Ο Θόδωρος Μάρκου για τις εκλογές στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης

Θόδωρος  Μάρκου

FB

Σε συνέχεια της δήλωσης που έκανα την περασμένη Πέμπτη στο Νέο Κόσμο, είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσω πως οι συνομιλίες μας με το Βασίλη Παπαστεργιάδη για την κατάρτιση κοινού ψηφοδέλτιου δεν καρποφόρησαν.

Όπως τόνισα, πιστεύω ακράδαντα ότι το νέο ΔΣ πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο αντιπροσωπευτικό της ευρύτερης Παροικίας. Να περιλαμβάνει άτομα από το χώρο των νεοφερμένων, άτομα της πρώτης γενιάς, άτομα με εμπειρία στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, γυναίκες, και νέους με θέληση για δουλειά και συμβολή στα κοινοτικά δρώμενα.

Ο Βασίλης δυστυχώς απέρριψε την πλειοψηφία των ατόμων που προτείναμε για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει…

Δεν μπορώ να δεχτώ πως ο Κώστας Καραμάρκος με απέραντη εμπειρία στην ελληνική και αυστραλέζικη πολιτική ζωή δεν είναι κατάλληλος για το ΔΣ.  Δεν μπορώ να δεχτώ πως η Μένη Χριστοφάκη, πρώην εκδότρια της αγγλόφωνης έκδοσης του Νέου Κόσμου, καθηγήτρια και πρώην Δημοτική Σύμβουλος στην δημαρχία Μπράνσγουϊκ, δεν εχει τα κατάλληλα προσόντα για το ΔΣ. Το βρίσκω απίστευτο να αποκλείεται ο αρχιτέκτονας Κώστας Στεφανίδης, ο μόνος υποψήφιος που προέρχεται από τον χώρο των Ελλαδιτών δηλαδή των νεοφερμένων Ελλήνων.  Θεωρώ απαράδεχτη τη μη αποδοχή του Ηλία Διακολαμπριανού και της Ανίτας Φιλοπούλου, ατόμων με πολύχρονη πολυπολιτισμική δραστηριότητα στον ευρύτερο αυστραλέζικο χώρο… Και τέλος πώς να δεχτώ την απόρριψη του Άγγελου Μακρυγιώργου ενός νέου ανθρώπου, τελειόφοιτου πολιτικών επιστημών, εργαζόμενου σε πολιτικό γραφείο με καθημερινή δραστηριότητα στον τομέα μετανευστικών υποθέσεων και πολιτικού ασύλου.

Η μη αποδοχή αυτών των ατόμων με αναγκάζει να αποσυρθώ από τυχόν κοινό ψηφοδέλτιο με τον Βασίλη.  Μαζί με τα προαναφερόμενα άτομα, καθώς κι άλλους φίλους και συνοδοιπόρους, θα διεκδικήσω για μια ακόμη φορά απλώς μια θέση στο ΔΣ.  Μια θέση στην Κοινότητα στην οποία έχω προσφέρει πάνω από 20 χρόνια εθελοντικής εργασίας, ιδιαίτερα στο χώρο της εκπαίδευσης – Θα αφήσω σε άλλους να πουν αν η συμβολή μου στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση ήταν θετική ή αρνητική.

Διεκδικώ για μια φορά ακόμη μια θέση στο ΔΣ της Κοινότητας όπου και ο αδερφός μου, ο Κώστας Μάρκου, προσέφερε ακόμη περισσότερα χρόνια υπηρεσίας.  Και τολμώ να πω πως αν αυτός δεν ήταν εκεί δεν θα υπήρχε σήμερα Φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου στη Μελβουρνη …

Θέλω να δω την εκλογή ενός ΔΣ που θα λαμβάνει υπόψιν  του τα μέλη της Κοινότητας.

