Άποψη: Φιλοσοφώντας άνευ αδείας, μετ΄αναιδείας!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Σ΄ ένα κήπο μια φορά όλο λούλουδα σπαρμένο

Επετάξαν τα παιδιά έναν τενεκέ σπασμένο.

Μαραθήκαν οι μοσκιές, εμαράθηκαν οι κρίνοι,

Μα ο καλός ο τενεκές  πάντα τενεκές θα μείνει!

Πως μου ξανάρθε στο νου αυτό το αυτοσχέδιο ποιηματάκι του άγνωστου –σε με- ποιητή; Ίσως γιατί μιλώντας με έναν πολύ καλό μου φίλο, ανακατέψαμε αναμνήσεις, απόψεις, εντυπώσεις και γνώσεις γύρω από ένα θέμα που μας καίει και τους δυό μας!

Δηλαδή τι μας καίει, μας τσουρουφλίζει! Είναι κάποια πράγματα στη ζωή στα οποία χωρίς και να το αντιλαμβάνεσαι όταν συντελούνται, σου καθορίζουν το παρελθόν και το Μέλλον. Και όπως είπε ο Oscar Wilde (Όσκαρ Ουάιλντ): “Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον άγιο και τον αμαρτωλό είναι ότι κάθε άγιος έχει ένα παρελθόν και κάθε αμαρτωλός ένα μέλλον”.

Αναψηλαφώντας το δικό μας παρελθόν, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως για να επιτύχεις σε τούτη τη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας»  (σ.σ. Ο Άγγελος Βλάχος πριν 100 περίπου χρόνια είχε γράψει ένα ποίημα που έλεγε: «Ξεύρεις την χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, που κοκκινίζ’ η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω, δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η ελληνίς») σ΄αυτήν τη γη, λοιπόν, για να επιτύχει κανείς δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αρκεί ένα και μόνο προσόν: «να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη» (Μια από τις πιο γνωστές φράσεις στην Ελλάδα είναι η ρήση που κρατάει από την Τουρκοκρατία ακόμη, «έχω μπάρμπα στην Κορώνη» η οποία παραπέμπει σε κάποιον «παράγοντα» ο οποίος έχει μεγάλα μέσα, υψηλές διασυνδέσεις που του εξασφαλίζουν ευνοϊκές μεταθέσεις, ρυθμίσεις και άλλα προνόμια».(iefimerida.gr)

Να τι κάνουν οι αργίες και οι απεργίες! Δημιουργούν συνειρμούς, εσμούς και καταποντισμούς στη σκέψη των ανθρώπων!  Δεν έχεις πώς να γεμίσεις τις άδειες ώρες σου και σκέπτεσαι,  συσκέπτεσαι και …αντιστέκεσαι! Στο σύστημα, στο βόλεμα, στο τίποτα, σε όλα!! Και φιλοσοφείς!  Άνευ αδείας, μετ΄αναιδείας!

Όπως λένε στο χωριό, από το σουρωτήρι περνάνε όλα, από την πυκνάδα, όμως, μόνο ό,τι αξίζει! Άνθρωποι έρχονται παρέρχονται και επανέρχονται! Σαν τους δολοφόνους που ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος. Όπου έγκλημα δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη ότι έκανες κάτι κακό.  Έγκλημα είναι και όταν μπορείς, όταν περιμένουν από σένα κάτι να κάνεις και συ …πράττεις  το απόλυτο  τίποτα! Χαμένα χρόνια, χαμένες προσδοκίες.

Ε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Σε ένα πράγμα βγάζω το καπέλο στον Πάμπλο Ιγκλέσιας, ότι έφυγε την ώρα τη σωστή! Για την σωστή αιτία:  «παραιτούμε από όλα τα καθήκοντά μου, εγκαταλείπω την πολιτική με την έννοια της κομματικής πολιτικής, της θεσμικής πολιτικής», ώστε να μην σταθώ «εμπόδιο στην ανανέωση της ηγεσίας που χρειάζεται η πολιτική μας δύναμη». Αυτά από τον  42χρονο Ιγκλέσιας, ιδρυτή και ως σήμερα ηγέτη των Podemos.  Αλλά εκεί είναι Ισπανία!

Στα καθ ημάς, γραπωνόμαστε από την καρέκλα και δεν την αφήνουμε ούτε όταν μας κλωτσοβολούν και μεις καμωνόμαστε ότι μας χαϊδεύουν!  Για μας, η καρέκλα είναι η δύναμη, η εξουσία, η επιβεβαίωσή μας.  Δεν είναι το μέσον για να φανούμε χρήσιμοι, ωφέλιμοι και δημιουργικοί.  Και όταν λέω στα καθ’ ημάς εννοώ μέσα κι έξω από τα φυσικά σύνορα!

Εξ ου και ο φόβος να διευρύνουμε την εκλογική βάση, να διευκολύνουμε την ψήφο των αποδήμων ψηφοφόρων, να ανοίξουμε τις διαδικασίες. Να εφαρμόσουμε καταστατικά, να ανοίξουμε δρόμο στους νέους!  Άγιοι και αμαρτωλοί μαζί, κάτω από την σκιάδα της «φαιδράς πορτοκαλέας», στριμωχνόμαστε προσπαθώντας να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που μας έμαθε την υποταγή στη μοίρα, μας ενέπνευσε την αγάπη της θυσίας και μας δίδαξε την προσμονή του θαύματος, που θα μας βγάλει από τη δύσκολη περίσταση.

Να λοιπόν, που θα συναντηθούμε πάλι από τα παλιά, που θα ξανατραγουδήσουμε τα ίδια γλυκανάλατα τραγούδια και θα απολαύσουμε το τέλος που το θεωρούσαμε αρχή και την αρχή που ήτανε το τέλος.

Σαν τους “βαρβάρους” του Καβάφη, ο Κορωνοϊός δίνει το προκάλυμμα για να συνεχίζεται το θέατρο του παραλόγου. Για να παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές. Για να αποθέτουμε στους ίδιους ανήμπορους ώμους τα ίδια κουρασμένα μας όνειρα.

Κι όμως:

…<<Και τώρα τι θα γίνωμεν χωρίς βαρβάρους;

Οι άνθρωποι αυτοί είταν μια κάποια λύσις>>.