ΓΝΩΜΗ: Θα τους ακολουθήσουμε στην άβυσσο της απαξίωσης της ΓΓΑΕ;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όταν στις 15 Μαρτίου 1977 στα γραφεία του “Εθνικού Κήρυκα” , στους 26 δρόμους του Μανχάταν, γινότανε η τελετή παράδοσης –παραλαβής της εφημερίδας από το σταθερό, επί 30 δημιουργικά χρόνια, τιμόνι του Δημοσιογράφου-Εκδότη-Διευθυντή,  Μπάμπη Μαρκέτου,  στα χέρια του δικηγόρου, άπειρου, όμως,  περί τα εκδοτικά, Ζήνωνα Ρωσσίδη, σε ένα προσωπικό του μήνυμα προς τον αποχωρούντα εκδότη Μπάμπη Μαρκέτο, το οποίο διάβασε ο τότε Έλληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτον, Μεν. Αλεξανδράκης, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Κωνσταντίνος Καραμανλής εξέφραζε γραπτώς προς τον Μπάμπη Μαρκέτο  «…τη βαθειά εκτίμησή του για τις προσπάθειές του στην ενεργοποίηση της συμπαραστάσεως της ομογένειας σ΄ όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους…»  (ΣΗΜ: Το απόσπασμα του γράμματος του πρώην πρωθυπουργού, είναι  από ανέκδοτη εργασία-βιβλίο του Μπάμπη Μαρκέτου με τον προσωρινό τίτλο:  «Ομογένεια, Πρόσωπα και Πράγματα -1979).

Τι σπουδαίο ηθικό δίδαγμα! Δεν ευχαριστούσε ο πολιτικός άνδρας τον εκδότη για την «κατανόηση με την οποία ακολούθησε τους πολιτικούς του αγώνες», αλλά για την «…ενεργοποίηση της συμπαραστάσεως της ομογένειας σ΄ όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους»!  Και πόσες δεν ήταν αυτές οι «κρίσιμες» στιγμές μέσα στην αγωνιστική 30ετία του Μπάμπη Μαρκέτου! ΕΟΚΑ- Κυπριακό, Χούντα, εξοστρακισμός ελληνικής γλώσσας από τις ομογενειακές Εκκλησίες, απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου,  τουρκική εισβολή, Μεταπολίτευση, οι σημαντικότερες από αυτές.

Οι λόγοι του Κων. Καραμανλή, λόγοι πραγματικού εθνικού ηγέτη.  Λόγοι που συγχρόνως αναδείκνυαν, όμως, το σύμπλεγμα κάτω από το οποίο ο κάθε ένας εκδότης μιας ομογενειακής εφημερίδας είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί, εάν θέλει να παραμένει άγρυπνος φύλακας, προστάτης και προβολέας πραγμάτων, ιδεών, θεσμών Αξιών και θέσεων.

Ένα σύμπλεγμα το οποίο τα τελευταία 40 χρόνια έχει δραματικά ατονήσει. Με αποτέλεσμα να έχει συμπαρασύρει και την ομογένεια σε μία ιδιότυπη ραστώνη στην οποία παραδέρνεται καθώς, από το ένα μέρος γνωρίζει το χρέος της και, από το άλλο, καλύπτεται πίσω από την ουσιαστική αδιαφορία του ομογενειακού Τύπου που αποφεύγει συστηματικά να την «ενεργοποιήσει» αφενός για να μένει φιλικός προς το εθνικό κέντρο και αφετέρου, να επικαρπώνεται  τα οφέλη της διαφημιστικής καμπάνιας.  Έτσι παγιδευμένη η ομογένεια, πράττει σχεδόν τίποτα ή και πράττει τα ελάχιστα, ακόμα και όταν κινδυνεύει, από το εθνικό κέντρο,  αυτή τούτη η ανεξαρτησία του μόνου εναπομείναντος θεσμικού της οργάνου, της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού (ΓΓΑΕ).

Αυτό συμβαίνει γιατί τα τελευταία πολλά χρόνια ο ομογενειακός Τύπος στην Αμερική και αλλού,  έχει μεταβληθεί σε καθαρή επιχείρηση επικερδούς ταμείου. Τόσο επικερδούς, μάλιστα, που ενίοτε βρίσκεται, ούτως ειπείν, και σε αναντιστοιχία με τις κατά φύλλο πωλήσεις ή τις συνδρομές που ετησίως εισπράττει η άλφα ή η δείνα εφημερίδα…

