Τι κρίνεται τέσσερις μέρες στις Βρυξέλλες

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το «θρίλερ» που βιώνουν  οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου στην  Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, για το Ταμείο  Ανάκαμψης, είναι απογοητευτικό.  Συγχρόνως, δίνει και το στίγμα της κρισιμότητας των επόμενων ωρών καθώς οι πλούσιες χώρες του Βορρά, » (Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία, Δανία κ..α.)  δείχνουν αμετακίνητες από την αξίωσή τους για σημαντικές περικοπές  στο Ταμείο Ανάκαμψης και στις Επιχορηγήσεις. Αυτό δεν αποκλείεται να οδηγήσει ακόμη και σε ναυάγιο τις συνομιλίες, πάρα το γεγονός πως  ο πρόεδρος του Συμβουλίου θέλει να κλείσει τη συμφωνία τώρα και γι’ αυτό η Σύνοδος βρίσκεται στην τέταρτη μέρα συνεχών συνεδριάσεων, κάτι που είχε συμβεί πριν από 20 χρόνια στη Νίκαια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΕ είναι «χωρισμένη» σε χώρες που «συνεισφέρουν» και σε χώρες που είναι «αποδέκτες». Στην πρώτη περίπτωση ο γεωγραφικός προσδιορισμός είναι ο Βορράς και η Δύση της Ευρώπης, ενώ στην δεύτερη κατηγορία βρίσκονται ο Νότος και η Ανατολή. Με μία φράση, μιλάμε για τις πλούσιες και τις φτωχές χώρες, αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο.

Ωστόσο, πέρα από τις όποιες (σαφώς καθοριστικές) οικονομικές διαφορές, εκείνο που επίσης  κρίνεται αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες, είναι «οι στόχοι και οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στόχοι και αξίες που από την εποχή του Ντε Γκόλ σηματοδότησαν και ενέπνευσαν τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δημιουργώντας μία Ένωση κρατών που μπορεί να μην έφθασαν στην υλοποίηση όλων των οραμάτων των εμπνευστών της ΕΕ (στην πραγματικότητα θεωρούνται άπιαστα) αλλά τουλάχιστον καθιέρωσαν ένα νοητό «κράτος δικαίου» όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύονται.

• Ανάμεσα στις αξίες και τους στόχους της ΕΕ συγκαταλέγεται και το «να ενισχύει την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή καθώς και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών». Περί αυτού πρόκειται. Εάν αυτή η αξία, αυτός ο στόχος δεν υλοποιείται στις αποφάσεις της ΕΕ, η Ένωση δεν θα μπορεί προάγει “τη βιώσιμη ανάπτυξη με βάση την ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση και τη σταθερότητα των τιμών, μια ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς με πλήρη απασχόληση και κοινωνική πρόοδο, καθώς και την προστασία του περιβάλλοντος” που είναι ένας άλλος στόχος της. Αλλά τότε γιατί θα έχει λόγο ύπαρξης αφού, απλούστατα, δεν θα μπορεί να σταθούν και οι υπόλοιποι στόχοι που επίσης στηρίζονται στις αξίες όπως: κοινωνική ένταξη, η ανεκτικότητα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη και η μη διακριτική μεταχείριση;

Βέβαια τίθεται ένα πρόσθετο ζήτημα. Μέχρι πότε θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά οι χώρες του πλούσιου Βορρά για να στηρίζουν τις χώρες του φτωχού Νότου; Μία απλή απάντηση, είναι τούτη. Όταν η ανάγκη για την θεραπεία της οποίας απαιτείται η “συνεισφορά” των πλουσίων είναι αποτέλεσμα κακής οικονομικής διαχείρισης, οικονομικών σκανδάλων ή άλλων αξιόποινων πράξεων, τότε ναι, υπάρχει θέμα. Όταν, όμως, η “ενίσχυση” προέρχεται από αδήριτη ανάγκη,  όπως είναι η υφιστάμενη πανδημία, που καθήλωσε όλες τις «αδύναμες» οικονομίες, τότε η απάντηση είναι πως η “γενναιόδωρη” Συνεισφορά των πλουσίων, είναι μη διαπραγματεύσιμη, άρα, υποχρεωτική. Διότι μόνον έτσι ικανοποιείται μία άλλη επίσης θεμελιώδης αξία της ΕΕ: «να προάγει τη βιώσιμη ανάπτυξη με βάση την ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση και τη σταθερότητα των τιμών, μια ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς με πλήρη απασχόληση και κοινωνική πρόοδο, καθώς και την προστασία του περιβάλλοντος».

(Με κάποια στοιχεία από το Διαδίκτυο)