάβει υπ’ όψη της και τις δικές μας ανάγκες;

7. Σε ό,τι έχει να κάνει με το Ελληνικό υπουργείο Παιδείας, η Ελληνόφωνη εκπαίδευση στην Αυστραλία είναι παρατημένη. Στους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς καταβάλλεται ένα ποσό που (υποτίθεται) καλύπτει τη διαφορά στο κόστος ζωής. Οι αποσπασμένοι της Αυστραλίας πληρώνονται επιμίσθιο Ρουμανίας (ακριβολογούμε). Στην Μελβούρνη βρίσκονται αυτή τη στιγμή μόλις τέσσερις και όλες τους διανύουν την 4η και τελευταία χρονιά που παίρνουν το επιμίσθιο. Όποια δεν βρει τρόπο να επιβιώσει με $430 τη βδομάδα, τα Χριστούγεννα λογικά θα φύγει. Είναι ορατό το ενδεχόμενο το 2023 να απασχολεί η Ελλάδα δυο συντονίστριες εκπαίδευσης, μια στο Προξενείο της Μελβούρνης και μια στο Υπουργείο Παιδείας στο Μαρούσι (κυρία Α. Βίτσα στο Σ.Γ. Μελβούρνης της Διεύθυνσης Παιδείας Ομογενών, τμήμα διοίκησης προσωπικού, 210-3442340) και στην 3η μεγαλύτερη Ελληνική πόλη του κόσμου να μην υπάρχει κανείς να συντονίσουν.

8. Όσοι ζήσαμε ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας στην Ελλάδα δεν θα πάψουμε ποτέ να ενδιαφερόμαστε για το καλό της πατρίδας μας. Μπορεί να μην συμφωνούμε στο τι θεωρεί ο καθένας καλύτερο, συμφωνούμε όμως πως όλοι αυτό επιδιώκουμε.

Αναφέραμε πιο πάνω τα εμπόδια στη μεταφορά των εκλογικών δικαιωμάτων:

Α. Έπρεπε να προβλέπεται η δυνατότητα επιστολικής ψήφου. Ίσως να μην γίνεται αντιληπτό αυτό σε όποιον έχει συνηθίσει στα μικρά γεωγραφικά όρια της Ελλάδας, στην Αυστραλία όμως οι αποστάσεις είναι απαγορευτικές. Μια διπλωματική αποστολή στην πρωτεύουσα κάθε πολιτείας (στην Τασμανία δεν υπάρχει καθόλου) δεν εξυπηρετεί τα μεγέθη πολιτειών όμως η West Australia και το Queensland.

Β. Το σύστημα διασταύρωσης και πιστοποιήσης στοιχείων έχει βασικές αδυναμίες, τις ίδιες που έχει και η πρόσβαση στις διαβόητες υπηρεσίες του gov.gr και govgr wallet.

Το Taxis πρέπει να στέλνει SMS μιας χρήσης σε πιστοποιημένο κινητό, δεν έχει όμως τη δυνατότητα να τα στείλει σε διεθνές κινητό.

– Για να πιστοποιηθεί Ελληνικό κινητό, πρέπει κάποιος να έχει τραπεζικό λογαριασμό σε Ελληνική τράπεζα και να δηλώσει το ΙΒΑΝ. Επειδή στην Αυστραλία αυτό ακούγεται λίγο τρελό, να εξηγήσουμε πως η ΑΑΔΕ (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων) που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Τρόϊκα, ελέγχει μέσω του Συστήματος Μητρώων Τραπεζικών Λογαριασμών και Λογαριασμών Πληρωμών «ανωμαλίες» απότομης αύξησης τραπεζικών καταθέσεων για να εντοπίσει περιπτώσεις φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Σύμφωνα με επανειλημμένες αναφορές του Γραμματέα του ΜΕΡΑ25 στη Βουλή, ούτε το Υπουργείο Οικονομικών, ούτε το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης έχουν πρόσβαση σε αυτό το λογισμικό. Με απλά λόγια, την ώρα που οι λίστες Lagarde, Παναμά και Λουξεμβούργου χάνονται στα υπουργικά συρτάρια, υπουργοί χάνουν στικάκια ή ομολογούν ότι διακινούν χρήματα με αδιαφάνεια, εμείς δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε Αυστραλιανό κινητό επειδή έπρεπε η Τρόϊκα να βρει τρόπο να κατάσχουν τα εισοδήματα των μικρομεσαίων που δεν έχουν off-shore.

