Αυτό που είδαμε την Κυριακή στο Μανχάτταν ήταν απίστευτο και όμως αληθινό!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

<<Δόθηκε ηχηρό ‘παρών’ του ελληνισμού στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Ήταν μία συγκλονιστική εμπειρία, μία γιορτή του ελληνισμού με χιλιάδες κόσμο, ενήλικες και παιδιά, να παρελαύνει στην 5^η Λεωφόρο, που έγινε για πάνω από δυόμιση ώρες γαλάζια. Η ομογένεια είναι ένα κομμάτι του ελληνισμού που παραμένει αναλλοίωτο>>, τόνισε, από το χώρο της παρέλασης, ο κ. Σάββας Αναστασιάδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Β’ Θεσσαλονίκης.

Ο κ. Σάββας Αναστασιάδης ήταν επίσημος προσκεκλημένος της Οργανωτικής Επιτροπής μαζί με την αντιπρόεδρο, κ. Θεοδώρα Τζάκρη (βουλευτή Πέλλας, ΖΥΡΙΖΑ) και το µέλος της, κ. Ευαγγελία Λιακούλη (βουλευτή Λάρισας, ΠΑΣΟΚ), που εκπροσώπησαν την Βουλή των Ελλήνων στις εκδηλώσεις της ομογένειας για την 201^η επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι εκτιμήσεις του κ. Αναστασιάδη έχουν, επομένως, την αυθεντικότητα του αυτόπτη μάρτυρα. Βέβαια ο ίδιος δεν είχε παρακολουθήσει παρελάσεις προηγουμένων ετών για να μπορεί να κάνει συγκρίσεις. Αχρείαστες, όμως, αφού, έτσι κι αλλιώς,  η προσέλευση κόσμου και η δημιουργική προπαρασκευή μίας παρέλασης είναι πάντα υποκείμενο και της  συγκυρίας.

Δύο χρόνια χωρίς παρέλαση, με την διοργανώτρια Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης σε σοβαρές  εσωτερικές διαμάχες και δικαστικές περιπέτειες, με την αστυνομία της Νέας Υόρκης να περιφρουρεί τις «συνάξεις» στο «Σταθάκειο» και τους κλειδαράδες της περιοχής να κάνουν «χρυσές δουλειές» αλλάζοντας κλειδαριές και κλειδιά, αυτό που είδαμε την Κυριακή στο Μανχάτταν ήταν απίστευτο και όμως αληθινό!

Μέσα σε λίγες ημέρες από το μηδέν φθάσαμε σ΄αυτό που επί δυόμιση ώρες το ζούσαμε (εμείς διαδικτυακά) και το οποίο δεν θα το είχαμε εάν δεν είχε μεσολαβήσει η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Ελπιδοφόρου και η σύσταση Επιτροπής Παρέλασης. “Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” …

Οργανωτικά μπορεί να είχε και κάποιες ατέλειες η παρέλαση. Ίσως και ορισμένες συμπαθητικές γραφικότητες. Ήτανε, όμως, σε γενικές γραμμές μία αξιοπρεπής Παρέλαση. Και πολύς ο κόσμος και που παρέλασε.  Πολύς και ο κόσμος που παρακολούθησε τους παρελαύνοντες. Που τους χειροκρότησε. Μικρούς και μεγάλους. Τις παλιότερες και τις νεώτερες γενιές. Τα παιδιά και τα εγγόνια.  Που ακόμα παραμένουν Ελληνάκια μέσα στην μεγάλη χοάνη της Αμερικανικής Μεγαλούπολης… Και ήτανε αυθόρμητο και ζεστό το χειροκρότημα για τους ένστολους της πατρίδας, για την ίδια την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Παλαιότερα,  σε συγκέντρωση έξω από τον Λευκό Οίκο για το Κυπριακό, είχε εκτιμηθεί από κάποιους καλοθελητές ως μικρός ο αριθμός που έδινε η αστυνομία, περίπου 40.000 συγκεντρωμένοι ομογενείς.  Το είχαμε συζητήσει αυτό με ομογενειακό παράγοντα που πρωτοστατούσε τότε στις εθνικές κινητοποιήσεις του ελληνισμού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μας είχε κοιτάξει με απορία.  Και μας είχε πεί: Και είκοσι χιλιάδες να είχαν μαζευτεί, πάλι πολλοί θα ήτανε! Πείτε σ΄ αυτούς που θεωρούν λίγους τους 40.000 ομογενείς ότι οι περισσότεροι ίσως από αυτούς, για να βρεθούν στην πρωτεύουσα έξω από τον Λευκό Οίκο χρειάστηκε να ταξιδέψουν με αεροπλάνα, με τρένα και με αυτοκίνητα πολλές ώρες! Και επίσης άλλες τόσες ώρες για να επιστρέψουν στα σπίτια τους…

Η αγάπη για την πρώτη πατρίδα, η διάθεση να εκφράσουν την ελληνικότητά τους, τους έφερε στην 5^η Λεωφόρο, όπως και εκείνα τα χρόνια έξω από τον ΟΗΕ και από τον Λευκό Οίκο. Με ενωτικά συνθήματα. Με σύμπνοια. Και με περηφάνια για την καταγωγή τους.

Έχει δώσει αγώνες η Ομογένεια για την πρώτη πατρίδα. Και θα ξαναδώσει εάν αυτό απαιτήσουν οι συγκυρίες. Γιατί, όπως είπε και ο κ. Αναστασίαδης: “Η ομογένεια είναι ένα κομμάτι του ελληνισμού που παραμένει αναλλοίωτο” Ας μείνουμε σ΄ αυτό, που είναι και το μείζον. Και ας το πανηγυρίσουμε.