ΑΠΟΨΗ: Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για την Ημέρα Απόδημου Ελληνισμού

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Μία «συζήτηση» φαίνεται να ανοίγει σε κάποια ομογενειακά «στέκια» αναφορικά με τις οργανώσεις -νέες και παλαιές- και το κατά πόσο κάποιες από αυτές είναι «αναγνωρισμένες» ή  αποτελούν «οργάνωση-σφραγίδα¨.  Ή, με το πέρασμα των χρόνων, αδρανοποιήθηκαν. Εάν, με άλλα λόγια, είναι οργανώσεις που παράγουν σήμερα έργο, μικρό ή μεγάλο, και εάν έχουν και πόσα  εγγεγραμμένα μέλη.

Την αφορμή για να ανοίξει αυτή η (παλαιά ούτως ή άλλως) συζήτηση, έδωσε η πρωτοβουλία του  “Hellenic Congress of America” να απευθυνθεί με «πέντε θέματα αιχμής» που απασχολούν την Ομογένεια στην Ελληνική Κυβέρνηση. Η πρωτοβουλία της είχε ήδη την πρώτη θετική αντίδραση από την ελληνική Πολιτεία, με την Συνεδρίαση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής της Βουλής «για τον Ελληνισμό της Διασποράς» (sic) η οποία ασχολήθηκε με την πρόταση της “Hellenic Congress of America” προς την ελληνική  Κυβέρνηση να θεσμοθετήσει «Ημέρα Απόδημου Ελληνισμού».

Διαβάσαμε κάποιο σχετικό δημοσίευμα, λάβαμε ορισμένα  e mail και ακούσαμε κάποια σχόλια σχετικά με το θέμα αυτό.

Κοινό το ερώτημα: Ποιος κρίνει εάν μία ομογενειακή οργάνωση είναι «αναγνωρισμένη» ή όχι; Η απάντηση είναι απλή: Ποιος θα μπορούσε να το κρίνει αυτό; Ένα Επιμελητήριο, ίσως; Η ελληνική Κυβέρνηση, ίσως, Ή Ένα Ανώτατο Δικαστήριο; Μήπως η Εφορία; Ίσως και όλοι αυτοί οι θεσμικοί παράγοντες μαζί;

Αλλά αυτό είναι το θέμα;  Ή αυτή είναι η «αγωνία» ορισμένων -ελαχίστων, ευτυχώς- «παραγόντων» που με χίλια τερτίπια προσπαθούν να μονοπωλούν τις «καρέκλες»;

Σε σχετικό ερώτημα αναγνώστη απαντήσαμε ως εξής:

« …Η αλήθεια είναι, όμως, ότι κάπως έτσι έχουν στηθεί-ξεκινήσει όλες οι ομογενειακές οργανώσεις! Την ΑΧΕΠΑ την ίδρυσαν 8 άτομα. Το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο ο αείμνηστος Σπυρόπουλος. Τους Κρήτες κάποιοι άλλοι λίγοι ομογενείς πατριώτες. Και πάει λέγοντας, όσο πίσω και να πας. Θα μου πεις, άλλες εποχές, άλλες ανάγκες. Σύμφωνοι.

Πιστεύω, όμως, ότι ίσως και να μην μπορεί να γίνει αλλιώς. Τις Οργανώσεις της ομογένειας ή θα τις ιδρύουν ελληνικές Κυβερνήσεις (π.χ. ΣΑΕ) ή απλοί ομογενείς. Και με το πλήρωμα του χρόνου και από την ποιότητα της δραστηριότητάς τους θα φανεί αν εκπροσωπούν και ποιους ομογενείς. Αν είναι πετυχημένες ή απλώς οργανώσεις-σφραγίδα.

Στο αναμεταξύ χρονικό διάστημα, ένας δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί και αυτών των οργανώσεων την πορεία. Πολύ περισσότερο καθώς όλοι μιλούν για την ανάγκη να περάσουμε σε αυτοοργάνωση της ομογένειας και αυτοχρηματοδότηση».

Αυτά απαντήσαμε.

Επομένως, ας δώσουμε χρόνο, τόπο και ευκαιρία σε μία νέα οργάνωση να ξεδιπλώσει τις δυνατότητές της. Στην δε προκειμένη περίπτωση άλλο έπρεπε να είναι το ερώτημα: Αυτά τα «πέντε σημεία αιχμής» που παρουσίασε το «Hellenic Congress of America» είναι θέματα σοβαρά που απασχολούν την Ομογένεια; Και που πρέπει να απασχολήσουν και την ελληνική πατρίδα και την πολιτική της ηγεσία προκειμένου να δώσουν λύσεις;

Ας τα παραθέσουμε επιγραμματικά:

1.Θεσμοθέτηση Ημέρας Απόδημου Ελληνισμού.

2.Ψήφος Αποδήμων Ελλήνων Ψηφοφόρων-Επιστολική ψήφος.

3.Φορολογικό καθεστώς ίσης μεταχείρισης για τους Απόδημους Έλληνες φορολογούμενους.

