ΓΝΩΜΗ: Καταργήσαμε το τεκμήριο της αθωότητας;

ΓΝΩΜΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Συγγνώμη,  αλλά μέχρι που θα πάει αυτή η «νοοτροπία» που έχουμε αποκτήσει, εν έτει 2022 και με πλέρια δημοκρατία , με μόνη τη σύλληψή του κάποιος να καταδικάζεται από το «λαϊκό» δικαστήριο και, μάλιστα, πριν καν ομολογήσει την ενοχή του;

Ο λόγος για την Ρούλα Πισπιρίγκου. Δεν γνωρίζουμε αν όντως είναι ένοχη για το θάνατο των 3^ων παιδιών της. Μπορεί να είναι ή μπορεί να μην είναι.  Άλλωστε, ποιος  από αυτούς που σπεύδουν αυθωρί να την καταδικάσουν γνωρίζει τη  Δικογραφία; Ποιος την έχει διαβάσει; Ποιος την έχει μελετήσει; Κανένας. Εμείς απλώς εκφράζουμε την”αγανάκτησή” μας αδιαφορώντας εάν έτσι δημιουργούμε κλίμα μέσα στο οποίο μπορούν δικηγόροι να αρνούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Θα πείτε: Και τότε με ποια κριτήρια  την θεωρούν την Πισπιρίγκου ένοχη και την αποκαλούν δολοφόνο;  Με την …φαντασία τους. Με την εκ του μακρόθεν …διεισδυτική τους ματιά! Με το …όνειρο που είδαν την προηγούμενη νύκτα.   Με μισές …αλήθειες  «πηγών» οι γνώσεις των οποίων δεν εκτείνονται πέραν των στοιχειωδών και τις οποίες «πηγές» ουδείς έχει ελέγξει ως προς την αξιοπιστία τους.

Καταργήσαμε το τεκμήριο της αθωότητας. Εισαγάγουμε στον νομικό «πολιτισμό» μας τη φήμη ως αποδεικτικό στοιχείο.  Εφημερίδες και κανάλια αναπαράγουμε «πληροφορίες», «ισχυρισμούς» και εικασίες  ως  τεκμήρια ενοχής.

Θα επαναλάβουμε, δεν γνωρίζουμε εάν η Ρούλα Πισπιρίγκου είναι ένοχη ή είναι αθώα. Αυτό θα το βρουν οι  αρχές, αστυνομικές και δικαστικές.  Μέχρις όμως βρεθούν και ανακοινωθούν τα πειστήρια του εγκλήματος, μέχρι να εκτεθούν στο δικαστήριο  και  αποδειχθούν ως ισχύοντα  κατά την ακροαματική διαδικασία, κανένας δεν έχει δικαίωμα να δικάζει κανέναν. Ούτε μπορεί να στήνει τηλεοπτικές δίκες και να εκδίδει καταδικαστικές αποφάσεις ερήμην των φυσικών δικαστών.

1 Απριλίου σήμερα και το «ψέμα» πάει σύννεφο. Ευφάνταστοι δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί αστέρες και παρουσιαστές  παρουσιαστές,  αλλά απλοί πολίτες ανταγωνίζονται μεταξύ τους  ποιος θα πει το καλύτερο ψέμα για να έχει την ευχαρίστηση να αναφωνήσει «Και του χρόνου. Σου την έφερα».  Και εθιμοτυπικά, δηλαδή, προτάσσουμε το ψέμα από την αλήθεια.

Ωστόσο, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου, η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί από τους αρμόδιους. Και την αναζητούν. Μέχρι, όμως, να μάθουμε επισήμως τι ακριβώς έχει συμβεί, μέχρι να απολογηθεί και μέχρι να δικαστεί από Δικαστήριο, ο καθένας οφείλει να συγκρατήσει  το θυμό  ή την οργή του. Να παρακολουθεί, ναι.  Και να αναμένει να δει το τέλος. Τότε θα μπορεί  να φωνάξει και να βρίσει και ό,τι άλλο εκείνος θεωρεί  ως “πολιτισμό” και εμπράγματη  ενέργεια απόδοσης  «λαϊκής δικαιοσύνης».