Όσοι φύγαμε από την Ελλάδα μετά τη χρεωκοπία του 2010, συζητάμε συχνά για την πολιτική κατάσταση, τις οικογένειες μας εκεί, την πιθανότητα να επιστρέψουμε κάποια στιγμή, για το μέλλον των παιδιών μας. Οι ανησυχίες ταυτίζονται, οι γνώμες και οι απόψεις διίστανται. Οι συζητήσεις στη Μελβούρνη είναι συνήθως περισσότερο πολιτικοποιημένες από αυτές στην Ελλάδα. Ίσως επειδή δεν παρατηρούσαμε σε καθημερινή βάση το βάτραχο να σιγοβράζει, ίσως επειδή τα μυαλά μας έμειναν στην κάτω πλατεία του ’11, ή ίσως επειδή μιλάμε εκ του ασφαλούς.

Η Νέα Δημοκρατία έχει ξεπεράσει με την πολιτική της και τον ίδιο της τον εαυτό. Η συνεχής διοχέτευση κεφαλαίων προς τα ΜΜΕ και δημοσιογράφους celebrity έχει ρίξει την Ελλάδα στην 108η θέση στην αξιοπιστία του τύπου, έχει δημιουργήσει όμως μια εσωτερική εικόνα μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού που παίρνουν πάντα τις σωστές αποφάσεις στο χειρισμό της υποκλοπής συνομιλιών πολιτικών αντιπάλων, της αξιοποίησης του Ελληνικού, στις δασικές πυρκαγιές, στις εντάσεις με την Τουρκία, στη διάλυση της ΛΑΡΚΟ, στο χειρισμό του Ουκρανικού που έβαλαν την Ελλάδα στις εχθρικές χώρες και της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Εδώ να θυμήσουμε, πως ακόμη περιμένουμε να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της για σύσταση εξεταστικής πολιτικής για τις ευθύνες του Γιάνη Βαρουφάκη όσο ήταν υπουργός Οικονομικών.

Ενώ η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί την πολιτική της χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις και χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση από ένα ΣΥΡΙΖΑ που συνθηκολόγησε μετά το νικηφόρο δημοψήφισμα που χάθηκε, το μεγαλύτερο μέρος του 62% πήγε σπίτι του και έκτοτε επικρατεί μια γενική απάθεια. Αγνοώντας την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και την ίδια την Κεντρική του Επιτροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα ξεφορτώθηκε τις φωνές που διαφωνούσαν με τη μνημονιακή του πολιτική και έχει επικεντρωθεί στο μιμητισμό και στο να καταλάβει το χώρο που άφησε ακάλυπτο το ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ από την άλλη πλευρά προσπαθεί με τον τίμιο αγώνα του, αλλά με ορολογία επαναστατικής γυμναστικής του ’80 να αυξήσει την επιρροή του. Φαίνεται όμως πως «η μια και μοναδική απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις» έχει εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες επέκτασης, ειδικά στις νέες γενιές.

Στις εκλογές του 2019, τα τρία μνημονιακά κόμματα συγκέντρωσαν 79,48% των ψήφων και αυτό λέει πολλά. Όσοι πιστεύουμε πως αυτή η πολιτική έχει φέρει την Ελλάδα σε χειρότερη θέση από αυτή του 2010, πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας.

Όσοι εξακολουθούμε να έχουμε άποψη, όσοι ανησυχούμε για το μέλλον των οικογενειών μας, όσοι βλέπουμε τη ζωή μας να επηρεάζεται τώρα ή αργότερα από την κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα, έχουμε καθήκον και υποχρέωση να κάνουμε κάτι.

Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε.

*Ο Κώστας Στεφανίδης είναι Συντονιστής Οργάνωσης Βάσης του ΜΕΡΑ25 στη Μελβούρνη.

Το άρθρο δημοσιεύεται στον neoskosmos.com