Το ομογενειακό Λόμπι και οι διερευνητικές επαφές

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είναι βέβαιο ότι το  ελληνοαμερικανικό λόμπι,  έχει, σε έναν βαθμό,  ατονήσει καθώς αφενός  έφυγαν από τη ζωή ισχυρά στελέχη της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας και, αφετέρου,  έκδηλη είναι η διαχρονική απροθυμία του ελληνικού κέντρου να παρακολουθήσει με το επιβαλλόμενο ενδιαφέρον την πορεία όλων των ξενιτεμένων τέκνων του και, ιδιαίτερα, των ελληνοαμερικανών.  Αλλά και η έλλειψη μιας εθνικής στρατηγικής τόσο για τους Απόδημους όσο και για τα εθνικά μας θέματα,  λειτούργησε αποθαρρυντικά στους σύγχρονους ισχυρούς οικονομικούς και επιστημονικούς παράγοντες της ομογένειας,  αποτρέποντάς τους από του να ασχοληθούν με τα κοινά. Παρά ταύτα, δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός που προβάλλουν ορισμένοι  ότι το ελληνοαμερικανικό λόμπι υστερεί σε αποτελεσματικότητα από το τουρκικό ή το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ.

Μπορεί το ελληνικό λόμπι να μην έχει την διεισδυτικότητα του εβραϊκού λόμπι, που, με τεράστια ποσά, εκτείνεται σε κάθε πτυχή της αμερικανικής δημόσιας ζωής,  αλλά έχει να επιδείξει σημαντική δράση όλα τα χρόνια,  με κορωνίδα  την επιρροή που άσκησε στην υπόθεση της επιβολής Αμερικανικού εμπάργκο όπλων στην Τουρκία. Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη, για να διαμορφώσει κάποιος αντίληψη της πραγματικότητας,  είναι οι σχέσεις του Ισραήλ με το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, και οι σχέσεις της Ελλάδος με τους δικούς της αποδήμους. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε μία σφιχτή  επαφή,  πλαισιωμένη από μία κοινή (καλά δουλεμένη και συνεννοημένη) αντίληψη  επί όλων των θεμάτων που αφορούν τα συμφέροντά του Ισραήλ εντός και εκτός χώρας, που δημιουργούν έναν πολιορκητικό κριό μεγάλης δύναμης. Αντίθετα,  η (ακατέργαστη) απόσταση που χωρίζει τις ελληνικές πολιτικές θέσεις από τις εθιμικές αντιλήψεις  της οργανωμένης δικής μας ομογένειας στα εθνικά θέματα, και ιδιαίτερα η απουσία  μιας γενναίας εθνικής στρατηγικής από το εθνικό κέντρο, και η έλλειψη μιας  γέφυρας ενημέρωσης που θα κατέληγε σε συναντίληψη,   αποδυναμώνουν όχι την ενδογενή ισχύ, αλλά οπωσδήποτε την αποτελεσματικότητα του ελληνοαμερικανικού λόμπι.

Για παράδειγμα, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τα δύο μεγαλειώδη λαϊκά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (2018) στα οποία πρωτοστάτησαν οργανωτικά  ομογενειακοί σύλλογοι και μαζικοί φορείς, θα είχαν απογειώσει την διαπραγματευτική ισχύ της ελληνικής κυβέρνησης επιτυγχάνοντας το μέγιστο των δίκαιων  διεκδικήσεών της στο Μακεδονικό.  Αντ΄ αυτού, αμέσως μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Αθήνας, εμείς είχαμε την απαξιωτική  για τους διοργανωτές δήλωση του τότε υπουργού των Εξωτερικών κ. Νίκου Κοτζιά πως το συλλαλητήριο ήταν μεγάλο, «αλλά εμείς πάμε να κάνουμε το πατριωτικό μας καθήκον», ωσάν οι ομογενείς να μην ήταν πατριώτες. Ή σαν να μην ήταν πατριωτικό το σύνθημα «κάτω τα χέρια απ’  την Μακεδονία»!

Έτσι, αντί να  αναδειχθεί η ισχύς  του ομογενειακού λόμπι ακόμη και εκτός Αμερικής, και να τονισθεί  το μεγαλείο της πρωτοβουλίας των Αποδήμων στις δύο αυτές τεράστιες συγκεντρώσεις, που όφειλαν να έχουν  εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή των διαπραγματεύσεων, συκοφαντήθηκαν από την τότε κυβέρνηση ως δήθεν «κομματικές» και «αντιπατριωτικές»!!!  Ακόμη και “φασιστικές”!!!! Και οι ομογενείς βρέθηκαν και σε θέση, απολογούμενου!

