Μαθράκι : Συγκίνηση και υπερηφάνεια μπροστά στην εικόνα της παρέλασης που πραγματοποίησε ο μικρός μου μαθητής

Πέρασαν δύο μήνες από την ημέρα, 2 Σεπτεμβρίου 2021 , που κατέφθασα στο νησί για να εργαστώ ως αναπληρώτρια δασκάλα με τον έναν και μοναδικό μαθητή στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο του Μαθρακίου.  Όταν έφθασα στο νησί δεν πίστευα πως οι μέρες και οι μήνες θα περνούσαν τόσο γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Οι μέρες μου κυλούν γρήγορα, καθώς οι εργασίες που έχω να διεκπεραιώσω για την ομαλή επαναλειτουργία του σχολείου, μετά από 21 χρόνια αναστολής λειτουργίας του είναι συνεχείς και πολυάριθμες. Καθημερινά πηγαίνω στο σχολείο το πρωί και μέχρι το μεσημέρι η μέρα μου είναι μαζί με τον μαθητή μου. Κάνουμε τα μαθήματά μας, μαθαίνω στον μαθητή αλλά μαθαίνω και εγώ από αυτόν, διότι δεν είχα ποτέ ξανά στο παρελθόν την εμπειρία της διδασκαλίας με έναν μαθητή και παίζουμε. Παίζουμε επιτραπέζια, παιχνίδια γνώσεων, κάνουμε παζλ αλλά και πολλές κατασκευές, οι οποίες έχουν διακοσμήσει την τάξη μας και την έχουν μετατρέψει σε μία ζεστή σχολική αίθουσα.

Είμαστε μαζί και στο μάθημα και στο διάλειμμα, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει σε κανένα μεγάλο σχολείο, διότι πάντα ο κάθε δάσκαλος έχει εφημερία την ώρα του διαλείμματος και δεν υπάρχει ο χρόνος ενασχόλησης με τους μαθητές του τμήματός του, γεγονός που συσφίγγει ακόμα περισσότερο τις σχέσεις με τον μαθητή μου. Πλέον θεωρώ πως η σχέση μας είναι κάτι παραπάνω από την σχέση δασκάλας – μαθητή , κάτι το οποίο συμβαίνει και με την μητέρα του μαθητή μου, με την οποία καθημερινά έχουμε τον χρόνο, μόλις έρθει είτε το πρωί στο σχολείο είτε το μεσημέρι να μιλήσουμε και να αναλύσουμε την καθημερινότητά μας και κατά συνέπεια να δεθούμε ακόμα περισσότερο.

Στο σχολείο με την πρώτη οικονομική ενίσχυση που έφθασε από την σχολική επιτροπή αλλά και τις καθημερινές δωρεές ανθρώπων και οργανισμών , η σχολική μας αίθουσα έχει γίνει αγνώριστη. Κοιτάζω τις φωτογραφίες, διότι την φωτογραφίζω ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να αποτυπώνω την αλλαγή της και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Πλέον ο κοινοτικό χώρος χωρίστηκε και έχουμε την δική μας ξεχωριστή σχολική αίθουσα. Ο απαραίτητος υλικοτεχνικός εξοπλισμός βρίσκεται εκεί. Καθημερινά ανοίγουμε κούτες, καθώς τα δώρα προς το σχολείο μας είναι πολλά είτε σε γραφική ύλη είτε σε παιχνίδια, βιβλία και βιβλιοθήκες. Το χαμόγελο διαγράφεται τότε στα πρόσωπα και του μαθητή μου και του δικού μου.

Στο σπίτι με τον σύζυγο μου έχουμε πλέον τακτοποιηθεί και έχουμε προσαρμοστεί σε έναν μεγάλο βαθμό στις συνθήκες διαβίωσης του νησιού. Τα πάντα καταφθάνουν από την Κέρκυρα, απλώς το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις τις παραγγελίες εγκαίρως, κοιτώντας πάντα το δελτίο καιρού, ώστε να μην χρειαστεί να μας λείψει τίποτα και μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί αυτό. Απλώς χρειάζεται πρόγραμμα και καλό πρόγραμμα. Τα απογεύματα πηγαίνουμε για ψάρεμα και τα βραδάκια είτε στο καφενείο του νησιού είτε επίσκεψη σε κάποιο σπίτι, καθώς οι άνθρωποι εδώ μας αγκάλιασαν και μας δείχνουν με κάθε τρόπο την φιλοξενία τους. Στο καφενείο δε είμαστε και λίγα άτομα πλέον στο νησί, δεν υπάρχουν ξεχωριστές παρέες αλλά όλοι μαζί είμαστε μία παρέα που συζητάει και παίζει παιχνίδια.

Οι μέρες περνούν σαν νερό, καθώς εδώ χρειάζεται καθημερινά να μαγειρεύω, δεν υπάρχει η λύση του έτοιμου φαγητού. Χωρίς να το καταλάβω δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Είμαι άνθρωπος που βλέπω τηλεόραση αλλά εδώ δεν μπαίνω στην διαδικασία καν να την ανοίξω. Με γαληνεύουν τόσο πολύ οι παφλασμοί των κυμάτων της θάλασσας, επειδή μένω δίπλα και στην παραλία, αλλά και η ηρεμία της φύσης γύρω μου, που δεν μπορώ να περάσει μέρα και να μην καθίσω στο μπαλκόνι. Δεν υπάρχουν γρήγοροι ρυθμοί εδώ και καθόλου άγχος. Ο χρόνος κυλά και δεν κοιτάς ποτέ το ρολόι σου , όπως στις πόλεις που για κάποιο λόγο πρέπει πάντοτε να τρέχεις να προλάβεις.

