Μετά την “έκπληξη” ας έχουμε και πραγματικά αποτρεπτικά Μέτρα και όχι μόνον δηλώσεις!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αυτή η συλλογική διαχρονική “έκπληξη” που καταλαμβάνει αξιωματούχους και πολίτες κάθε φορά που συμβαίνει ένα  τραγικό εγκληματικό συμβάν στο χώρο του ποδοσφαίρου, μάς ξεπερνάει! Τη φορά αυτή χρειάστηκε να θρηνήσουμε τον άτυχο 19χρονο για να …ανακαλύψουμε την βία που υπάρχει –χρόνια τώρα- στον ποδοσφαιρικό περίγυρο!

Έπρεπε  να σωριαστεί νεκρός ο δυστυχής, Άλκης, για να  …μάθουμε αυτό που ήξεραν και τα μικρά παιδιά!  ‘Οτι, δηλαδή,  ορισμένοι δήθεν «σύλλογοι φιλάθλων»  είναι αποθήκες επιθετικών  «όπλων» και βίαιων συμπεριφορών.  Ότι ορισμένοι «παράγοντες» φανατίζουν τους νέους κυρίως «φιλάθλους» και τους μεταβάλουν σταδικά και μεθοδικά σε άβουλους  χούλικανς.

Κι όμως, όλα τα γνώριζαν οι επαΐοντες.  Και οι άλλοι, «οι απέξω» επίσης ήξεραν, απλώς,  έκαναν πως δεν βλέπουν και χρησιμοποιούσαν τις οργανώσεις και τους νέους για να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια. Μόνο που κάποτε τα «παιχνίδια» ματώνουν. Και πονάνε.  Και καταστρέφουν δημιουργώντας θύματα και θύτες.

Καλή η χθεσινή έφοδος των αστυνομικών δυνάμεων στα στέκια των οργανωμένων φιλάθλων. Γίνεται, όμως, με δεκάδες  χρόνια καθυστέρηση, από όταν είχαμε ξανα-θρηνήσει,  εκφράζοντας την ίδια «έκπληξη», αθώες ζωές.

Καλή και η αυτοκριτική των αθλητικών παραγόντων, αλλά καθυστερημένη πολύ. Και αναποτελεσματική. Ήδη από το 1979 οι ποδοσφαιρικές «μάχες» ανάμεσα σε σωματεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκη, αλλά και μεταξύ συντοπίτικων ομάδων,  γινόντουσαν σε συνθήκες εμφυλίου σπαραγμού! Κανενός το αυτί δεν ίδρωνε όταν οι Πειραιώτες ξεφώνιζαν ως «εθνικά ξεπουλημένους» τους φίλους του ΠΑΟΚ και όταν οι τελευταίοι …ασελγούσαν λεκτικά στους οπαδούς του Πειραιά!

Είχαμε τότε , το καλοκαίρι του 1979 επιστρέψει μετά από 5ετή απουσία μας στην Νέα Υόρκη για σπουδές. Κυριακή αφιχθήκαμε στον αερολιμένα του Ελληνικού, Τετάρτη πήγαμε στο στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουμε τον τελικό Κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ. Η πολύχρονη αποχή από τις εξέδρες της αγαπημένη μας ομάδας μας είχαν δημιουργήσει …στερητικό σύνδρομο!  Κι όμως, στο ημίχρονο του αγώνα, τα απαράδεκτα συνθήματα που ακούγονταν ένθεν κακείθεν μάς είχαν προκαλέσει τέτοια αγανάκτηση, που με βαριά καρδιά φύγαμε από το γήπεδο! Και δεν ξανα-πατήσαμε το πόδι μας, μέχρι σήμερα, σε ποδοσφαιρικό αγώνα!

Από τότε ήτανε φανερό, αλλά και από άλλα επεισόδια που είχαν προηγηθεί , όπως  το κάψιμο του γηπέδου του Παναθηναϊκού το 1964, ότι δεν θα αργούσε η ώρα που θα θρηνούσαμε και στην Ελλάδα θύματα από την γηπεδική βία. Να θυμίσουμε την  κατοπινή τραγική Θύρα 7 στο Στάδιο Καραϊσκάκη;

Ή μήπως τα τραγικά γεγονότα του Μαρτίου 2007 και το ραντεβού “θανάτου” στη Λεωφόρο Λαυρίου;  Ξεχάσαμε τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου και  όλες τις όσες φορές χύθηκε αίμα ή και που θρηνήσαμε νεκρούς στο χρονολόγιο της βίας του ελληνικού αθλητισμού;

Και τι κάναμε για όλα αυτά και όσα άλλα –και είναι πολλά- που δεν τα αναφέρουμε εδώ; Κάθε φορά «χτυπούσαν λυπημένα οι καμπάνες» ακούγονταν επίσημοι λόγοι για μέτρα και ποινές και κανένα  αποτελεσματικό νομοθέτημα ή αστυνομικό μέτρο δεν λαμβάνονταν για την αποτροπή  τους … Αντίθετα, αποσύραμε την παρουσία αποτρεπτικής αστυνομικής δύναμης από τα γήπεδα…

Και φθάσαμε, έτσι, σήμερα στον θάνατο-δολοφονία του άτυχου Άλκη…

Εάν επρόκειτο να αλλάξει κάτι, έστω τώρα έστω τόσο αργά, θα έπρεπε –κατά την γνώμη μας- να έχει ήδη μπει «λουκέτο» στα στέκια εκείνα  που λειτουργούν ως προγυμναστήρια χουλιγκανισμού. Θα έπρεπε ήδη με δαπάνες των δήμων να έχουν καθαριστεί οι τοίχοι και οι μάνδρες από τα συνθήματα του μίσους που δεν κοσμούν τον αθλητισμό και τους αθλητές.

Αλλά φευ! Ένας νέος άνθρωπος χάθηκε. Μερικοί άλλοι νέοι –θύματα, της τυφλής βίας ουσιαστικά, και αυτοί– θα δουν τη ζωή τους να καταστρέφεται…

Και το διά ταύτα παραμένει ως το μετέωρο βήμα του πελαργού!

… Ας ελπίσουμε ότι στην εν όψει σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, θα ληφθούν, επιτέλους οι αποφάσεις εκείνες που θα αποθαρρύνουν αποφασιστικά παρόμοιες εγκληματικές συμπεριφορές στο μέλλον στο χώρο του αθλητισμού.  Που θα προστατέψουν τους νέους μας από του να καταστούν  θύματα ή και θύτες γιατί ακολουθούν μία ομάδα της προτιμήσεώς τους.  Και τότε ίσως εξαλειφθεί η βία στην πιο ακραία της μορφή. Και ίσως, τότε, ξαναγεμίσουν τα γήπεδα!