Οσκαρ σαν ταινία με ανατροπή στο φινάλε

Οι παραγωγοί των 93ων Βραβείων Όσκαρ υποσχέθηκαν ότι η τελετή απονομής της πανδημίας θα ήταν κάτι διαφορετικό: σαν ταινία. Ακουγόταν λίγο μπανάλ, αλλά μετά από τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και πιο παράξενη σεζόν στην ιστορία των βραβείων, με τους νικητές να εμφανίζονται μέσω Zoom, έδινε την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι ένα διασκεδαστικό πείραμα.

Και όντως ήταν -μέχρι που έπαψε να είναι- όταν κατέληξε με ένα ανατρεπτικό φινάλε, καλό για ταινία, που άφησε δε, ένα αίσθημα ανικανοποίητου.

Η μεγαλύτερη έκπληξη όχι μόνο της βραδιάς, αλλά των τελευταίων ετών, ήρθε με την ανακοίνωση του Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου το οποίο απέσπασε ο Άντονι Χόπκινς για την ερμηνεία του στην ταινία «The Father».

Η μόνη σίγουρη πρόβλεψη των φετινών Όσκαρ ήταν ότι το τρόπαιο θα δοθεί στον εκλιπόντα Τσάντγουικ Μπόουζμαν για την τελευταία, μεγάλη ερμηνεία του στην ταινία «Ma Rainey’s Black Bottom».

Οι παραγωγοί της βραδιάς θέλησαν να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος, αλλάζοντας τη σειρά των βραβείων και ανακοινώνοντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, όχι στο τέλος, ως είθισται, αλλά πριν από την απονομή των βραβείων Α′ Γυναικείου και Α΄ Ανδρικού Ρόλου.

Ενώ η τελετή ήταν σε εξέλιξη, δημοσιογράφοι και θεατές υπέθεσαν ότι η αλλαγή στη σειρά των βραβείων σχεδιάστηκε κατά τρόπο που να οδηγήσει στην μετά θάνατο νίκη του Μπόουζμαν και ενδεχομένως, σε ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του, με το οποίο θα έκλεινε η τελετή.

Θα ήταν ένα προβλέψιμο αλλά ικανοποιητικό φινάλε. Αντ′ αυτού, τα Όσκαρ έκαναν ακριβώς αντίθετο. Σαν να είσαι στο σινεμά και στο τέλος μιας τρίωρης ρόλερ κόστερ ταινίας, να αναρωτιέσαι: «Τι στο καλό ήταν αυτό που μόλις παρακολούθησα;!».

Η τελετή σε παραγωγή των Στίβεν Σόντερμπεργκ, Στέισι Σερ και Τζέσι Κόλινς, έδειχνε στην αρχή πολλά υποσχόμενη.

Οι υποψήφιοι ήταν καθισμένοι σε μικρές ροτόντες στο κομψό, σε στιλ αρ ντεκό, Union Station στο Λος Άντζελες.

Η Ρετζίνα Κινγκ άνοιξε τη βραδιά κάνοντας μία υπέροχη είσοδο, που έμοιαζε βγαλμένη από τις ταινίες του Σόντερμπεργκ «Ocean’s».

Μπορεί η κινηματογραφική οπτική να μην ήταν το βασικό στοιχείο -αυτό φάνηκε νωρίς-, αλλά η τελετή είχε αρκετές χαρούμενες, ιδιαίτερες στιγμές.

Κάθε χρόνο τα Όσκαρ υπόσχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στο σινεμά και στη μαγεία των ταινιών. Εφέτος, η τελετή έγινε πιο προσωπική και οικεία. Οι παρουσιαστές μίλησαν για τις πρώτες αναμνήσεις τους από το σινεμά και οι ομιλίες των νικητών είχαν μεγαλύτερη διάρκεια, καταγράφοντας μερικές από τις καλύτερες στιγμές της φετινής τελετής. Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά ο ρυθμός χάθηκε. Για παράδειγμα, το trivia με τη μουσική από τα Όσκαρ ήταν ο χειρότερος τρόπος για να γεμίσει ο χρόνος.

Παρότι η ανατροπή στο φινάλε ήταν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, στην προσπάθεια της να ταρακουνήσει την τελετή, η παραγωγή έκανε τόσα πολλά «κόλπα», που γύρισαν μπούμερανγκ.

Αν η τελετή απονομής ήταν ταινία, θα έλεγε κανείς ότι ήταν μία ταινία με καλή αρχή, καλούς χαρακτήρες, κομψή φωτογραφικά, με μία τρομερή τελευταία πράξη, στην οποία οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε δεν είχαν το φινάλε που τους άξιζε.

Πηγή:Huffingtonpost.gr