ΑΝΑΛΥΣΗ: Ώρα να “ταραχθούν” τα νερά του Απόδημου Ελληνισμού

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το πολύ αξιόλογο πόνημά του Μανώλη Βεληβασάκη με τίτλο: «Για τη Μεγάλη Ελλάδα της Διασποράς και το Εθνικό Κέντρο», ανοίγει έναν μεγάλο (αλλά αναγκαίο) διάλογο για το σήμερα και το αύριο του Απόδημου Ελληνισμού και, συνακόλουθα, του Οικουμενικού Ελληνισμού, όπως προκρίνουμε εμείς ως  όρο,  αντί του «διασπορά».

Έναν διάλογο αναγκαίο, που έχει καθυστερήσει χρόνια πολλά να γίνει. Με αποτέλεσμα, όπως αναφέρει στις «Σημειώσεις» του, που πρόσφατα διαδικτυακά διακινεί: «…οι οργανωμένες ομάδες του λόμπι συνεχίζουν να περιφέρονται χωρίς ουσιαστικά λαϊκά ερείσματα. την ίδια στιγμή, η μεγαλύτερη οργάνωση ΑΧΕΠΑ και οι πολλαπλοί εθνικοτοπικοί σύλλογοι και οργανισμοί, που εξυπηρετούσαν κάποτε την ανάγκη συνεύρεσης των μεταναστών, ακολουθούν την φθίνουσα πορεία τους»…

Είναι αναμφισβήτητο ότι η ομογένεια παγκοσμίως, στις ΗΠΑ περισσότερο, συμβαίνει να διέρχεται εποχή όπου από την πολυποίκιλη οργανωμένη της έκφανση οι εν ενεργεία ηγετικές παρουσίες είναι λίγες. Συμβαίνει αυτό από περίοδο σε περίοδο. Πάντοτε, όμως, κατά το νόμο της φύσης “το κενό συμπληρώνεται”. Είναι γι αυτό που η παρατηρούμενη σήμερα «αποχή» από τα ομογενειακά κοινά στιβαρών και εμπνευσμένων ηγετών δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει ολοκληρωτικά. Διότι βέβαιο είναι πως σπουδαία μυαλά υπάρχουν και σήμερα στον απόδημο Ελληνισμό. Και δεν αναφερόμαστε μόνον στα παιδιά του “brain drain”. Υπάρχουν πολλά γερά μυαλά και μεταξύ των παλαιοτέρων μεταναστών. Που σπούδασαν σε σπουδαία πανεπιστήμια και που διαπρέπουν σήμερα  στον επιστημονικό, καλλιτεχνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Είναι όλοι αυτοί που συνετέλεσαν στην άνοδο της ομογένειας ως την κορυφή των σημερινών κατακτήσεών της.

Ένας από αυτούς είναι αναμφίβολα ο Μανώλης Βεληβασάκης, από τους κορυφαίους πολιτικούς μηχανικούς, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς και πρώην πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Κρητών.

Οι επισημάνσεις του στο 37σέλιδο πόνημά του είναι εύστοχες και αληθινές. «Εμεις οι απόδημοι Έλληνες», σημειώνει,  «παρ’ολες τις απογοητεύσεις που συνεχίζουμε να δεχόμαστε από την μητέρα Ελλάδα και τους εμπαιγμούς από τους πολιτικούς της, θεωρούμε τους εαυτούς μας ανεπίσημους «πρέσβεις» της Ελλάδας όπου κι αν βρισκόμαστε. Είμαστε απίστευτα υπερήφανοι για την πατρίδα μας, τον τόπο καταγωγής μας…».

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, πλευρά, είναι περισσότερο οδυνηρή, αλλά το ίδιο αληθινή: «Σήμερα όμως φοβούμαι», γράφει ο Μανώλης Βεληβασάκης,  «πως έχει δημιουργηθεί ένα βαθύ χάσμα μεταξύ μας, πλατύ σαν το φαράγγι της Σαμαριάς! Μεταξύ του Εθνικού Κέντρου και της Ελληνικής Διασποράς. Και για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, τολμώ να πω, πως χρειάζεται ένας σεισμός (…). Και θα μπορούσε να αρχίσει ένα διάλογος με ειλικρίνεια, συντονισμό, και αλληλοκατανόηση….. και όχι εμπαιγμούς, όπως την αλλόκοτη στάση των λεγόμενων «προοδευτικών» κομμάτων, σχετικά με το νομοσχέδιο για την ψήφο Αποδήμων».

Η στάση της ελληνικής πατρίδας, από το ένα μέρος και η απουσία ικανών ηγετών από το τιμόνι της ομογένειας, από την άλλη, έχουν ως αποτέλεσμα η υποστήριξη που θα μπορούσε να λάβει η γενέτειρα από την οργανωμένη –και όχι μόνο- ομογένεια (κάτι αυτονόητο τα παλιά-καλά  χρόνια) σήμερα να μην υφίσταται. Ούτε στο ελάχιστο… Αλλά και η ίδια η ομογένεια κακοπαθαίνει καθώς τα προβλήματα στρέφονται και προς το εσωτερικό της, με εμφανή σημάδια τις διασπάσεις, τις έριδες και τις ανοικτές κόντρες μεταξύ ομογενειακών παραγόντων, που επίσης έχουν ως αποτέλεσμα οι ομογενείς να παίρνουν αποστάσεις όχι μόνο από την γενέτειρα, αλλά και από τις ίδιες τις οργανώσεις τους!