Να σας υπενθυμίσω την δικαστική απόφαση του δικαστή Finklestein στις 7/11/2003 στην υπόθεση του Χρήστου Μουρίκη εναντίον της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, όπου ο δικαστής δίνει μια ξεκάθαρη ερμηνεία του καταστατικού μας και της διοίκησής μας

“ Traditionally articles of association of both public and private companies vest in a board of directors the troll control and management of a company’s affairs. Perhaps mindful of their heritage the cooperators of the company known as the Greek Orthodox Community of Melbourne and Victoria adopted a different approach.  Article 11 of the community‘s articles of association provides that the management of the community affairs shall best in a general committee and that this committee “shall at all times be subject to the control and directions of the community in General meeting and shall comply with all such resolutions as may be adopted from time to time by the community in general meeting.  As Aristotle wrote as long ago as 350 BC in his POLITICS “ in a democracy the people (demos) have authority. «Στη Δημοκρατία, ο Δήμος ασκεί την εξουσία.»

Δεν θέλω να δω ένα μελλοντικό ΔΣ που να αγνοεί τα μέλη του και να παίρνει αποφάσεις όπως λέει ο γνωστός τραγουδοποιός Βασίλης Παπακωνσταντίνου «για μένα χωρίς εμένα».

Δεν μπορώ να δεχτώ ένα μελλοντικό ΔΣ που δεν θα έχει την τόλμη να παίρνει θέση σε σημαντικά ζητήματα, μόνο και μόνο για να μην δυσαρεστήσει μερικούς.

Δεν μπορώ να είμαι σε ένα μελλοντικό ΔΣ που αρνείται τον διάλογο, την διαφορετικότητα, τον πλουραλισμό.

Οι αδερφοί  Μάρκου, όπως μας αποκαλούν κάποιοι καλοθελητές, δραστηριοποιούμαστε στα κοινά από τις αρχές της δεκαετίας του 80.  Άρχικά με το φοιτητικό κίνημα και αργότερα με την Κοινότητα.  Δικαιολογημένα θα έλεγε κάποιος ότι ζούσαμε στο κτίριο της Κοινότητας… Εκατοντάδες συνεδριάσεις στο κτίριο της, είτε για το NUGAS (National Union of Greek Australian Students), είτε για την επιτροπή εορτασμού του Πολυτεχνείου και αργότερα για την Κοινότητα.  Ήμασταν παρόντες στις ΓΣ  των ΔΣ Παπασάββα, Κατσιμαντάκου, Φουντά και Αργυρόπουλου που είχαν το όραμα να αγοράσουν το οικόπεδο όπου στεγάζεται σήμερα το Alphington  Grammar και το οικόπεδο στο Bulleen, που φέτος μας απέφερε 11,48  εκατομμύρια. Ας μη ξεχνάμε αυτούς τους Κοινοτικούς ηγέτες….

Εγώ και ο αδερφός μου στην κυριολεξία γεννηθήκαμε στο Lonsdale St, στο τότε νοσοκομείο της βασίλισσας Βικτωρίας, που βρισκόταν μόλις 200 μέτρα από την Κοινότητα.  Βαπτιστήκαμε και παντρευτήκαμε στις κοινοτικές εκκλησίες.  Ο πατέρας μου Θανάσης ήταν μέλος στην Κοινότητα από το 1956 και μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή το 2008. Ο μπάρμπας μου ο Γιώργος,  92 ετών σήμερα, συνεχίζει να είναι μέλος της Κοινότητας από τότε που πάτησε το πόδι του στην Αυστραλία το 1959, και η μάνα μου στα 90 της το ίδιο, καθώς και η θεία μου Θεοδούλα και ο θείος μου Παύλος. Δεν τους γράψαμε αυτούς τους ανθρώπους ως μέλη χθες…

Κοινοτικοί μέχρι το κόκκαλο όλη η φάρα μας… Και έτσι θα παραμείνουμε.

Ο Κοινοτικός θεσμός πάνω απ’ όλα. Και αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως παλεύουμε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.  Εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε για την τύχη μας.  Όχι άλλοι.

Και γι’ αυτό την Κυριακή που έρχεται θα ζητήσω για μια φορά ακόμα την ψήφο σας.

Ένας πολύ καλός φίλος από τη δεκαετία του 80, ο Στέλιος Κουρμπέτης , αφιέρωσε την τότε πανεπιστημιακή του διατριβή στη μαμά και στην γιαγιά του «Που πάντα μας ψήφιζαν όχι γιατί ποτέ μας πίστεψαν, αλλά γιατί μας αγαπούσαν»

Στη δική μας την περίπτωση ελπίζω να μας ψηφίσετε γιατί μας πιστεύετε!

Όλα είναι δρόμος…