ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Τρελοκομείο

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

-Καλά, χριστιανέ μου, σάτιρα έγραψες για να περιγράψεις το τι έγινε χθες στην Επέτειο του Πολυτεχνείου; Αφοπλιστικό το ερώτημα της συμβίας.

-Ναι, με ενέπνευσε ο τίτλος που βρήκα, Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Τρελοκομείο!

-Γιατί τρελοκομείο; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί σάτιρα; Δε φοβάσαι ότι θα σου βγει σούπα;

-Μα τα κωμικοτραγικά γεγονότα τα περιγράφεις είτε με σάτιρα είτε με τραγωδία. Και  αρκετή τραγωδία έχουμε φάει στη μούρη με τον καταραμένο τον Κοροναϊό! Μπουχτίσαμε πια!

-Ε, τι το κωμικό βρήκες να γράψεις;

-Ουου. Πρώτα πρώτα εκείνο το «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα» που παίζαμε μικροί, το θυμάσαι; Ε, το παίζανε χθες έξω από την αμερικανική Πρεσβεία όχι παιδιά, αλλά μεγάλοι σαν παιδιά…

-Γιατί το λες αυτό; Της ΚΝΕ δεν ήτανε;

Ναι, σύμφωνοι, αν και ουδόλως με απασχολεί το ποιοι ήτανε και το τι πιστεύανε. Όπως δεν με απασχολούσε και κείνα τα πέτρινα χρόνια για όσους βρέθηκαν,  όχι έξω από την πρεσβεία, αλλά έξω από το Πολυτεχνείο… Και τότε δεν νιώθαμε καθόλου ασφαλείς. Και τότε δεν απολαμβάναμε των αγαθών της ελευθερίας. Ούτε Δημοκρατία είχαμε. Μόνο τον Καραγκιόζη στις μισοσκότεινες μπουάτ να μας διασκεδάζει…

-Ούτε Κορωναϊό είχαμε τότε. Ε, τι να κάνουμε;

-Ναι, το ξέρω. Όπως ξέρω και πως την επαύριον  του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα γέμισε με 10 εκατομμύρια αντιστασιακούς που πορεύονταν με ένα σουβλάκι στο χέρι… και δε λέω, πολύ καλά κάνανε. Όπως λέει και η παροιμία «κάλιο αργά παρά ποτέ»… Θυμάσε εκείνο το σκερτσάκι με τον Γιώργο Μαρίνο; Σκοτάδι στην αίθουσα. Ξαφνικά ακούγεται ένα ραδιόφωνο: «Εδώ, Ραδιοφωνικός Σταθμός των Τιράνων»…  Και αμέσως μετά, ένας  πυροβολισμός. Και βγαίνει επί σκηνής ο Γιώργος και αναφωνεί: «Καλά του κάνανε, καλά του κάνανε, βλέπετε εσείς εδώ κανέναν τύραννο;»  Σείστηκε η μπουάτ από το χειροκρότημα… Κάποιοι κοιτούσανε προς την έξοδο της αίθουσας να δουν ποιοι ήτανε αυτοί που έμπαιναν…

-Ε, τι να κάνουμε; Εσείς τα ζήσατε τότε.  Εγώ μικρό κορίτσι  ήμουνα…

-Τώρα οι καλοπληρωμένοι αριστεροί, πολιτικοί και μη, αγνοούν τους  νόμους. Γιατί τους …προστατεύει ο Νόμος! Τότε κάποιοι χάνονταν για μέρες, μήνες ή για πάντα στα «μουλωχτά» και μόνο η μάνα τους τους έψαχνε και τους  έκλαιγε…

-Καλά,  και συμφωνείς σήμερα  να μην γίνεται Πορεία για το Πολυτεχνείο;

-Πάντα διαφωνούσα με τις πορείες. Όπως πάντα οι αριστεροί διαφωνούσαν με τις παρελάσεις…  Αλλά το θέμα δεν είναι αν διαφωνώ  ή συμφωνώ εγώ. Το θέμα είναι αν στην δημοκρατίας μας  κάποιοι είναι πιο ελεύθεροι από εμένα. Αν σε καθεστώς ελευθερίας,  κάποιοι έχουν το προνόμιο να μην λογαριάζουν τα ίδια μέτρα που εμένα μου επιβάλλουν στέρηση της ελευθερίας μου,  με κλείνουν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, μου στερούν τη δουλειά, μου στερούν τις κοινωνικές επαφές. Και αυτό, όπως φάνηκε χθες, δεν συμβαίνει με όλους… Και κάτι τελευταίο: Ο Κοροναϊός  δεν είναι κόκκινος, μπλε, ροζ ή πράσινος. Ούτε έχει τέτοιες προτιμήσεις. Εκείνοι έκαναν επίδειξη μαγκιάς στους δρόμους, την ώρα που κάποιοι άλλοι έδιναν τη μάχη στις ΜΕΘ να κρατηθούν στη ζωή… Όπως κάποιοι άλλοι, τότε τη νύχτα, πέριξ Πολυτεχνείου έκλειναν τις πόρτες τους στους εγκλωβισμένους  φοιτητές που ζητούσαν προστασία…