Ένας Άγνωστος στο Ευρύτερο Κοινό ‘Ύμνος στον Έλληνα Μετανάστη

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αθήνα.- Την ώρα που κρίνεται η τύχη της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού (ΓΓΑΕ), που στην πραγματικότητα αφορά το μέλλον του Απόδημου Ελληνισμού και της ελληνικής Ομογένειας, έχει τη σημασία του να αναφέρουμε ένα περιστατικό άγνωστο στο ευρύτερο ελληνικό και ομογενειακό κοινό. Ότι ο επί 30 χρόνια εμβληματικός ομογενής δημοσιογράφος, εκδότης και διευθυντής του Εθνικού Κήρυκα (1947-1977) Μπάμπης Μαρκέτος  σκέφθηκε, επεδίωξε και τελικά κατόρθωσε, να πείσει τον μουσουργό Μανώλη Καλομοίρη και τον ποιητή ακαδημαϊκό Σωτήρη Σκίπη, να γράψουν, ο ένας τους στίχους και ο άλλος τη μουσική ενός ύμνου για τον Απόδημο Ελληνισμό. Το πρωτότυπο χειρόγραφο κείμενο του του Σωτήρη Σκίπη, με τα οκτώ τετράστιχα του ύμνου (Φεβρουάριος 1948) βρίσκεται στο αρχείο του εκλιπόντος εκδότη.

Παραθέτουμε ένα από αυτά, το προτελευταίο, όπως έχει καταχωρηθεί στο ομογενειακό περιοδικό “Κρίκος” του Λονδίνου  (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1978, σελίδα 28).

«Χαίρε, Υπερπόντιε Ελληνισμέ,

Μεγάλε, Μετανάστη.

Στη μνήμη σου τη θύμηση

Κράτει, καλέ μου κράτει….».

Αξίζει, στο σημείο αυτό, πιστεύουμε, να αναφέρουμε και τα λόγια του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, για τον Απόδημο Ελληνισμό. Είπε, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας,  υποδεχόμενος στο προεδρικό Μέγαρο, τον συνοδευόμενο από τον νυν Γενικό Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού, Ιωάννη Χρυσουλάκη, τότε προσδιορισθέντα Υφυπουργό Αντώνη Διαματάρη, τον Ιούλιο του 2019:  «Ο Απόδημος Ελληνισμός αποτελεί Εθνικό Κεφάλαιο. Και το να χειρίζεσαι τις τύχες του Απόδημου Ελληνισμού είναι μια Εθνική Αποστολή (…) χάρη στον Απόδημο Ελληνισμό, από τότε που υπάρχει το Ελληνικό Κράτος, αλλά ιδίως τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει υπερβεί κατά πολύ τα σύνορά της, έχει αποκτήσει πλανητικές διαστάσεις (…) η Ελλάδα είναι παντού. Αυτός ο απόδημος ελληνισμός στάθηκε στην Ελλάδα σε κρίσιμες ώρες. Αντίθετα από την Πολιτεία που δεν του στάθηκε σε ανάλογες στιγμές. Και ευτυχώς, γιατί αυτή είναι η ψυχή του Έλληνα, ο απόδημος ελληνισμός δεν κράτησε κανενός είδους παράπονο γι’ αυτού του είδους τη λησμονιά, τολμώ να πω, πολλές φορές (…) να φέρουμε τους νέους Έλληνες, τα νέα παιδιά της Ομογένειας, κοντά στην Πατρίδα, κοντά στην Ελλάδα, στην Ιστορία της, στην Γλώσσα της (…) η ελληνική γλώσσα είναι ένα πραγματικό κεφάλαιο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και μέσα από τα παιδιά μπορούμε και αυτή την παράμετρο του απόδημου ελληνισμού να την αναπτύξουμε όσο πρέπει».

Γι αυτόν τον Ελληνισμό του Εξωτερικού γράφουμε.  Το έχουν αντιληφθεί στο Υπουργείο των Εξωτερικών;

Σύντομο βιογραφικό

Ο  Σωτήρης Σκίπης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1881 και πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1952 στο Ρονιάκ της Γαλλίας, όπου υπάρχει ακόμα ο τάφος του.  Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Σωτήρης Σκίπης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα. Το 1946 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Η εκλογή αυτή προκάλεσε ποικίλα σχόλια, δεδομένου ότι αντίπαλοί του ήταν ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός.  Η Γαλλία τον τίμησε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για την «Ανθολογία» του, γραμμένη στα γαλλικά.

Ο Μανώλης Καλομοίρης (14 Δεκεμβρίου 1883 – 3 Απριλίου 1962) ήταν Έλληνας μουσικός και συνθέτης. Ο μουσικός γλωσσοπλάστης της νεώτερης Ελλάδας, όπως χαρακτηρίστηκε, υπήρξε η επιβλητικότερη μορφή της Εθνικής Σχολής. Η μουσική του δημιουργία, αν και πνευματικό τέκνο του βαγκνερικού μουσικού δράματος και της ρωσικής εθνικής «σχολής των Πέντε», είναι δημιουργία βαθύτατα προσωπική, θεμελιωμένη κυρίως επάνω στο δημοτικό τραγούδι. Ο Μανώλης Καλομοίρης άφησε πίσω του πλούσιο και ποικίλο έργο, μεταξύ των οποίων όπερες, συμφωνικά έργα και ακόμη συνθέσεις μουσικής δωματίου, μπαλάντες, ενώ έχει μελοποιήσει πολλά ποιητικά κείμενα του Κωστή Παλαμά, του Άγγελου Σικελιανού, του Ιωάννη Γρυπάρη, του Διονύσιου Σολωμού κ.α.

Βικιπαίδεια