Αυτά όλα δεν είναι καινούργια. Τα έχουμε ξαναγράψει.  Αλλά με την επικείμενη έναρξη των νέων Διερευνητικών Επαφών Ελλάδας-Τουρκίας, υπό τη σκιά της συνεχιζόμενης τουρκικής προκλητικότητας,  έρχονται πάλι στην επικαιρότητα. Και, μάλιστα πολλαπλώς. Διότι ένα ισχυρό ομογενειακό  λόμπι στις ΗΠΑ,  θα μπορούσε να προφέρει πολλά αυτήν την ώρα, ιδιαίτερα, μάλιστα,  στην παρούσα συγκυρία όπου Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει εκλεγεί ένας  αποδεδειγμένα φίλος της Ελλάδος, ο Τζο Μπάιντεν.

Δυστυχώς,  όμως,  η ελληνοαμερικανική κοινότητα, αφού εισέπραξε τα «εύσημα» από την γενέτειρα για την κινητοποίησή της στο Μακεδονικό, περιήλθε σε κατάσταση εσωτερικών ερίδων. Παράλληλα, εισήλθαμε σε περίοδο Πανδημίας, όπου οι επαφές με την Ελλάδα είτε έχουν διακοπεί  είτε συντελούνται πλημμελώς σε επίπεδο τηλε-επικοινωνίας, που φυσικά υπολείπεται τα μάλα από τη φυσική επαφή και επικοινωνία, περιοριζόμενες, μάλιστα, σε επίπεδο χαιρετισμών και μηνυμάτων. Έτσι σποραδικές, μόνον, παρουσίες  μέρους του λόμπι  συντελούνται (όπως το σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα πέντε Ελληνοαμερικανών στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και αυτό, όμως, πασιφανώς ανοργάνωτο και ατελέσφορο.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που έχουν απογοητεύσει τους ομογενείς μας. Ένας απ΄ αυτούς, ο αποκλεισμός των παλαιότερων –έμπειρων και διασυνδεδεμένων πολιτικά και με την Ελλάδα και με το σύστημα της Αμερικής!!!- Ελλήνων ψηφοφόρων του εξωτερικού από τη διευκόλυνση να ψηφίζουν από εκεί όπου ζουν. Ένας άλλος, πρόσφατος αυτός, λόγος αποκαρδίωσις των ομογενών μας, η ουσιαστική διάλυση της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και η συγχώνευσή της με την ούτως αποκαλούμενη Δημόσια Διπλωματία των «180».

Δεν θα μακρηγορήσουμε περισσότερο. Θα κλείσουμε με την τελευταία παράγραφο από συγγενές άρθρο στο “Βήμα της Κυριακής ”  του τέως Υφυπουργού Πολιτισμού -Τουρισμού Γ. Νικητιάδη η οποία -παρά τις άλλες αντιθέσεις που έχουμε- μας εκφράζει απολύτως:

«Τι πταίει; Ο νοών νοείτω». Εκτιμώ ότι ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι. Οι Έλληνες της Διασποράς αποτελούν εθνικό κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό κανείς δεν έχει δικαίωμα ούτε να το αγνοεί, ούτε να παραγνωρίζει τις τεράστιες δυνατότητές του. Το πολύτιμο αυτό κεφάλαιο οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το διαχειριστούμε με εθνικό προσανατολισμό και διακομματική προσέγγιση. Ας σταματήσουμε επιτέλους να εξαντλούμε το ενδιαφέρον μας σε μικρά και επουσιώδη. Ο ελληνισμός στις ΗΠΑ είναι εδώ, δίπλα μας, έτοιμος να στηρίξει κάθε εθνική προσπάθεια, και θα το κάνει ενωμένος. Ας επιδιώξουμε επιτέλους και εμείς, με διακομματική προσέγγιση (το τονίζω αυτό), να χαράξουμε μια μακροχρόνια πολιτική με συνέπεια και συνέχεια. Μια παρόμοια πολιτική με σαφείς στόχους την ενδυνάμωση της ελληνικότητας της Διασποράς και τη στενότερη επαφή μαζί της μόνο καλά θα φέρει για το έθνος».