Οι ομογενειακές οργανώσεις και τα προβλήματα

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

H συνέντευξη του Προέδρου του Hellenic Congress of America (HECA)  Νίκου Αποστολόπουλου στην Panhellenic Post έδωσε  την αφορμή να βγουν στο προσκήνιο μια σειρά από προβλήματα της ομογένειας που έμεναν χρόνια τώρα κρυμμένα «κάτω από το ομογενειακό χαλί». Μιλήσαμε ήδη για τα προβλήματα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό. Αλλά και για την έλλειψη στενής συνεργασίας ομογένειας με το εθνικό κέντρο. Επίσης για το πρόβλημα των Προξενείων που ταλαιπωρούν τους απόδημους. Πλέον τούτων και για τις διασπαστικές καταστάσεις που επικρατούν σήμερα σε αρκετές ομογενειακές οργανώσεις.

Αναφορικά με τις οργανώσεις της ομογένειας, πρέπει να επισημανθεί και η διαμορφωμένη από τα παλιά εικόνα ορισμένων οργανώσεων-σφραγίδα. Οργανώσεων, δηλαδή, που δεν έχουν ενεργά μέλη, αλλά συνήθως έναν πρόεδρο που θεωρεί ότι μπορεί να έχει λόγο και άποψη επειδή κατέχει τη σφραγίδα του σωματείου, του συλλόγου σπανιότερα και της ομοσπονδίας.

Σε αντίθεση με ό,τι γίνεται σήμερα,  και τον μονομερή, έως απομονωμένο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ορισμένες ομογενειακές οργανώσεις, στο παρελθόν, όταν υπήρχε κάποιο πολύ σοβαρό θέμα (όπως ήταν ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος ή στις μέρες μας, το θέμα της αυτοργάνωσης της εκπροσώπησης της ομογένειας) με πρωτοβουλία συχνά ομογενειακής εφημερίδας, προκαλείτο μια μεγάλη συγκέντρωση ηγετικών στελεχών της Ομογένειας (Πρόεδροι ομοσπονδιών κλπ.). Στις συνελεύσεις αυτές συχνά παρίστατο ο αρχιεπίσκοπος, αλλά και ο Έλληνας πρεσβευτής. Εκεί λαμβάνονταν καθοριστικές αποφάσεις.

Σήμερα, υπάρχουν κάποιες φορές που ο πρόεδρος μιας Ομοσπονδίας ή μιας Κοινότητας, λειτουργεί ως  ο απόλυτος άρχων της, ενίοτε και της ομογένειας! Συγκαλεί όποτε θυμηθεί συνελεύσεις, κάνει όποτε επιθυμεί εκλογές, αποφασίζει κατ΄ιδίαν κρίση με ποια θέματα θα ασχοληθεί η οργάνωση κλπ.  Όσες φορές έγιναν προσπάθειες να συνεννοηθούν κάποιες οργανώσεις επί σημαντικών ζητημάτων (μία τέτοια προσπάθεια έγινε επί Αρχιεπισκοπίας Δημητρίου προκειμένου να συντονισθούν οι προσπάθειες για συμπαράσταση στην Κύπρο- Απρίλιος 2013, αλλά και για την παγκόσμια εκπροσώπηση της Ομογένειας 2016) κατέληξαν σε μη σύμπτωση απόψεων  ή στην καλύτερη περίπτωση, δεν δόθηκε η δέουσα συνέχεια στα κατ΄αρχήν συμφωνηθέντα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την σημερινή περιπέτεια της Έδρας Ελληνικών σπουδών στο La Trobe.  Υπάρχει μία σχεδόν σιωπηρή κινητικότητα μεμονωμένων παραγόντων της εν Μελβούρνη ομογένειας, με τη συνδρομή ενδεχομένως  και  κάποιων κρατικών παραγόντων  από τη γενέτειρα, για να μεταπεισθεί η Πρυτανεία του Ιδρύματος.  Απουσιάζει όμως, μία Παν-αυστραλιανή συγκέντρωση των προέδρων όλων των οργανώσεων,  που θα μπορούσαν να τοποθετήσουν το θέμα στη σωστή του βάση. Και,  άρα, να αποφέρει συγκεκριμένο θετικό αποτέλεσμα η παρέμβαση. Και θα είχε σίγουρο αποτέλεσμα μία τέτοια παρέμβαση διότι:

1. Θα καταδείκνυε στις αρχές του Πανεπιστημίου την καθολικότητα του ελληνικού στοιχείου της Αυστραλίας στο να διατηρηθεί η Έδρα.
2. Θα οδηγούσε, εκ παραλλήλου, και στην μόνη οριστική λύση του ζητήματος: Στην άμεση συγκέντρωση χρημάτων από τις οργανώσεις, για την αντιστάθμιση των μειωμένων εσόδων του Πανεπιστημίου,  τουλάχιστον για τα πέντε προσεχή χρόνια,  μέχρι την εγγραφή  ικανοποιητικού αριθμού φοιτητών. (Αφού, ως λέγεται,  οι εγγραφές ακολουθούν αυξητική πορεία).

Πέραν αυτών, και η γενέτειρα –και δη το Υπουργείο Παιδείας- έχει επίσης υποχρέωση επισήμως και με τη στήριξη όλων των κομμάτων,  να καταπιαστεί με το θέμα, συμβάλλοντας ακόμη και οικονομικά στην διατήρηση της μόνης Έδρας Ελληνικών Σπουδών στην Ωκεανία.

Τίποτε από αυτά δεν έγινε. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, προσωρινή λύση μόνον μπορεί να προκύψει τώρα, από την περιορισμένη παρέμβαση…

Θα συνεχίσουμε αύριο.