Οι προεκλογικές υποσχέσεις των υποψηφίων Αμερικανών Προέδρων

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Τζο Μπάιντεν προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Δεν είδαμε ανάλογες του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Γενικά οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι είναι περισσότερο «κοντά» στην ελληνική κοινότητα από ό,τι οι Ρεπουμπλικανοί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν και ένθερμους υποστηρικτές ανάμεσα στους ομογενείς ψηφοφόρους.

Βέβαια, αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν, θα βρει ανάλογες διακηρύξεις υποψηφίων Δημοκρατικών που «ξεχάστηκαν» αν δεν «άλλαξαν» μετά τις εκλογές. Αυτό, όμως, δεν μειώνει καθόλου την αξία τους στο βαθμό που επιτρέπει στους ομογενείς ψηφοφόρους να τις επικαλούνται καθώς και να ασκούν κριτική στους πολιτικούς που ψήφισαν.

Αλλά ας μην κακίζουμε τους υποψήφιους για την «ασυνέπεια» των λόγων και των πράξεών τους. Οι τελευταίες ούτε πάντα αυθαίρετες είναι, ούτε χωρίς την «σύμπραξη» των ελληνικών κυβερνήσεων συντελούνται, τις περισσότερες, τουλάχιστον, φορές.

Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Τζίμυ Κάρτερ, αλλά και του Μπιλ Κλίντον. Ο πρώτος αθέτησε την υπόσχεσή του και προώθησε την άρση του εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων (ή δωρεάν βοήθεια) των Αμερικανών προς την Τουρκία το 1974. Η Γερουσία στις 25 Ιουλίου 1978 υπερψήφισε, με 57 ψήφους έναντι 42, την άρση του εμπάργκο και ενέκρινε το ποσό των 2,8 δισ. δολαρίων για πωλήσεις ξένων όπλων.  Επέβαλε το 7/10 στους εξοπλισμούς Ελλάδας-Τουρκίας και ο όρος, κάθε δύο μήνες ο πρόεδρος των ΗΠΑ να ενημερώνει με αναφορά το Κογκρέσο όσον αφορά την πρόοδο των διαπραγματεύσεων για την Κύπρο…

Ο Δεύτερος έγραφε στις 3 Οκτωβρίου 1992 ως υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τότε Κυβερνήτης της Πολιτείας Arkansas: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία» (…)

Τι συνέβη λοιπόν;

Στην πρώτη περίπτωση, ο Τζίμυ Κάρτερ έπεισε την μεταδικατατορική Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας να αρθεί το εμπάργκο κατά της Τουρκίας. Και η ελληνική κυβέρνηση, δια του Υπουργείου Εξωτερικών «πίεζε» την οργανωμένη ομογένεια –στην ουσία τους ομογενείς Γερουσιαστές- να δεχθούν την άρση του εμπάργκο. Οι ομογενείς συνέχισαν, όμως, να πιέζουν για το αντίθετο, παρά τις  παρασκηνιακές διπλωματικές προτροπές της γενέτειρας. Απαιτήθηκαν, γι αυτό το λόγο, 6 άκαρπες ψηφοφορίες στη Γερουσία και μόνον στην 7η με μικρή διαφορά ψήφων και με τους προαναφερθέντες όρους, έγινε κατορθωτή η άρση του εμπάργκο.

Στη δεύτερη περίπτωση, η τότε ελληνική κυβέρνηση «πείστηκε» να αποδεχθεί τη σύνθετη ονομασία FYROM που είχε προταθεί στα Ηνωμένα Έθνη καθώς και την έναρξη συνομιλιών για τη λύση του προβλήματος.  Και όπως έχει αποκαλύψει ο ελληνοαμερικανός πολιτικός ηγέτης,  με πρωταγωνιστικό ρόλο στα ομογενειακά κοινά και στην αμερικανική πολιτική σκηνή, κ. Κρις Σπύρου – σε δημόσια ομιλία του- <<…η τότε Ελληνική Κυβέρνηση  εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της  Μακεδονίας». Παρασκηνιακά όμως ο τότε Πρωθυπουργός συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος. Το σύνθετο όνομα όμως περιείχε και την Ελληνική λέξη Μακεδονία>>.

Και προσθέτει ο Κρις Σπύρου: <<Οι αντιπρόσωποι της θέσης της τότε Κυβέρνησης της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos& Manatos” δημιούργησαν μια «Πρόχειρη Ειδική Επιτροπή» με την ονομασία «Πρόχειρη Αμερικανο-Ελληνική Επιτροπή Ηγεσίας», «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee” (…) και πίεζαν τους ομογενείς για την υπογραφή επιστολής προς τον νεοεκλεγέντα (τότε) Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον να μην επιμένει στη δέσμευσή του και να δεχθεί το FYROM>>… Αυτά το 1993.

Σήμερα ο Μπάιντεν τι μας λέει; Τα αυτονόητα.

– θα συνεργαστεί με την Ελλάδα για την προώθηση της σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο.

-θα αντιδράσει στην τουρκική συμπεριφορά που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο ή τις συμμαχικές δεσμεύσεις της στο ΝΑΤΟ, όπως οι τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου.

-θα εργαστεί διπλωματικά για να δώσει λύση στο Κυπριακό.

Αλλά όταν ήδη κορυφαίοι υπουργοί της ελληνικής Κυβέρνησης μιλούν για «κόκκινη γραμμή» στα 6 και όχι στα 12 ναυτικά μίλια (Γεραπετρίτης: «…η επέκταση μονομερώς στα 12 μίλια, που αποτελεί ένα δικαίωμα της ελληνικής Πολιτείας και το οποίο θα ασκήσει σε χρόνο τον οποίο η ίδια θα επιλέξει, δεν είναι ένα θέμα το οποίο μπορεί να τεθεί εν θερμώ» ) τι νομίζετε θα πράξει αύριο εάν τυχόν εκλεγεί ο Μπάιντεν; Θα επιμείνει στις «δεσμεύσεις» του ή θα συμπλεύσει με την ενδεχομένως «βολική» στα αμερικανικά συμφέροντα,  νέα ελληνική θέση;

Επομένως, ναι, οι δεσμεύσεις των υποψηφίων Αμερικανών Προέδρων έχουν την αξία τους. Και δεν πρέπει να τις λοιδορούμε και να τις ισοπεδώνουμε. Εναπόκειται στις ελληνικές κυβερνήσεις να τις εκμεταλλευτούν και να αξιώσουν την μετά ταύτα εφαρμογή τους,  ενθαρρύνοντας σ΄αυτό και ζητώντας και τη στήριξη της ομογένειας και όχι να εργάζονται παρασκηνιακά για το αντίθετο. Αλλά για να συμβεί αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη στην Ελλάδα σταθερής Εθνικής Στρατηγικής. Και αυτή βρίσκεται ακόμη στα ζητούμενα…