ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, τα νερά, στο σιντριβάνι της Ομόνοιας καλέ!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, τα νερά, στο σιντριβάνι  της Ομόνοιας καλέ, μου θυμίζουνε εκείνα τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων στην μεταμοντέρνα Αθήνα του Μπακογιάννη, που κρεμόντουσαν σαν τεράστια πολύχρωμα λουκάνικα πάνω από κεφάλι σου, στη Βασιλίσσης Σοφίας και νόμιζες ότι αυτός που τα τοποθέτησε δεν ήξερε τι χρώμα να προτιμήσει και τα  τοποθέτησε σε διάταξη όλα μαζί  για να ησυχάσει, ο δόλιος!

Παλιά,  στον Πειραιά  είχαν τοποθετήσει εκεί στην πλατεία του Ρολογιού, στο Πασαλιμάνι,  σιντριβάνια,  τα νερά των οποίων «χόρευαν» τους ήχους μια αθέατης μουσικής μπάντας. Και πήγαιναν οι μητέρες της γειτονιάς,  τα μικρά παιδάκια να φάνε εκεί το κολατσιό τους χαζεύοντας τα νερά που ανεβοκατέβαιναν χάνοντας και κερδίζοντας κάθε φορά ύψος και αλλάζοντας χρώμα! Από τότε πέρασαν χρόνια τουλάχιστον πενήντα! Και φθάσαμε στο «θαύμα» του 2020  και του πολύχρωμου σιντριβανιού της Ομόνοιας!

Μόνο που στην Ομόνοια δεν υπάρχουν παιδάκια, γιατί η πλατεία δεν έχει γειτονιά! Έχει γραφεία, ξενοδοχεία,  καταστήματα, έχει υπαίθριους καταφερτζήδες, λίγους παπατζήδες, έχει κάθε είδους μετανάστες,  μα καθόλου παιδιά, για να χαζέψουν το σιντριβάνι, που το έστησαν, από παλιά, μέσα στη μέση της απόληξης ή της αρχής, και των πέντε κεντρικών λεωφόρων της πρωτεύουσας!!!

Θαρρείς και θέλανε ντε και καλά να δυσκολέψουν τη ροή των τροχοφόρων! Κάποτε έκανες γύρω-γύρω όλοι. Τώρα πας μισό γύρο. Ανεβαίνεις τη μία λεωφόρο, κατεβαίνεις την άλλη, εποχούμενος πάντα,  δεν πας ευθεία απέναντι! Κάνεις μισό ή ολόκληρο «γύρο», συμπεριλαμβάνοντας και ένα οικοδομικό τετράγωνο!  Και καλά τότε, πριν από περίπου έναν αιώνα.  Ελάχιστα αυτοκίνητα είχαμε, καημός μεγάλος δεν ήτανε.  Σήμερα, όμως; Σήμερα που τα αυτοκίνητα,  μονά-ζυγά μόνα ή μαζί, κυκλοφορούν ολημερίς κι ολονυχτίς και το κέντρο της Αθήνας «πήζει»;

Δεν είναι που δεν μας αρέσουν τα σιντριβάνια.  Καλά είναι. Θέλουν, όμως, τα πάρκα τους. Θέλουν τις απλωσιές τους. Θέλουν να ομορφαίνουν και όχι να δυσκολεύουν το περιβάλλον. Θέλουν να σε προσκαλούν σε ρέμβη και ξεκούραση, στα παγκάκια τους πάνω στην πράσινη χλόη κάτω από πανύψηλά πλατάνια.. Τι από όλα αυτά προσφέρει το πολύχρωμο σιντριβάνι της Ομόνοιας;

Το περνάς γύρω-γύρω με το αυτοκίνητο. Άλλο αυτοκίνητο έρχεται από την Αθηνάς, άλλο στρίβει από την Πειραιώς και πάει Σταδίου για να γυρίσει να κατεβεί την Πανεπιστημίου και να χωθεί στην Γ΄ Σεπτεμβρίου! Άλλο κατεβαίνει την Πανεπιστημίου και για να μπει στην Αθηνάς, ή να ανεβεί τη Σταδίου, πρέπει να πάει στην Πειραιώς!  Άρα κοιτάς το δρόμο και όχι το σιντριβάνι. Αυτό το πολύ-πολύ να το καταλαβαίνουν οι οδηγοί αν φυσάει και ο αέρας τους φέρνει τις πιτσιλιές στο παρμπρίζ!

Άρα, ποιος χαίρεται σιντριβάνι; Από κοντά κανείς. Από μακριά, από τα απέναντι πεζοδρόμια, περιμετρικά, όσοι περπατούν βιαστικά να πάνε στις δουλειές τους, άντε ρίχνουνε μια ματιά, τώρα που είναι ακόμη φρέσκο. Μόλις το συνηθίσουν ούτε αυτοί θα το αντιλαμβάνονται!

Να δείτε που αργότερα,  πάνω στην χλόη που φύτεψαν γύρω από το σιντριβάνι,  θα ξεφυτρώσουν «μπιστρό», όπως λένε στην Αθήνα εκείνες τις άθλιες παράγκες με τα νάιλον, τα μισά πλεξιγκλάς και τις υπαίθριες σόμπες αερίου που οι δήμοι επιτρέπουν, επί πληρωμή  τελών, προφανώς, να τα στήνουν οι μαγαζάτορες πάνω σε κάθε πεζοδρόμιο και σε υποχρεώνουν  εσένα τον πεζό, να περπατάς στο οδόστρωμα των οδών ακόμη και μεγάλης κίνησης, κινδυνεύοντας να  σε πατήσουν τα αυτοκίνητα!

Ας είναι. Σε πείσμα όλων τους,  η πρωτεύουσα, παραμένει πάντα όμορφη, τουριστική και ελκυστική. Έστω και πολύχρωμη. Άλλωστε οι αποκριές είναι πάντα εδώ!..