Για την αβάσταχτη ελαφρότητα της σχέσης Ελλάδας – ομογένειας

Karamarkos Kostas

Πόσο σοβαρή, ουσιαστική, λειτουργική, πόσο αποτελεσματική, πόσο στρατηγική είναι η σχέση της Ελλάδας με τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους του εξωτερικού; Πόσο ελλαδοκεντρική και ομφαλοσκοπική, πόσο ευκαιριακή, ερασιτεχνική, πόσο επιφανειακή είναι η σχέση της χώρας με τις διάφορες ομογένειές της, σε κάθε γωνιά της υφηλίου; Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821;
Στον άκρως ανταγωνιστικό, δικτυακό, πολυεπίπεδο, δυστοπικό και γεωστρατηγικά επικίνδυνο κόσμο του 2020, πόσο αμφίδρομη σε επίπεδο πολιτείας, κοινωνίας, παιδείας, πολιτισμού, έρευνας,οικονομίας και χάραξης πολιτικής, αλλά και πόσο ενδεχομένως αμοιβαία επωφελείς, είναι σήμερα οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ομογένειές της;
Παρωχημένος, σχηματικός, διακηρυχτικός λόγος ο Οικουμενικός Ελληνισμός για την ελληνική πολιτεία, συνήθως. Oκνηρή, αδιάφορη, εσωστρεφής απλούστευση που αγγίζει τα όρια της καρικατούρας, η φαντασιακή θεώρηση των ελληνικής καταγωγής κατοίκων του εξωτερικού, από την ελληνική πολιτεία, από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, από τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας. Όποια χρώματα και αν έχουν τα ιδεολογικά και άλλα τους λάβαρα, συνήθως. Απούσες από το μεγάλο εθνικό αφήγημα, έτσι όπως αυτό γεννιέται και εκφέρεται στη μικρή και σχετικά σημαντική Δανιμαρκία των Βαλκανίων και της Ευρώπης, οι ελληνικές ομογένειες του κόσμου. Ευκαιριακές ειδήσεις ορισμένα από τα επιτεύγματά του εξωελλαδικού Ελληνισμού, ή το ειδικό στοχαστικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό του βάρος, όπου αυτό υπάρχει. Διακηρυχτικός λόγος και όχι μόνιμη, σοβαρή, ουσιαστική και θεσμική σχέση με στρατηγικό ορίζοντα ο δεσμός της Ελλάδας με τις ομογένειές της.
Η συναισθηματική και ταυτοτική ανάγκη πολλών ομογενών να ανακαλύψουν αλλά και να υποστηρίξουν τον τόπο και τον πολιτισμό των προγόνων τους, ή η αναζήτηση δυνατότητας να δημιουργήσουν αμοιβαίως επωφελείς οικονομικές σχέσεις, δεν μετουσιώνονται σε επεξεργασμένη πολιτική πρόταση από την Ελλάδα, δυστυχώς. Δε υπάρχει εθνικό σχέδιο με στατηγικό ορίζοντα και σταθερούς θεσμικούς αρμούς.
Δεν υπάρχει συνέπεια και σοβαρότητα, δεν υπάρχει θεσμική και υπερκομματική πολιτική συνέχεια στις σχέσεις της Ελλάδας με τους ομογενείς της.
Για παράδειγμα. Σωστά μεν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προχώρησε στην απόδοση δικαιώματος ψήφου στον Απόδημο Ελληνισμό, με υπερκομματική συναίνεση και σχετικά εύλογους περιοριστικούς όρους, όμως…
Πριν λίγες εβδομάδες, ο υπουργός των εξωτερικών Νίκος Δένδιας, απέστειλε επιστολή σε τριτοβάθμιες και ουσιαστικά ανύπαρκτες, ανενεργές ή σχετικά περιορισμένου βεληνεκούς, «παγκόσμιες» στα χαρτιά και περιθωριακές στην πράξη, εθνικοτοπικές οργανώσεις ομογενών, με αναφορές στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Ο υπουργός, αφού διαβεβαιώνει πως η επικείμενη λόγω νέου οργανισμού του Υπουργείου Εξωτερικών συγχώνευση της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας σε νέο ενιαίο σχήμα αποτελεί επανεκκίνηση μιας συνεκτικής πολιτικής για τους Έλληνες της διασποράς, καλεί τις παραπάνω οργανώσεις σε ημερίδα, μέσω τηλεδιάσκεψης στις αρχές Αυγούστου, για να συζητήσουν ανάμεσα σε άλλα τις οργανωτικές δομές του Απόδημου Ελληνισμού και να προετοιμάσουν παγκόσμιο συνέδριο για το καλοκαίρι του 2021…
Στην ημερίδα του Αυγούστου, που έχει διάφορες θεματικές, λόγο για την ψήφο των Αποδήμων ή για την Ελληνομάθεια καλούνται να αρθρώσουν άτομα (με σχετική υπόσταση) που δεν ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα! Όσο για τους συντονιστές της προσπάθειας… Εκπροσωπούν «παγκόσμιους» εθνικοτοπικούς συλλόγους που ούτε καν ιστοσελίδες στο διαδίκτυο δεν έχουν!
Αβάσταχτη η ελαφρότητα του τρόπου με τον οποίο η νυν ηγεσία του ΥΠΕΞ χειρίζεται τις σχέσεις της με τον Οικουμενικό Ελληνισμό. Επίσης…
Η σύνθεση της συγκεκριμένης ημερίδας, εγείρει και ερωτήματα σχετικά με το πόσο σοβαρά λαμβάνει το κεντρικό ΥΠΕΞ την ενημέρωση που του παρέχουν οι Διπλωμάτες του στο εξωτερικό.
Κρίμα. Κρίμα!