Διπλό το κακό, η ζημιά στο Τετράγωνο!

Σε μια προσπάθεια αναζήτησης των βαθύτερων αιτίων που μας έθφασαν ως εδώ, ο Μανώλης Βαληβασάκης, με την ακριβολογία του Μηχανικού επισημαίνει: «Το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού αποδείχτηκε αποτυχημένο σύστημα συγκρότησης έστω ενός ομογενειακού δικτύου, γιατί από την ίδρυσή του χειραγωγήθηκε από τους Έλληνες πολιτικούς –και από την ίδια την Εκκλησία– που το ήθελαν να υπηρετεί τα ίδια συμφέροντά τους!  τέλος, οι ίδιες οι οργανώσεις της ομογένειας έχουν αποτύχει να συσπειρώσουν το ευρύ φάσμα των Ελλήνων ομογενών για διάφορους λόγους, αλλά κατά πλείστον λόγω έλλειψης ικανής ηγεσίας και διαδοχή της σκυτάλης στις νέες γενιές,  ενώ η πορεία τους προδιαγράφει το τέλος τους».

Η «διαδοχή της σκυτάλης», όμως, δεν είναι υπόθεση όσο απλή ακούγεται. Χρειάζεται προετοιμασία, διδαχή των νέων και, πάνω απ΄ όλα,  αρκετός χρόνος,  ώστε η σκυτάλη να περάσει όχι απλά σε «νέα χέρια» αλλά σε «άξια και μαθημένα νέα χέρια». Έχουμε αναρίθμητα παραδείγματα και στην Αμερική και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο όπου «τα νέα χέρια» δυστυχώς απέτυχαν –κυρίως λόγω απειρίας- να οδηγήσουν προς την άνοδο τις οργανώσεις. Το αντίθετο. Ορισμένες τις έφεραν ως  το χείλος της καταστροφής…

Ας δούμε τι συμβαίνει με τους νέους  που θέλουν να αναρριχηθούν σε «παγκόσμιους» ομογενειακούς  παίκτες μέσω εθνικοτοπικών κλπ. οργανώσεων μη έχοντας περάσει ούτε από τα «τσικό» της ομογένειας!  Δείτε ποιοι ηγούνται σήμερα της ομογένειας στην Αμερική και συγκρίνατέ τους  με τον Ιάκωβο,  τον Μπάμπη Μαρκέτο, τον Θόδωρο Σπυρόπουλο, τον Σπύρο Σκούρα,  τον Πωλ Σαρμπάνη, τον Τζον Μπραδήμα, έτσι για να αναφερθούμε επιγραμματικά σε ορισμένους μόνον από τους ομογενείς «παλιάς κοπής».

Κι όμως, «όποτε το ελληνικό κράτος μεγαλούργησε στη σύγχρονη ιστορία του, το έκανε με την έμπνευση και τη βοήθεια της Διασποράς» (sic) Αλλά για να ισχύσει και πάλι αυτό, «…έχουμε υποχρέωση να κρατήσουμε το «Ελληνικό Πνεύμα» ζωντανό (…) να διαφυλάξουμε την Ελληνική μας ταυτότητα και με την προβολή των αξιών της φυλής μας», σημειώνει ο κ. Βεληβασάκης. Και έχει δίκιο.

Αντί, όμως, το ελληνικό Κράτος να εργάζεται προς την κατεύθυνση αυτή, με τις  φοβικές τους  αριστερόστροφες εμμονές οι “νεοφιλελεύθεροι”,  αποστερούν το 70% των Αποδήμων από τη διευκόλυνση της επιστολικής ψήφου από το εξωτερικό, και έτσι «απομακρύνουν και αποξενώνουν το πιο οικονομικά εύρωστο κομμάτι του αποδήμου Ελληνισμού (…) Και ακόμη κάτι χειρότερο, θα διασπάσει την ομογένεια, περισσότερο απ’ ό,τι ήδη είναι διασπασμένη, αφού δημιουργεί de facto κατηγορίες Ελλήνων Ομογενών».

Δραματικά εύστοχες οι επισημάνσεις αυτές του κ. Βεληβασάκη  -δεν είναι και οι μόνες- που φιλοξενούνται στο πόνημά του, το οποίο αξίζει να διαβάσει κάθε απόδημος ή ομογενής όπου και εάν είναι εγκατεστημένος. (Ζητήστε το και θα σας αποσταλεί δωρεάν).

Το πόνημα του Μανώλη Βεληβασάκη δείχνει το δρόμο: «Χρειάζεται να ανασκουμπωθούμε όλοι, μητέρα Ελλάδα, Εκκλησία, οργανωμένοι φορείς, μεμονωμένα άτομα, να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας τη φλόγα που φωτίζει για 2.500 χρόνια τα μονοπάτια του δυτικού πολιτισμού». Ίσως έτσι ταραχθούν τα νερά και κατορθωθεί να διασωθεί, εν τέλει, ο Οικουμενικός Ελληνισμός.