Άποψη: Απειλείται το επιτελικό κράτος και οι πολίτες του από φυγόπονους εκπροσώπους του δημοσίου;

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΔΕΛΗ*

Αθήνα.- Από την χώρα που ζω, τη Σουηδία, πολλά ακούω και μαθαίνω για την χώρα που γεννήθηκα. Πολλές φορές θετικά, άλλες, όμως, πολύ αρνητικά.

Έτυχε λοιπόν και ήλθε η σειρά μου να δοκιμάσω τις αγκυλώσεις ενός κράτους σε κατάσταση παράλυσης. Αν αυτή είναι ολική ή μερική, θα το δείξει το μέλλον.

Με πολλές προσπάθειες, έξοδα και δυο ταξίδια στην Στοκχόλμη, συνολικής απόστασης 1500 χλμ κατάφερε η κόρη μου να καταχωρήσει την γέννηση του γιου της και  εγγονού μας. Αυτό σημαίνει ότι ένας καινούργιος πολίτης αρχίζει το ταξίδι του σαν Έλληνας!

Λογικό λοιπόν είναι να είμαστε υπερήφανοι αλλά δεν γνωρίζαμε τι μας περίμενε!

Η γέννηση του μικρού πρέπει να καταχωρηθεί στο ειδικό Ληξιαρχείο Αθηνών που ανήκει στο υπουργείο των εσωτερικών.

Ο δικηγόρος της οικογένειας μας στην Ελλάδα, γιατί χωρίς δικηγόρο ο απλός πολίτης πνίγεται στο επιτελικό κράτος, προσπάθησε να έλθει σε επαφή για να απλουστευθεί η διαδικασία και να μειωθεί ο γραφειοκρατικός χρόνος ώστε να γίνει πραγματικότητα η βάφτιση του παιδιού στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία μέσα στο καλοκαίρι που έρχεται.

Σκεφτείτε λοιπόν όταν ο δικηγόρος μας μάς πληροφορεί ότι η εν λόγω υπηρεσία είναι σχεδόν….νεκρή!

Υπό το πρόσχημα του Κορονοϊού όλοι πλέον έχουν εξαφανιστεί και που και που για την δόξα του σπαθιού τους δίνουν και κανένα ραντεβού όπου ο ταλαίπωρος πολίτης σε στιλ ραγιά θα πρέπει να διπλωθεί στα δυο μπροστά στο επιτελικό κράτος και τους εκπροσώπους του για να βρει το δίκαιο του με βάση το νόμο!

Πληροφορούμαι ότι αυτό δεν είναι μια μεμονωμένη ιστορία αλλά λίγο ή πολύ το επιτελικό κράτος είναι σε παράλυση που οδηγεί στο χάος και στην κρίση.

Δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και αναρωτιέμαι εάν το περίφημο επιτελικό κράτος είναι το ίδιο αιχμάλωτο των φυγόπονων εκπροσώπων του, που κάθονται στο σπίτι τους η στις ακρογιαλιές εισπράττοντας εξ ολοκλήρου τον μηνιαίο μισθό τους,  που οι ραγιάδες πολίτες μέσω των φόρων τους πληρώνουν.

Εάν και κατά τύχη ο αρμόδιος υπουργός διαβάζει τις παρατηρήσεις μου ελπίζω ότι έχει καταλάβει την σοβαρότητα του θέματος και την απειλή που διατρέχει ένα κράτος όταν οι υπηρεσίες του αδρανούν προκλητικά.

Από την άλλη μεριά όμως η χώρα και η διοίκηση της είναι αιχμάλωτοι των δημοσίων υπαλλήλων της που αριθμούν στα περίπου 600-650 χιλιάδες άτομα και των οικογενειών των. Μιλάμε για περισσότερους από 1,8 εκατομμύρια που μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση σε μια εκλογική αναμέτρηση εάν η κυβέρνηση τολμήσει να σκεφτεί να βάλει τάξη στο επιτελικό αυτό τσίρκο.

Σαν πολίτης όμως δεν έχω την πολυτέλεια να σκέφτομαι το πως θα σώσω την πολιτική μου καρέκλα, αλλά την απαίτηση από ένα επιτελικό κράτος να λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των πολιτών του γρήγορα και αποτελεσματικά.

Ελπίζω και εύχομαι η ομηρία της κόρης μου και χιλιάδων άλλων Ελλήνων πολιτών να πάρει σύντομα τέλος και οι φυγόπονοι εκπρόσωποι του κατ ευφημισμόν σήμερα επιτελικού κράτους να σοβαρευτούν και να αρχίσουν να εργάζονται για αυτό που αμείβονται!

*Σωτήρης Δελής

Βουλευτής emeritus του σουηδικού κοινοβουλίου

Όμηρος επί του παρόντος του ελληνικού επιτελικού κράτους