Έτσι το μεγάλο έσοδο προέρχεται πλέον από την διαφήμιση (κρατική και ιδιωτική).  Την οποία μοσκοπουλούν με διάφορες μεθόδους όπως ανούσια  «αφιερώματα», αυτόκλητα «πρόσωπα της εβδομάδος», ανεπίσημα «πρόσωπα της χρονιάς», αυτοανακηρυγμένοι από εκδότες «δάσκαλοι της χρονιάς» (αφού απουσιάζει η θεσμική αναγνώριση) και ό,τι άλλο προσφέρεται προς άγρα διαφημιστικών καταχωρήσεων, είτε συγχαρητηρίων για την αναγόρευση, είτε ευχαριστήριων για την τιμή,  είτε, τέλος, και απλής φιλικής συμπαράστασης έναντι τριψήφιου ή και τετραψήφιου αριθμού δολαρίων, βεβαίως το καθένα από αυτά…

Είναι αυτό κατ΄ανάγκην κακό;  Όχι βέβαια. Κάθε άλλο. Διότι και οι εφημερίδες έχουν τα υπέρογκα ανεβασμένα έξοδά τους τα τελευταία χρόνια και πρέπει ασφαλώς να βρίσκουν τα αντίστοιχα εισοδήματα που θα εξασφαλίζουν την καθημερινή ή την  εβδομαδιαία εμφάνισή τους στα σημεία πώλησης και στα ταχυδρομεία των αναγνωστών –αγγελιοδοτών τους.

Αυτό, όμως, αυτή η όντως αδήριτη ανάγκη, δεν μπορεί να υπερκαλύπτει  έως εξ αφανισμού την άλλη, την εθνική ανάγκη όπως την κατέγραφε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,  στο προσωπικό του μήνυμα προς τον Μπάμπη Μαρκέτο, εκφράζοντάς του, «τη βαθειά εκτίμησή του για τις προσπάθειές του στην ενεργοποίηση της συμπαραστάσεως της ομογένειας σ΄όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους…»

Τι μαγικές λέξεις!  Ευχαριστούσε ο πολιτικός ηγέτης τον Μπάμπη Μαρκέτο  για «τις προσπάθειές του στην ενεργοποίηση της συμπαραστάσεως της ομογένειας σ΄όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους».

Μα καλά, ήταν ανάγκη ο Τύπος να ενεργοποιήσει την Ομογένεια; Σε κρίσιμες περιστάσεις; Δεν έβλεπε μόνη της η Ομογένεια τις ανάγκες της πατρίδας να σπεύσει αφεαυτού της σε βοήθειά της; Όχι βέβαια. Οι Απόδημοι, οι μακράν της πατρίδος διαβιούν τες,  είναι δοσμένοι στα δικά τους προβλήματα καθημερινότητας, έχουν τα δικά τους άγχη, τα δικά τους θέματα, υγείας, οικογενειακά κλπ. Δεν είναι όλοι που ανακατεύονται, άλλωστε,  με τα κοινά ώστε να έχουν άμεση αντίληψη των συμβαινόντων. Και μάλιστα εκείνα τα χρόνια που Διαδίκτυο δεν υπήρχε και οι πληροφορίες περνούσαν θάλασσες, ωκεανούς και λίμνες δύσκολα και χρονοβόρα.

Αυτός είναι άλλωστε ο υγιής ρόλος του Τύπου. Να δίνει ένα φερέγγυο και περιεκτικό δημοσιογραφικό Δελτίο, με υπεύθυνη ενημέρωση, αυστηρή αλλά και αδιάβλητη κριτική. Ποτέ, έγραφε ο Μπάμπης Μαρκέτος στο περιοδικό «Κρίκος» του Λονδίνου (1978) «…ο εκδότης να μην αποκαλεί «σπουδαία» ή «μεγάλη» την εφημερίδα του.  Ποτέ να μην το γράψει αυτό.  Ποτέ να μην το πει.  Να την θέλει και να είναι ακριβόλογη, σοβαρή.  Να είναι ο εκδότης εχθρός της φανφάρας , της περιαυτολογίας,  της υπερβολής,  του αβάσιμου ισχυρισμού. Να είναι ένα Δελτίο Ειδήσεων παρατηρήσεων και σχολίων άξια της εμπιστοσύνης των λίγων και των πολλών. Όχι στην αδιερεύνητη «είδηση» που θανατώνει ζωντανούς και “ανασταίνει” πεθαμένους».

Αυτά πίστευε ο εκδότης του «Ε.Κ.» Μπάμπης  Μαρκέτος. Γι αυτά αγωνίστηκε όλη τη ζωή του, όπως έλεγε: «μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. /Η Ιθάκη σ΄ έδωσε το ωραίο ταξείδι/ Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο».

