ΑΝΑΛΥΣΗ: Τι πραγματικά χρειάζεται ο Απόδημος Ελληνισμός – ΜΕΡΟΣ 2ο

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

<<Πως θα φθάσουμε, επομένως, στην διαμόρφωση μιας  εθνικής στρατηγικής για τον Απόδημο Ελληνισμό; Πως θα μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις του που έχουν αυτοακυρωθεί και από παραλείψεις της γενέτειρας, αλλά και από πολλές  άλλες αιτίες ορισμένες των οποίων αφορούν και τους ίδιους τους ομογενείς;>> Με τα ερωτήματα αυτά κλείναμε το 1^ο μέρος της Ανάλυσης με τον γενικό τίτλο «Τι πραγματικά χρειάζεται ο Απόδημος Ελληνισμός».

Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα καίρια αυτά ερωτήματα, θα πρέπει, κατά την άποψή μας, να κάνουμε ένα «flash back» και να δούμε πως έχουν διαμορφωθεί οι σχέσεις ομογένειας μητροπολιτικού κέντρου όλα αυτά τα χρόνια. Θα ανατρέξουμε σε κάποια σύντομα αποσπάσματα από  ένα μακροσκελές άρθρο του εκλιπόντος εκδότη του περιοδικού “Estiator”,  Παναγιώτη Μακριά, σε ένα άλλο περιοδικό, “Κρίκος” του Λονδίνου. (Νοοέμβριος-Οκτώβριος 1978). Όσο και εάν φαντάζει «μακρυνό» το 1978 τα όσα διαλαμβάνονται στο άρθρο-αφιέρωμα αυτό, με τίτλο στην «30χρονη προσφορά του Μπ. Μαρκέτου από τον <Εθνικό Κήρυκα> της Νέας Υόρκης», ελάχιστα αποκλίνουν από ό,τι ισχύει σήμερα (2020) στις σχέσεις του εθνικού κέντρου και του απόδημου ελληνισμού.

Όπως αναφέρει εκεί ο Παναγιώτης Μακριάς (για 15 χρόνια ο στενότερος συνεργάτης του Μπάμπη Μαρκέτου) «ο Μαρκέτος εμέμφετο το ελληνικό κράτος για την αδιαφορία του να εκλαϊκεύσει το Ομογενειακό έπος. Καυτηρίαζε τους πνευματικούς ανθρώπους της γενέτειρας, οι οποίοι ελάχιστα εμπνεύσθηκαν από τον Απόδημο Ελληνισμό”. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια είχε επισημάνει, άλλωστε,  ήδη από το 1955 από τις στήλες της “Νέας Εστίας”, του γνωστού αρχαιότερου ελληνικού λογοτεχνικού περιοδικού, ο ίδιος ο Μπάμπης Μαρκέτος.

Τι έγραφε στο άρθρο του στην «Νέα Εστία» ο Μπάμπης Μαρκέτος; Έγραφε: « Συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς και ασιατικούς πληθυσμούς, ο ελληνισμός έρχεται πρώτος και στο έμβασμα προς τον συγγενή και στο κοινωφελές τοπικό έργο, τον εθνικό έρανο και γενικά τον εθνικό ζήλο, που τον φέρει θερμό συμπαραστάτη και ασίγαστο συνήγορο των ελληνικών εθνικών αιτημάτων κοντά στις κυβερνητικές υπηρεσίες της Αμερικής, στον Αμερικανό πολιτικό, το δημοσιογράφο, τον πελάτη του μαγαζιού του, το φίλο, το γείτονά του».

Και μία δεύτερη παρατήρηση, ότι, δηλαδή, «…έμεινε όλα τα χρόνια ασυγκίνητη και αδιάφορη ουσιαστικά η γενέτειρα μπροστά στην Ομογένεια, το επιτελούμενο έργο της και τη διάθεσή της να προσφέρει το περισσότερο, το πλέον αξιόλογο, στο χώρο των γενικότερων επιδιώξεων του Εθνους, έξω και πέρα από το έμβασμα και την έκτακτη δωρεά για το κοινωφελές έργο, το τουριστικό ταξίδι-προσκύνημα στην Ελλάδα».