Ωστόσο, αυτήν την ηρεμία διατάραξε πάντα με την θετική έννοια το δημιουργικό άγχος που με διακατείχε τις τελευταίες μέρες για την γιορτή της 28^ηςΟκτωβρίου του 1940 και την παρέλαση που θα γινόταν ξανά στο νησί μετά από 30 χρόνια. Από αρχές Οκτωβρίου προετοίμαζα με τον μικρό μου μαθητή την γιορτή που θα παρακολουθούσαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι την περίμεναν μα αγωνία και μεγάλη λαχτάρα. Ποιήματα , τραγούδια και κατασκευές εμπλούτιζαν τις τελευταίες διδακτικές ώρες του προγράμματος μας. Μιλήσαμε , εξηγήσαμε και είδαμε πολλά εκπαιδευτικά βίντεο για την 28^η Οκτωβρίου, ώστε να κατανοήσουμε την τεράστια σημασία αυτής της εθνικής επετείου. Οι πρόβες δε για την μαθητική παρέλαση πολλές , με την εθελοντική βοήθεια ενός μόνιμου κατοίκου του νησιού , ενός έμπειρου γυμναστή που δίδασκε χρόνια σε σχολεία.

Προετοιμασία λοιπόν σε εντατικούς ρυθμούς μέχρι που έφθασε η μέρα της γιορτής, μία μέρα πριν την παρέλαση στις 27 Οκτωβρίου. Κάτοικοι κατέφθασαν γεμάτοι χαρά να δουν την γιορτή. Εγώ και ο μικρός μου μαθητής αγχωμένοι αρκετά για το αν θα αρέσει το αποτέλεσμα της προετοιμασίας μας. Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους και παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή. Τελικά, άδικα το άγχος που μας διακατείχε καθώς το παιδί με εξέπληξε ευχάριστα. Απήγγειλε τα ποιήματα με τόσο δυνατή φωνή και θάρρος στην ομιλία του που δεν τον είχα ξανακούσει έτσι. Τα τραγούδια από την άλλη τα τραγουδήσαμε με τέτοιο τρόπο που κάναμε όλους τους κατοίκους να τραγουδήσουν μαζί μας. Χειροκροτήματα και ευφημισμοί για πολλή ώρα !

Το αποκορύφωμα όμως ήταν ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου. Το πρωί πραγματοποιήθηκε εκκλησιασμός. Ο μαθητής μου ντυμένος στα μπλε και στα λευκά , να στέκεται μέσα στην εκκλησία υπερήφανος και με όλες του τις δυνάμεις να την κρατά γερά και ψηλά την ελληνική σημαία μέσα στην εκκλησία. Δίπλα του φυσικά η μητέρα του και εγώ υπερήφανες για τον Τάσο, αυτόν τον μικρό Έλληνα ακρίτα που θα προκαλέσει συγκίνηση σε όλη την Ελλάδα με την παρέλαση που θα κάνει. Χαμογελαστοί και οι δύο μας κατεβήκαμε μετά στον χώρο του λιμανιού όπου θα γινόταν η παρέλαση. Οι τοπικές αρχές , ο πρόεδρος του νησιού αλλά και ο αντιδήμαρχος , βρίσκονταν εκεί μαζί μας για την κατάθεση στεφανιού. Όλοι οι υπόλοιπου κάτοικοι ήταν εκεί , ανεξαιρέτως, να χειροκροτήσουν τον μαθητή και να βιώσουν και οι ίδιοι και πάλι μετά από τόσα χρόνια την μεγάλη αυτή και σπουδαία εθνική επέτειο.

Κατατέθηκε το στεφάνι από τον Τάσο προς τιμή των ηρώων μας και ακολούθησε ο εθνικός μας ύμνος που ακούστηκε από όλες τις φωνές του νησιού. Συγκίνηση στα πρόσωπα όλων μας και δάκρυα να κατακλύζουν τα πρόσωπα μας. Αμέσως μετά η μεγάλη στιγμή της παρέλασης. Ο Τάσος δίπλα μου ύψωσε την ελληνική σημαία και ξεκινήσαμε υπό το άκουσμα του ελληνικού εμβατηρίου για την μαθητική παρέλαση να παρελαύνουμε. Ο κόσμος συγκινημένος γεμάτος χαμόγελα μας χειροκροτούσε μέχρι να ολοκληρώσουμε όλη την πορεία της παρέλασης. Στο τέλος οι αγκαλιές και οι θετικοί χαρακτηρισμοί δεν σταματούσαν προς τον μαθητή μου. Μα πόσο υπερήφανη ήμουν που βρισκόμαστε σε αυτό το μικρό νησί , το ακριτικό νησί στο δυτικότερο άκρο της Ελλάδας και καταφέραμε να σηκώσουμε την ελληνική σημαία και κάναμε όλους τους γηγενείς αλλά και όλη την Ελλάδα μαζί με εμάς να αισθανθεί υπερήφανα αυτήν την ημέρα της ιστορικής μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας.

Ανυπομονούμε για την επόμενη μεγάλη εθνική επέτειο της χώρας μας , την 25^η Μαρτίου του 1821 , όπου και πάλι η ελληνική σημαία θα κυματίσει στο νησί μας, στο Μαθράκι και ελπίζουμε αυτή την φορά δίπλα στον Τάσο μας, να βρίσκονται και άλλα παιδιά!!! Αν επιθυμείτε να ζήσετε και εσείς μαζί μας αυτές τις μοναδικές στιγμές, μπορείτε να ενημερωθείτε από International Hellenic AssociationIHAHellas@gmail.com.

Βύζα Ελευθερία

Δασκάλα δημοτικού σχολείου Μαθρακίου