Δεν υπάρχει δικαιολογία για τον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας

Η άποψη του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα , Τζον Μερσχάιμερ, όπως την παρουσιάζει σε ανάλυσή του στον Economist, είναι πως η απερίσκεπτη ενέργεια της Δύσης να επιδιώκει την επέκταση του ΝΑΤΟ προκάλεσε τη Ρωσία και, κατά συνέπεια, «υποχρεώθηκε» ο Πούτιν να παρέμβει πολεμικά, αφού οι προειδοποιήσεις του δεν εισακούστηκαν, για να αποτρέψει την παρουσία της Δύσης στα σύνορά της Ρωσίας.

Η άποψη αυτή έχει ακουστεί πολλές φορές και από πολλές πλευρές. Κυρίως, όμως,  αποτελεί εξ αρχής το βασικό επιχείρημα του Ρώσου Προέδρου, όπως ο ίδιος το έχει επανειλημμένως αναφέρει σε διαγγέλματά του: «δεν μου αφήσατε άλλη επιλογή…».

Το ζητούμενο είναι, όμως, εάν το «αιτιατό» του Τζον Μερσχάιμερ, που είναι και το «επιχείρημα», του Πούτιν βρίσκεται σε αρμονία με το Διεθνές Δίκαιο (International Law), από τη μία μεριά και με την αρχή της Αυτοδιάθεσης των λαών, από την άλλη.

Οι κανόνες του ΔΔ «δεσμεύουν τα κράτη, πηγάζουν από τη δική τους ελεύθερη βούληση (των κρατών), όπως διατυπώνεται σε συνθήκες (conventions) ή συνήθειες γενικής αποδοχής, που θεωρούνται όμως ότι εκφράζουν “αρχές δικαίου” και δημιουργούνται είτε για να ρυθμίσουν τις σχέσεις μεταξύ αυτών των κοινοτήτων, που συνυπάρχουν είτε για να επιδιώξουν κοινούς σκοπούς – στόχους». (el.wikipedia.org)

Επομένως, η ελεύθερη βούληση των κρατών που είναι κατ’ επέκταση η βούληση των λαών τους,  προστατεύεται από το ΔΔ και στηρίζει την ανεξαρτησία των κρατών η οποία δεν υφίσταται δι αυτών των κανόνων περιορισμούς.

Σε ό,τι αφορά την εθνική αυτοδιάθεση, δηλαδή το δικαίωμα ενός λαού να επιλέγει τη μορφή διακυβέρνησης και το πολιτικό καθεστώς καθώς και να ρυθμίζει την εθνική του υπόσταση, να δέχεται ή να απορρίπτει συμμαχίες να καθορίζει τις σχέσεις του με όμορα κράτη δεν υπονομεύει , αντίθετα  ενισχύει την παγκόσμια ειρήνη.

Εάν η απόφαση του λαού της Ουκρανίας ήταν να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν δικαιολογεί την πολεμική εκστρατεία της Ρωσίας εναντίον της, αλλά αντίθετα θέτει ανεπίτρεπτα την εμπόλεμη κυριαρχία  υπεράνω του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης των λαών.

Είναι η ίδια απαράδεκτη τακτική που ακολούθησε ο Ετσιβίτ προκειμένου να δικαιολογήσει την παράνομη εισβολή του Αττίλα και την κατοχή τμήματος της ανεξάρτητης Κύπρου.  Στο όνομα της δήθεν προστασίας των δικαιωμάτων της τουρκοκυπριακής κοινότητας, με την ισχύ των όπλων κατέκτησε μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και, μάλιστα, αντίθετα με τη βούληση των τουρκοκυπρίων που ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται να αποδέχονται την τουρκική παρουσία.

Μπορεί ο Πούτιν να πιστεύει πως επειδή κάποτε η Ουκρανία ήταν τμήμα της Σοβιετικής Eνωσης (πάλι χωρίς τη θέληση του λαού της) ότι πρέπει να πάρει πίσω όλη την Ουκρανία. Αλλά το ίδιο ήτανε η Πολωνία. Το ίδιο η Τσεχοσλοβακία, το ίδιο η Ρουμανία, η Βουλγαρία… Μήπως πρέπει να ξαναμπούν οι χώρες αυτές στο άρμα της Ρωσίας επειδή το Καθεστώς έπαψε να είναι κομμουνιστικό;

Και πρέπει, αν οι λαοί των χωρών αυτών δεν το επιθυμούν, η Δύση να επιτρέψει στην Ρωσία να το πραγματοποιήσει δια της βίας των όπλων;

Και με βάση ποιό ΔΔ και ποιά λογική ο κ. Πούτιν θα επιβάλει τα όμορα με τη Ρωσία κράτη να είναι φιλορωσικά ή “ουδέτερα”;

Μάλλον αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της συμπεριφοράς του Πούτιν…