Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρος θα πρέπει να μιλήσει

ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Κατά τη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, 21 και 22 Ιουλίου, Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δέχθηκε από συνοδικούς ιεράρχες σχεδόν ομοβροντία επισημάνσεων, ανησυχιών, προβληματισμών και καταγγελιών για αυθαιρεσίες και πράξεις του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, σύμφωνα με ρεπορτάζ της ομογενειακής ημερησίας «Εθνικός Κήρυξ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που Αρχιεπίσκοπος Αμερικής καθίσταται πρόξενος σκανδαλισμού του ποιμνίου του, τοπικά αλλά και ευρύτερα. Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στον πρώην Αμερικής Σπυρίδωνα (1996-1999). Και πριν απ΄ αυτόν ο επί  μίαν ολόκληρη 37ετία (1959-1996) πανίσχυρος Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου (τότε) Αμερικής, Μακαριστός Ιάκωβος, είχε πολλάκις προκαλέσει την δυσθυμία  και την αντίδραση όχι μόνον του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, αλλά και του διαδόχου του,  Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου. Ισχυρά προσωπικότητα ο Ιάκωβος με πρωτοποριακές για την εποχή του ιδέες, όπως π.χ. η χρήση επιχωρίων Γλωσσών στη Θεία Λειτουργία, αλλά και οι ανομολόγητες βλέψεις του να ιδρύσει και να ηγηθεί ενός Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αμερικής, τον είχαν φέρει κατ΄ επανάληψη σε σύγκρουση με το Φανάρι.

Άλλωστε, όπως και πρόσφατα δημοσιεύσαμε σε σειρά 4άρων άρθρων μας με κεντρικό τίτλο «Ο Ρόλος της Ελληνο-Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ομογένεια των ΗΠΑ», φωτίζοντας ένα μεγάλο μέρος της Ιστορίας της Ελληνοορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, πριν καλά-καλά προλάβει να ξεπεράσει τις πρώτες γενεσιουργές, αδυναμίες του ο ελληνορθόδοξος κλήρος της Αμερικής, έφτασαν από την Ελλάδα οι πρώτοι απόηχοι του διχασμού Βενιζελικών και Κωνσταντινικών. Ο κλήρος, αντί να σταθεί πάνω και πέρα από την διαλυτική διαμάχη, έγινε ουσιαστικά σημαιοφόρος του διχασμού.

Είναι, θα έλεγε κάποιος, φυσικό να θέλει ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής να διαδραματίσει ένα ηγετικό, εθνικό, ρόλο στην Ομογένεια. Αλλά όπως και ο Ιάκωβος αναγνώρισε σε μια ομογενειακή συγκέντρωση στην Ουάσιγκτον, δεν είναι δυνατόν ο Αρχιεπίσκοπος να παίξει τον ρόλο Εθνάρχου, «αφ’ ενός γιατί η Ομογένεια δεν αποτελεί ένα υπόδουλο τμήμα του έθνους, αφ’ ετέρου επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ευρίσκεται κάτω από τον τουρκικό έλεγχο, και τέλος επειδή στην Αμερική έχει συνταγματικώς θεσμοθετηθεί ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους». (Οι Ελληνοαμερικανοί-Εκδόσεις Παπαζήση, 2006).

Επομένως, με όλα αυτά τα θέματα εισέτι ανοιχτά,  το μόνο που μας λείπει είναι η «πολυτέλεια» να θελήσουμε να πρωτοτυπήσουμε εισάγοντας νέα ήθη και νέα έθιμα στην ομογένεια και –κατ΄ επέκταση- στην γενέτειρα και στην Ορθοδοξία!  Όπως είναι  η απόπειρα της κεφαλής της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, του κ.κ. Ελπιδοφόρου, που ενώ επισκεπτόταν την Ελλάδα θεώρησε ορθόν να βαπτίσει τα δύο παιδιά τα οποία γεννήθηκαν παρενθετικώς, για να ανατραφούν από ζεύγος ομοφυλόφιλων…

Και πρέπει να εξηγήσει κανείς, γιατί ακούγονται, ήδη, κάποιες διατεταγμένες «φωνές» περί του «…πόσο εκτός επαφής με την πραγματικότητα και τον κόσμο είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία…”  και πως τάχα “… Το παρατηρήσαμε στην αντιμετώπιση του Covid-19, το είδαμε στην υπεράσπιση του πολέμου της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. Μία σύντομη ματιά στα ταμπλόιντ και στα ηλεκτρονικά μπλοκ αντικατοπτρίζει πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ζει στη δική της πομφόλυγα…», όπως το  πρακτορείο «Religious News Service» έγραψε, πιθανότατα «αντ΄ αυτού» δι’  αυτού!

Αλλά πρέπει να εξηγήσει κανείς –προλαβαίνοντας τα χειρότερα-  ότι δεν νοούνται νεωτερισμοί στην Ορθοδοξία. Διαφορετικά παύει να είναι Ορθοδοξία. Γίνεται κάτι άλλο. Καλύτερο ή χειρότερο, αδιάφορο. Ορθοδοξία σημαίνει Δογματισμός. Και στον Δογματισμό δεν χωρούν νεωτερισμοί. Και εάν επρόκειτο να περάσουμε στην εποχή μιας νέας μοντέρνας εκκλησιαστικής Χριστιανικής δομής, σίγουρα η αρχή δεν θα ήταν τα βαφτίσια των παιδιών ζεύγους ομοφυλόφιλων.

Και βέβαια τα παιδιά καλό είναι να βαπτισθούν Χριστιανοί. Να κερδίσει η Εκκλησία δύο νέους πιστούς. Αλλά αυτό θα μπορούσε να το κάνει η παρένθετη μάνα των παιδιών. Διαφορετικά αντιφάσκουμε. Βαφτίζουμε, Σεβασμιώτατε, τα παιδιά ενός φιλικού ομόφυλου ζευγαριού. Ας πούμε, σύμφωνοι. Αλλά τότε,  γιατί αρνούμαστε τον γάμο τους; Όπως η Βάπτιση το ίδιο και ο Γάμος δεν είναι Μυστήριο της Εκκλησίας;

Εκτιμούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος θα πρέπει να μιλήσει. Να εξηγήσει γιατί και πώς σκέφθηκε. Τι ήθελε να σηματοδοτήσει με μία βάπτιση που ήξερε ότι θα προκαλούσε σάλο στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι μόνο;  Και να μιλήσει ο ίδιος. Όχι με «παρένθετα» ΜΜΕ.

Διότι μόνο εκείνος, αυθεντικά μπορεί και έχει υποχρέωση απέναντι στο Χριστεπώνυμο Πλήρωμα να δώσει εξηγήσεις. Και απέναντι στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Και απέναντι στην Ορθοδοξία. Διαφορετικά,  ο δρόμος που ανοίγει θα είναι, φοβούμαστε, ολισθηρός. Ήδη ακούγονται φωνές για την ανάγκη να παραιτηθεί, από τη μία μεριά και, από την άλλη,  για να ξεκινήσει δήθεν μία «ειλικρινή συζήτηση γύρω από το σεξ και το φύλο στην Εκκλησία»…

Θαρρείς και το συζητούμενο είναι, για την Χριστιανική Θρησκεία, θέμα απλής προτίμησης!!!