ΑΝΑΛΥΣΗ: Τι χρειάζεται ο Απόδημος Ελληνισμός – ΜΕΡΟΣ 3ο

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με την άποψη του κ. Βεληβασάκη για την αποτυχία του ΣΑΕ, που είναι: «Το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού αποδείχτηκε αποτυχημένο σύστημα συγκρότησης έστω ενός ομογενειακού δικτύου, γιατί από την ίδρυσή του χειραγωγήθηκε από τους Έλληνες πολιτικούς –και από την ίδια την Εκκλησία– που το ήθελαν να υπηρετεί τα ίδια συμφέροντά τους!», καταλήξαμε στο 2^ο Μέρος της Ανάλυσης με τον γενικό τίτλο: «Τι πραγματικά χρειάζεται ο Απόδημος Ελληνισμός».

Άρα, συμπεραίνουμε, για να φθάσουμε, στην διαμόρφωση μιας  εθνικής στρατηγικής για τον Απόδημο Ελληνισμό  θα πρέπει να τερματισθεί η χειραγώγησή του  από τους Έλληνες πολιτικούς και από την ίδια την Εκκλησία. Πόσο εφικτό είναι, όμως, αυτό; Πως θα μπορούσε να αρχίσει ένα διάλογος με ειλικρίνεια, συντονισμό, και αλληλοκατανόηση, όπως ορθώς ζητάει ο κ. Βεληβασάκης,  όταν το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι διατεθειμένο επ ουδενί να χάσει τον έλεγχο επί των «ζωοδότρων»  Επαρχιών του, το δε εθνικό κέντρο –δηλαδή τα πολιτικά κόμματα- ακούνε μόνον όσα τους συμφέρουν να ακούσουν; Και όταν, τέλος, ο απόδημος ελληνισμός είναι όσο ακέφαλος δείχνει να είναι σήμερα;

Λέμε «δείχνει» να είναι ακέφαλος σήμερα ο Απόδημος ελληνισμός,  διότι στην πραγματικότητα δεν στερείται από σπουδαία μυαλά και από ηγετικές προσωπικότητες. Απλώς μπροστά στην ζοφερή πραγματικότητα,  τα σπουδαία μυαλά, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, έχουν πάρει τις αποστάσεις τους από τα ομογενειακά κοινά.  Προτιμούν να διοχετεύουν την ενεργητικότητά τους στον επαγγελματικό ή τον ακαδημαϊκό  χώρο όπου και τους αποδίδει φήμη και χρήμα, αντί να παρακολουθούν ανήμποροι να αντιδράσουν, την ηχώ της φωνής τους  να χτυπάει στον αντικριστό τοίχο των υπουργικών γραφείων και να επιστρέφει πίσω,  κάθε φορά που απευθύνονται στην γενέτειρα…

Αλήθεια, πόσοι επώνυμοι ομογενείς  έγραψαν και μίλησαν για την «κοροϊδία» με τον Νόμο για την ψήφο των Αποδήμων; Τους άκουσε κανείς; Τους έλαβαν κυβέρνηση-αντιπολίτευση υπόψη;  Και οι μεν και οι δε ξεπέρασαν «αβλεπί» τις θέσεις και τα «θέλω» ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ! Και, μάλιστα, ω,  της ειρωνείας!  Τους φώναξαν να έρθουν στην Ελλάδα, μέσα στη Βουλή, για να ακούσουν, υποτίθεται, τι θέλουν!  Και,  την ίδια ώρα,  μέσα στον ίδιο χώρο, τη Βουλή των Ελλήνων,  τους μάλωσαν λέγοντάς τους πως «δεν ήρθατε εδώ να μας κάνετε μάθημα»! Γιατί; Γιατί απλά δεν τους «βόλευαν» οι αντίθετες απόψεις των ομογενών… Έτσι πέτυχαν τα κόμματα την «ιστορική σύγκλιση» που οδήγησε στην «ιστορική πλειοψηφία»! Επιβάλλοντας αυτό που τα ίδια τα εξυπηρετούσε,  ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ!!

Αλλά έτσι τι διάλογο και για ποιόν λόγο να τον κάνεις; Για τα εθνικά θέματα. Μάλιστα. Να χαράξουμε εθνική πολιτική. Ποια; Αυτή ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ; Πως θα φθάσουμε σε εθνική στρατηγική όταν εθνικό κέντρο και ομογένεια ακολουθούν δρόμους αποκλίνοντες αντί συγκλίνοντες ακόμη και στα εθνικά θέματα;  Όταν ο Φίλιππος Πετσάλνικος, ως  Πρόεδρος της Βουλής (2001) «πέταξε έξω» από το Κοινοβούλιο την Παμμακεδονική Αμερικής-Καναδά φωνάζοντας: «Δεν θα ασκήσετε εσείς εξωτερική πολιτική». Γιατί οι ομογενείς δεν συμφωνούσαν με την πολιτική της τότε κυβέρνησης, στο Μακεδονικό! (σ.σ. Μου ελέχθη το περιστατικό από τον Πάνο Σπηλιάκο παρουσία της Νίνας Περοπούλου, της Νίνας Γκατζούλη και άλλων, στο ξενοδοχείο που διέμεναν κατά την παραμονή τους στην Αθήνα).

