ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: “Ορε κάτι γλέντια, μανούλα μου!”

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ορέ κάτι  γλέντια, μανούλα μου!  Στις παραλίες, στα take away, στα Airbnb, στις βίλες! Παντού οι νεοΈλληνες ξεδίνουν, τα σπάνε, και ξεσπάνε, ξορκίζουν τον Κορωνοιό! Με σφηνάκια, με ουίσκι με και με τζιν. Όχι, για ούζο και λοιπά παραδοσιακά ελληνικά ποτά, ούτε λόγος! Α, ναι, και με  πολύ χορό! Και μη νομίζετε τίποτε Καλαματιανούς και τέτοιους παλιομοδίτικους… Μοντέρνους κουνιστούς και λυγιστούς! Απ’  αυτούς που νομίζεις ότι κούνα χέρι-κούνα πόδι, το ανθρώπινο σώμα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη!

Βέβαια! Και κοσμοπλημμύρα στις πλατείες και στα πάρκα. Πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Πήξαμε στο κατοικίδιο! Και στο σκ@τό! Με ζωντανό ή μη,  ξεχυνόμαστε στις παραλιακές συνοικίες, αλλά και στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές. Πατείς με πατώ σε. Με μάσκες και δίχως μάσκες. Κυρίως δίχως μάσκες,  να ανασάνουμε λίγο βρε αδελφέ! Αλήθεια, εκείνος ο Ζορό πως μπορούσε και φορούσε μάσκα μέρα-νύχτα; Εμ’  γι αυτό δεν έκανε παιδιά! ‘Ακληρος έφυγε…

Θα πείτε, ωραία περνάμε όλοι με τα γλέντια, τις βεγγέρες και τα πάρτι. Όλοι, όμως! Γλέντια εμείς, γλέντια κι ο κορωναίός. Βεγγέρες στα μπαλκόνια εμείς, ολονυκτίες και ο Κορωνοϊός. Πάρτι εμείς, γλέντι και ο Κορωνοιός. Από γλέντι σε βεγγέρα και από βεγγέρα σε πάρτι να πως ξεπέρασε τα 3.500 κρούσματα ο ιός!   Μαζί με τα κρούσματα, πληθαίνουν οι θάνατοι, εκτοξεύονται στα ύψη και οι διασωληνωμένοι…

Α, και η σμυρνογειτονιά με τις δυναμικές «διαμαρτυρίες» δίχως μάσκες και αποστάσεις,  τίγκα, λέει σήμερα στα κρούσματα! Συναγερμός βαράει τώρα!  Εμ, καλά τους αστυνομικούς, τον κορωναϊό πως να τον ξεγελάσεις; Και πως να «υποτάξεις» το Σύστημα Υγείας;  Πήξανε οι εντατικές, τιγκάρανε τα νοσοκομεία, γέμισαν τα κρεβάτια! Επιτάξαμε γιατρούς και οσονούπω θα αναζητήσουμε και αδελφές νοσοκόμες!   Α, ναι και ασθενοφόρα θα χρειαστούμε περισσότερα! Μη πω και… Θου Κύριε, φυλακή τω στόματί μου!..

Ορε κάτι γλέντια μανούλα μου! Και όσο γλεντάμε, τόσο ο ιός το καταφχαριστιέται, ο άτιμος! Και όλο μεταμφιέζεται! Για να μας ξεγελάσει! Χαμπάρι δεν πήρε πως τέλειωσαν οι Απόκριες και περάσαμε στη Σαρακοστή! Κι όσο επαναστατούν οι νέοι, και όσο σνομπάρουν τον ιό, τόσο μειώνεται ο μέσος όρος ηλικίας των διασωληνωμένων!

Αλλά τι άλλο μπορεί κανείς να περιμένει από νέους που κουβαλάνε στην πλάτη τους τούς επαναστάτες προγόνους τους, με εκείνο το ηρωικό εν τω άμα και πένθιμο σύνθημα: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»!

Γι αυτήν την «μία ώρα ζωή» χωρίς μάσκα και περιοριστικά μέτρα, για αυτήν την «μια ώρα» αγκαλιά με το έτερό μας ήμισυ, γι αυτήν την «μια ώρα» ελευθερίας, χωρίς νόμους κι αστυνόμους, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα! Ακόμα και το τρακοσάρι ευρώ! «Ούλα χαλάλιν του»!

Το πήραν απόφαση οι το σκήπτρο της εξουσίας φέροντες, ότι, δηλαδή, δεν συμμαζευόμαστε και αποφάσισαν να λασκάρουν αυτοί τα μέτρα!  Έτσι κι αλλιώς όλος ο κόσμος στους δρόμους είναι! Πρωί-βράδυ! Και κάνει και κάτι μέρες τούτη η άνοιξη, που σε τρελαίνουν! Το πρωί ήλιος ηλιάτορας. Το βράδυ μία ήπια ζεστασιά!  Πώς να κλειστείς μέσα στους τέσσερις τοίχους;

Και βγαίνεις έξω να βολτάρεις  στον ήλιο ή στην φεγγαράδα. Η «ελευθερία», που λέγαμε. Και κολλάς ή μεταδίδεις τον κορωνοϊό, ο «θάνατος» που προτιμούσαμε…

Μεταξύ ελευθερίας και θανάτου, υπάρχει, όμως, η ΖΩΗ! Αυτήν, κι αν δεν την λογαριάζει η ξέγνοιαστη νεότητά σας, τουλάχιστον, νέοι μας,  μη την χαραμίζετε για …ιούς, κορωνάτους ή μη!!!