4.Εγγραφή των εχόντων διπλή υπηκοότητα αρρένων Αποδήμων στα ελληνικά Δημοτολόγια με διαζευκτική δυνατότητα είτε να υπηρετήσουν στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, εάν το επιθυμούν, είτε να πληρώσουν ένα συμβολικό χρηματικό ποσόν εξαγοράζοντας τη θητεία τους.

5.Συλλογή στοιχείων και συγγραφή της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ.

Αυτά είναι τα πέντε «θέματα αιχμής». Υπάρχουν  και άλλα που, κρατούν προς το παρόν “διπλωμένα”, και τα οποία θα τα ξεδιπλώνουν προϊόντος του χρόνου, όπως λένε. Επ’  αυτών, λοιπόν, των θεμάτων μπορεί και πρέπει να γίνει η συζήτηση. Χρειάζεται την επίλυση αυτών των θεμάτων η Ομογένεια; Προσφέρουν στην υπόθεση Οικουμενικός Ελληνισμός;

Ας μιλήσουμε κάποτε χωρίς παρωπίδες, μικρότητες και εγωκεντρισμούς.  Γιατί εύκολη θα ήταν η ρητορική ερώτηση, πόσες παλιές εγνωσμένες και πολυπρόσωπες σε επίπεδο στελεχών και μελών ομογενειακές οργανώσεις έχουν «κατεβάσει» όχι πέντε, αλλά ένα έστω «θέμα αιχμής»;

Δεν υπάρχουν οργανώσεις με προσφορά σπουδαίου έργου;  Βεβαίως και υπάρχουν. Η ΑΗΕΡΑ. Η «Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης» (που έχει το βαρύ έργο της Εθνικής μας Παρέλασης). «Το Συμβούλιο των 100», Ομοσπονδίες στη Βοστώνη, το Σικάγο και αλλού στην Αμερική. Ελληνικές Κοινότητες στην Μελβούρνη, στο Παρίσι, στην Ιταλία (από όπου και προήλθε η θεσμοθέτηση Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας από τον πρόεδρο Ελληνικών κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας Ιωάννη Κορίνθιο) και αλλού στον Κόσμο. Για να μην αντιπαρέλθουμε τους Αιγυπτιώτες Έλληνες με τις ευεργεσίες τους.

Δεν προτιθέμεθα να παρασυρθούμε σε συγκρίσεις, μετρήσεις και ανταγωνισμούς,  γι αυτό και ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ αναφέραμε μερικές μόνον από τις Οργανώσεις που έχουν να επιδείξουν σημαντικό έργο παλαιότερα μέχρι και σήμερα στον ευρύτερο ομογενειακό χώρο.

Ας κάνουμε μία νέα αρχή. Ή όπως λένε, κάθε αρχή και δύσκολη. Αν μία νέα οργάνωση μας εκφράζει με το πρόγραμμά της, τους στόχους της και τις πρακτικές της, ας της δώσουμε τουλάχιστον την ανοχή μας,  να δούμε τι μπορεί να καταφέρει. Καλοπροαίρετα. Υπεύθυνα. Και Ντόμπρα.

Αν αποτύχει, έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες Οργανώσεις με ίσως καλύτερη τύχη. Αλλά αυτή την ώρα η προσπάθεια είναι να επιτύχουμε ένα καλό αποτέλεσμα με τις υπάρχουσες οργανώσεις. Γιατί καιρό για χάσιμο δεν έχουμε. Η Πανδημία πήγε την παγκόσμια Οικονομία δεκαετίες πίσω. Και την Ελλάδα ίσως περισσότερο. Και η γενέτειρα μας χρειάζεται ΟΛΟΥΣ για να ξαναβρεί την περπατησιά της ανάμεσα στους ελεύθερους λαούς της Ευρώπης. Πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις. Και αυτό ισχύει, κατά την άποψη μας, τόσο για την Ομογένεια όσο και για ελληνική πολιτική ηγεσία σε όλα τα επίπεδα και όλες τις βαθμίδες. Έτσι προχωρούν και προοδεύουν τα οργανωμένα Κράτη.

Οι Εβραϊκές Οργανώσεις στην Αμερική, βρίσκονται όλες σε αγαστή πλεύση με τις κυβερνήσεις του Ισραήλ και επί όλων των σημείων της ατζέντας; Είναι όλα τα σημεία της ατζέντας “σπουδαία και μεγαλεπήβολα;  Σίγουρα όχι.  Αλλά αυτό δεν μετράει. Το τελικό κοινό καλό της χώρας τους καθορίζει τη στάση, τη δράση και την συμπεριφορά οργανώσεων και κυβερνήσεων.

Και επ’ αυτού του «γενικού καλού» πρέπει και είναι θεμιτό να γίνονται κάθε φορά συζητήσεις και να ανοίγει εποικοδομητικός διμερής διάλογος και, συνακόλουθα, να λαμβάνονται από κοινού, ει δυνατόν, αποφάσεις. Και, επειδή, όπως λένε, «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού», ας επιδιώξουμε, το απλό καλό. Το έχουμε ανάγκη. Γιατί το μέλλον δεν ανήκει σ΄ εμάς, μόνον. Κυρίαρχα ανήκει στα παιδιά και στα παιδιά των παιδιών μας.