«Ωστόσο, ο Ελληνισμός της Αμερικής», σημείωνε Μπ. Μαρκέτος, «παντού στην Ελλάδα και περισσότερο στην πρωτεύουσα είναι  γνωστός ελάχιστα και επιπόλαια. Η ηγεσία της Ελλάδος πολιτική και πνευματική τον αγνοεί. Και πάντως τον κρατεί σε απόσταση. Το χωριό βέβαια γνωρίζει και τιμά τους ξενιτεμένους του. Η οικογένεια ακόμη  περισσότερο. Ούτε όμως το χωριό, ούτε και η οικογένεια κι ούτε, πολύ περισσότερο, η κοινωνία του χωριού και της πόλης γνωρίζουν τον Απόδημο Ελληνισμό σαν προσπάθεια και μόχθο, σαν ενιαίο σύνολο και σαν συνέχεια, τέλος, του ελληνικού εθνικού συνόρου. Η πολιτεία καθεύδει. Ο Έλληνας δάσκαλος κι ο καθηγητής δεν έχουν να πουν τίποτε στους μαθητές και  φοιτητές. Οι Ελληνες λογοτέχνες διανοούμενοι το ίδιο.»

Από όταν τόνιζε τις μεγάλες αυτές αλήθειες ο Μπάμπης Μαρκέτος έχουν περάσει 65 χρόνια. Κι όμως, δυστυχώς, τίποτα δεν έχει επί της ουσίας αλλάξει. Λίγα βήματα μόνον –και αυτά άτολμα και αναποτελεσματικά- προσπάθησαν να γίνουν. *Το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού εξωτερικών με αρμοδιότητα τον Απόδημο Ελληνισμό (1978) * Η ίδρυση της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού (1983)  και * Η σύσταση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) το 1995.

Με το …αλήστου μνήμης ΣΑΕ, θα ασχοληθούμε και περαιτέρω. Ειδικότερα, όμως, σε ότι, αφορούσε το  υφυπουργείο, ο Μπάμπης Μάρκετος, εξαρχής είχε προβλέψει ότι «… η ίδρυση υφυπουργείου ενταγμένου στο υπουργείο Εξωτερικών, δεν προορίζεται να υπηρετήσει τον υποτιθέμενο σκοπό του, δεν πρόκειται να καλύψει το κενό,  δεν θα κατορθώσει να αξιοποιήσει  στην πρέπουσα έκταση, αυτό το ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο που λέγεται Ελληνισμός του εξωτερικού». Από τότε (1978) ο μεγάλος αυτός Έλληνας του εξωτερικού, θεωρούσε επιβεβλημένη τη σύσταση υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού. Ούτε αυτό επιχειρήθηκε από κάποιον Έλληνα Πρωθυπουργό…

Και, όπως γράφει ένας άλλος σύγχρονος σημαντικός Έλληνας του εξωτερικού, ο Μανώλης Βεληβασάκης, στο πολύ αξιόλογο πόνημά του με τίτλο: «Για τη Μεγάλη Ελλάδα της Διασποράς και το Εθνικό Κέντρο» (Ιανουάριος 2020) εξ αιτίας όλων αυτών και άλλων πολλών, «… έχει δημιουργηθεί ένα βαθύ χάσμα μεταξύ μας, πλατύ σαν το φαράγγι της Σαμαριάς! Μεταξύ του Εθνικού Κέντρου και της Ελληνικής Διασποράς. Και για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, τολμώ να πω, πως χρειάζεται ένας σεισμός (…). Και θα μπορούσε να αρχίσει ένα διάλογος με ειλικρίνεια, συντονισμό, και αλληλοκατανόηση….. και όχι εμπαιγμούς, όπως την αλλόκοτη στάση των λεγόμενων «προοδευτικών» κομμάτων, σχετικά με το νομοσχέδιο για την ψήφο Αποδήμων».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψη του κ. Βεληβασάκη για την αποτυχία του ΣΑΕ: «Το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού αποδείχτηκε αποτυχημένο σύστημα συγκρότησης έστω ενός ομογενειακού δικτύου, γιατί από την ίδρυσή του χειραγωγήθηκε από τους Έλληνες πολιτικούς –και από την ίδια την Εκκλησία– που το ήθελαν να υπηρετεί τα ίδια συμφέροντά τους!» 

Για την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, θα μιλήσουμε και στη συνέχεια, στο 3^ο ΜΕΡΟΣ της ανάλυσής μας η οποία φιλοδοξούμε, πρώτα ο Θεός, να ολοκληρωθεί σε 5 εν όλω Μέρη.