Κάπως έτσι επί υφυπουργίας  Δημήτρη Δόλλη (2012), επειδή «δεν περνούσε ο λόγος του», φθάσαμε στην ουσιαστική διάλυση του ΣΑΕ!  Κάπως έτσι ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης,  Γιάννης Μπουτάρης, τον Ιανουάριο του 2013 μαζί με το γενικό γραμματέα του Δήμου και κλιμάκιο άλλων στελεχών, εισέβαλε στα Γραφεία του ΣΑΕ Θεσσαλονίκης, στο οίκημα–δωρεά Μακρίδη, έβγαλε έξω τις δύο διοικητικές υπαλλήλους του ΣΑΕ και εγκατέστησε σ΄ αυτά υπηρεσίες του Δήμου!

Επομένως, ναι στο διάλογο, ναι σε εθνικές συγκλίσεις, αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με τον Απόδημο Ελληνισμό! Να καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι στο ΥΠΕΞ και να ενημερώνουμε την Ομογένεια για τις θέσεις μας, για τους στόχους μας, για τις επιδιώξεις μας στα εθνικά θέματα. Να ακούμε και τις δικές τους απόψεις.  Και να καταλήγουμε σε κοινά αποδεκτές θέσεις. Αλλά κάτι τέτοιο μόνο στα όνειρά μας  είναι δυνατόν να συμβεί.

Όπως θα έπρεπε να συμβαίνει και με την Διαρκή Μόνιμη Επιτροπή της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό. Μία φορά που έγινε αυτό, το 2014, επί προεδρίας (και τότε) Σάββα Αναστασιάδη, (συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ο Γιάννης Κορίνθιος , ως Πρόεδρος των Ελληνικών Κοινοτήτων και Φιλελλήνων Ιταλίας,  κατέθεσε πρόταση για την καθιέρωση «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού». Το έδαφος ήταν γόνιμο. Η πρόταση υιοθετήθηκε και προωθήθηκε από τον Σάββα Αναστασιάδη.  Μπορεί να πήρε κάποια χρόνια για να υλοποιηθεί αργότερα από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , αλλά  το 2017, είχαμε την «Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας».

Να, λοιπόν, τι πραγματικά χρειάζεται ο Απόδημος Ελληνισμός. Χρειάζεται  ενημέρωση από το εθνικό κέντρο, και συνεργασία, το πρώτο. Χρειάζεται, όμως, και αξιόπιστες οργανώσεις, με εμπνευσμένους Προέδρους.  Για να είναι αξιόπιστες οι οργανώσεις του, πρέπει να λειτουργούν δημοκρατικά, απαλλαγμένες από κομματικές επιρροές ή προσωπικές απόψεις. Πρέπει να απολαμβάνουν πρώτα της εμπιστοσύνης της ίδιας της ομογένειας. Η ζωή έχει διδάξει πως προσωπικές φιλοδοξίες, εγωισμοί, παραγοντισμοί και άλλοι -εσμοί, οδηγούν στην ανυποληψία τις Ομοσπονδίες, στην απογοήτευση τα μέλη και, εν τέλει, σε συνεδριάσεις «κενών καθισμάτων»!

Αλλά και το ελληνικό Κράτος πρέπει να αντιμετωπίζει τις ομογενειακές οργανώσεις και τις Ομοσπονδίες,  με σοβαρότητα και με σεβασμό. Να τις υπολογίζει. Να συνεργάζεται μαζί τους. Να τις προσεγγίζει με διακομματική και όχι με κομματική αντίληψη και διάθεση. Το ΣΑΕ δεν θα είχε διαλυθεί εάν δεν υπεισέρχονταν σ΄ αυτό το κόμμα. Το όποιο κόμμα. Το ένα και το άλλο.  Και φυσικά η Εκκλησία. Την οποία, όμως, τα κόμματα την επέβαλαν στο ΣΑΕ!

Εάν είχε δομηθεί το ΣΑΕ ως ένας ανεξάρτητος αυτοδιοικούμενος οργανισμός  με καθαρά ομογενειακή αντίληψη, με συνεργασία στη λήψη των αποφάσεων και με ανάδειξη της εκάστοτε ηγεσίας του με δημοκρατικές διαδικασίες,   χωρίς κομματικές παρεμβάσεις και ίντριγκες, στους διαδρόμους των Συνεδρίων, δεν θα είχε διαλυθεί.  Δεν έχει σημασία η χρηματοδότηση. Έτσι κι αλλιώς, κατά την προσωπική μας αντίληψη, ως  αυτό-χρηματοδοτούμενος οργανισμός το ΣΑΕ δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το να διαθέτει, όμως, το Κράτος  χρήματα για τη συντήρηση ενός σοβαρού οργανισμού της ομογένειας, μόνον σε στρεβλές δομημένες κοινωνίες θα συνεπάγονταν και ότι το Κράτος ασκεί την πολιτική στους Οργανισμούς!

Πάντως, για είμαστε δίκαιοι, εδώ υπάρχει και ευθύνη των ομογενειακών παραγόντων. «Το ταγκό θέλει δύο».  Εάν οι ομογενειακοί παράγοντες προέβαλαν αντιστάσεις, στην Αθηνοκεντρική συμπεριφορά των πολιτικών, τα πράγματα ίσως και να εξελίσσονταν διαφορετικά.

Περί αυτών, όμως, αύριο, στο 4^ο, προτελευταίο, άρθρο της παρούσης σειράς.