Στοχασμοί: Τα έξω μας και τα μέσα μας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ

Συγγραφέας

Φύσαγε δυνατά απέξω και θορυβήθηκα πολύ καθώς αυτό το βουητό μου αποσπούσε την προσοχή. Είχα τα δικά μου θέματα να σκεφτώ, και όλη αυτή η φασαρία δεν με άφηνε.
Όμως τίποτα γι αυτό δεν έκανα. Πίστευα πως με το πέρασμα της ώρας ο αέρας θα κατευνάσει την έντασή του και θα μπορέσω να συγκεντρωθώ. Περίμενα λοιπόν υπομονετικά, χωρίς το πρόβλημα να το λύνω, ούτε τα δικά μου να ικανοποιώ.
Και όμως, ο αέρας από έξω πλέον λυσσομανούσε. Ήταν τέτοια η έντασή του που παρέσυρε με δύναμη την πόρτα και την κοπάνησε στην κάσα της. Τρόμαξα! Φοβήθηκα! Έμεινα άλαλος με την όλη κατάσταση. Πάγωσα στη θέση μου αναλογιζόμενος τι μπορεί να συμβεί αν η πόρτα εξακολουθήσει να χτυπάει από τον αέρα. Δεν μπορεί, ο αέρας κάποια στιγμή θα κοπάσει, σκέφτηκα.
Αυτός όμως, επέμενε με όλη του τη δύναμη. Η πόρτα κοπανούσε ξανά, και ξανά και ξανά. Άρχισα να θυμώνω με όλη αυτή τη φασαρία. Εκνευρίστηκα! Τα έβαλα με την πόρτα που κόντευε να ξεχαρβαλωθεί, γιατί δεν μπορούσα καθόλου να συγκεντρωθώ και έτσι έχανα τα κομμάτια του εαυτού μου. Αυτός ο αναθεματισμένος ο αέρας! Αν η πόρτα ήταν πιο βαριά, ίσως να μην παρασυρόταν τόσο εύκολα, σκεφτόμουν.
Στο τέλος, γέμισα με θυμό με εμένα, με την πόρτα, με τους αέρηδες. Ξέχασα τελείως εμένα και άρχισα να κατηγορώ τα πάντα που συνέβαιναν γύρω μου στη ζωή μου. Η πόρτα κόντευε να γίνει κομμάτια από τα χτυπήματα, εγώ όμως εξακολουθούσα να κάθομαι ανίκανος και να την παρακολουθώ που είχε γίνει έρμαιο των αέρηδων.
Ο αέρας, είναι οτιδήποτε είναι έξω από εμάς και μας επηρεάζει με το θόρυβο που κάνει. Η πόρτα, είναι η ποιότητα και ποσότητα της αυτοεκτίμησης που έχουμε. Εμείς, είμαστε πάντα εμείς, που θα θέλαμε να χαράξουμε την πορεία μας, πάντα όμως οι αέρηδες χτυπάνε την πόρτα μας ώστε να μας αποσπούν από τη διαδρομή μας.
Και όμως, την οποιαδήποτε στιγμή έχουμε την ελευθερία της επιλογής να σηκωθούμε και να κλείσουμε την πόρτα με προσοχή, έτσι ώστε ο αέρας να παραμείνει από έξω και να μην μας ενοχλεί!