Ήταν, πράγματι, τα χρόνια του Μπ.  Μαρκέτου ο «Ε.Κ.» ένα δημοσιογραφικό Δελτίο – Εφημερίδα με περιορισμένες αξιώσεις, αλλά την ίδια ώρα με απεριόριστες απαιτήσεις, προκειμένου να κριθεί η γνησιότητα και η καλοπιστία των κινήτρων του,  όταν έφθανε η ώρα να αναλάβει πρωτοβουλίες να υποστηρίξει τις θέσεις του ή να ασκήσει την πολεμική του. Μια εφημερίδα όχι μεγάλης, θετικής, όμως, επιρροής. Έτσι μπορούσε να υλοποιεί αυτό που προσφυώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαλούσε «ενεργοποίηση της συμπαραστάσεως της ομογένειας».

Και πράγματι, ήδη από το 1956, πριν, δηλαδή καλά-καλά ξεκινήσει η χρονική περίοδος 1955-1959 στην Κύπρο, με διακηρυγμένο σκοπό την αυτοδιάθεση της Κύπρου, την απαλλαγή από τη βρετανική αποικιοκρατία και τελικά την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, «…στα γραφεία του Εθνικού Κήρυκα, στους 26 δρόμους του Μανχάτταν συγκεντρώθηκαν  εκπρόσωποι ελληνοαμερικανικών Σωματείων και οργανώσεων με σκοπό να συνεννοηθούμε καλύτερα για να μεθοδεύσουμε αποτελεσματικότερα την προσπάθεια που είχαμε υποχρέωση να αναλάβουμε για να προσφέρουμε το περισσότερο και το αποτελεσματικότερο στον αγώνα του Κυπριακού ελληνισμού που άρχιζε» (Απόσπασμα από την ομιλία του Μπ. Μαρκέτου στην Τελετή παράδοσης-Παραλαβής του ΕΚ/Μάρτιος 1977).

Ή στα χρόνια της χούντας που ο “Ε.Κ.” του Μπάμπη Μαρκέτου, έδωσε τη δική του κραταιά μάχη για την ενότητα του Πολιτικού Κόσμου ενάντια στους Συνταγματάρχες.  Με γνώμονα πάντα το συμφέρον της πατρίδας, το καλό νοούμενο συμφέρον της ομογένειας και ολοκλήρου του Έθνους. ‘Οπως και όλα τα χρόνια των τιμητικών διακρίσεων που ελάμβανε ο Μπάμπης Μαρκέτος,  από την ελληνική πατρίδα.  (Ο Χρυσός Σταυρός του Φοίνικος (1949), Ο Σταυρός των Ταξιαρχών (1959) Ο Σταυρός των Ταξιαρχών του Τάγματος Γεωργίου Α’ (1965).

Και τότε, στην Μεταπολίτευση,  που  η ελληνική Δημοκρατία, αναγνωρίζουσα και τιμούσα τον αγώνα του Μπάμπη Μαρκέτου, και του «Εθνικού Κήρυκα» της εποχής εκείνης για την Δημοκρατία, «…κατόπιν εισηγήσεως της κυβερνήσεως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απονέμει στον κ. Μπάμπη Μαρκέτο τον Ταξιάρχη του Τάγματος Τιμής» (1977).

Για να τολμούν σήμερα ορισμένοι να ψελλίζουν υποκριτικά πως  «σίγουρα ο τότε εκδότης  δεν ήταν χουντικός. Είχε όμως να λάβει υπόψη του πολλές παραμέτρους όπως π.χ.  ότι ένα ποσοστό των αναγνωστών του υποστήριζε τη χούντα- για να διατηρήσει την εκδοτική ακεραιότητα της εφημερίδος». Ο λαός το λέει αλλιώς «…εξ  ιδίων κρίνεις τα αλλότρια»…

Ή για τον διετή αγώνα που έδωσε ο Μπάμπης Μαρκέτος να μην επιτρέψει στον μακαριστό Ιάκωβο να εξοστρακίσει το 1970 την ελληνική Γλώσσα από τις Εκκλησίες της ομογένειας και να δημιουργήσει Πατριαρχείο στην Αμερική.  Αλλά και μετά από χρόνια, στο ιστορικό «εμπάργκο» όταν ο τότε αγωνιστικός «Ε.Κ»  ξεσήκωσε  στο σύνολό της την Ομογένεια με έναν σκοπό και μία θέληση, ενωμένη και αδιάσπαστη τις κρίσιμες εκείνες ώρες που άρχισαν με το ξεκίνημα της τουρκικής  αρμάδας  για τις ακτές της Κυρήνειας με το προμελετημένο σχέδιο του Α’  και του Β’ Αττίλα. Με συγκεντρώσεις έξω από το Λευκό Οίκο, τον ΟΗΕ κλπ.

Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.  Αυτός είναι ο ρόλος του Τύπου. Ιδιαίτερα του ομογενειακού.  «…Που δεν είναι απλά μία δημοσιογραφική επιχείρηση, αλλά συγχρόνως και έχει φραγμούς. Είναι άγρυπνος φύλακας προστάτης και προβολέας πραγμάτων ιδεών θεσμών και θέσεων ξένων για την τοπική αντίληψη. Αυτών ακριβώς που καθαγιάζουν το έργο της αποστολής του, αλλά και που φυσιολογικά έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της νέας πατρίδας στην οποία ανήκει υπό όρους γιατί ενώ είσαι  τυπικά και νομικά μία μονάδα της πολιτείας με δημιουργημένο μαζί της ισχυρό δεσμό, που της οφείλεις αφοσίωση και υπακοή, αυτή δεν είναι αισθηματικά και ουσιαστικά η πατρίδα σου, έστω και αν είναι με το πέρασμα του χρόνου η πατρίδα των παιδιών σου». (Απόσπασμα από κείμενο του Παναγιώτη Μακριά, στον «Κρίκο» του Λονδίνου (1978) για 15 χρόνια (1962-1977),  στενού συνεργάτη του Μπ. Μαρκέτου).

Τι από όλα αυτά ισχύουν σήμερα στις εφημερίδες του ευρύτερου ομογενειακού χώρου; Τίποτε. Να γιατί και να θέλει πλέον σήμερα ο τοπικός Τύπος δεν μπορεί να ξεσηκώσει την Ομογένεια υπέρ ενός πατριωτικού σκοπού. Γιατί πλέον δεν τον ακολουθεί. Γιατί μπαΐλντισε ο απόδημος να πληρώνει καταχωρήσεις, να λιβανίζεται και να  χειραγωγείται για τον εμπλουτισμό του ταμείου της άλφα ή της δείνα εφημερίδας… Του α΄ ή του β΄ εκδότη.

Γι αυτό  απαιτήθηκαν περίπου δύο μήνες μέχρι να αντιληφθούν στις ομογενειακές εφημερίδες το τι συντελείται «Λάθρα Διός» στους διαδρόμους του Υπουργείου των Εξωτερικών. Εκεί όπου σήμερα ή αύριο θα κριθεί όχι μόνον το μέλλον της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, αλλά  το μέλλον του ίδιου του Απόδημου Ελληνισμού στην έκταση που υποχρεωτικά είναι πλέον συνδεδεμένο με την ΓΓΑΕ αφού το ΣΑΕ  το έκλεισαν, τις οργανώσεις τις αδρανοποίησαν και τις Ομοσπονδίες τις απαξίωσαν!

Κάλιο αργά παρά ποτέ, λέει ο λαός. Αλλά ούτε και σήμερα έχει κανείς από τους ομογενείς εκδότες τη διάθεση να κάνει αγώνα για να υπερασπίσει την μη απαξίωση της ομογένειας.

Με αμαρτήματα βεβαρημένοι  κάποιοι ομογενείς εκδότες, -λίγοι ευτυχώς-  σιωπούν μπροστά στην ανάγκη να τα έχουν καλά με τα πολιτικά τζάκια της Ελλάδος. Αποφεύγουν να παρακινήσουν τους εναπομείναντες αναγνώστες τους να στείλουν γράμματα, τηλεγραφήματα, να κάνουν δηλώσεις υπερασπιζόμενοι την ανεξαρτησία της ομογένειας, καταγγέλλοντας την σκόπιμη ή αθέλητη απαξίωσή της από το εθνοκεντρικό σύστημα.

Ακόμα και όταν η πολιτική σκοπιμότητα επέβαλε –κακώς- την υποταγή της κυβέρνησης στις ορέξεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την ψήφο εξ αποστάσεως… οι ίδιοι εκδότες  με ισχνές φωνούλες, προσπάθησαν να κρατήσουν «φύλλο συκής» το οποίο, όμως,  ευθύς κατέπεσε αποκαλύπτοντας τη γύμνια τους!

Τα γράφουμε αυτά, γιατί ενίοτε, μικρές πράξεις μικρών ανθρώπων, που σιωπούν όταν πρέπει να φωνάξουν, οδηγούν σε μεγάλα λάθη μεγάλους πολιτικούς!..

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή!

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

 εάν δεν μπορείς, με δισταγμό και με προφυλάξεις

να τες ακολουθείς.  Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι…» (Κ. Καβάφης).

Όσοι παρέβλεψαν τα λόγια του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, ήδη το έχουν μετανιώσει πικρά. Το κακό είναι πως κινδυνεύουν να συμπαρασύρουν στην άβυσσο και την Ομογένεια, τον απόδημο ελληνισμό και συνακόλουθα τον Οικουμενικό Ελληνισμό.

Θα τους ακολουθήσουμε;