Η Αυστραλία τιμά 68χρονη ομογενή για την προσφορά της με έναν ιδιαίτερο τρόπο

Σίδνεϊ.- Μια ιδιαίτερη στιγμή θα ζήσει η ομογένεια της Νότιας Αυστραλίας την επόμενη Τετάρτη, 15 Ιανουαρίου, όταν η 68χρονη Αλεξάνδρα Βακιτσίδου θα βρεθεί στο τερέν, όπου για πρώτη φορά στα χρονικά μια Ελληνίδα πρόκειται να κηρύξει την έναρξη του τουρνουά τένις Adelaide International 2020 που ξεκινά την ερχόμενη εβδομάδα στην Αδελαΐδα.

«Με πήραν στο τηλέφωνο και μου είπαν ότι επιθυμούν να είμαι εγώ εκείνη που θα ρίξει το νόμισμα για να κηρυχθεί η έναρξη της διοργάνωσης και καθώς μου είπαν ο λόγος που με επέλεξαν είναι για την αναγνώριση της πολύχρονης εθελοντικής μου προσφοράς στην Πολιτεία μας.

«Εννοείται ότι δέχθηκα με πολύ μεγάλη χαρά και είναι τιμή μου να παραβρεθώ» λέει η κ. Βακιτσίδου.

Η ίδια μετανάστευσε στην Αυστραλία σε ηλικία 17 ετών και αφού παντρεύτηκε τον αγαπημένο της Δημοσθένη, απέκτησαν τρία παιδιά και πέντε εγγόνια.

Όπως λέει η Αλεξάνδρα, τα πρώτα χρόνια στην Αυστραλία ήταν πολύ δύσκολα κυρίως λόγω του ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οργανωμένες ελληνικές κοινότητες στην Αδελαΐδα ενώ οι περισσότεροι ομογενείς δεν μιλούσαν καν την αγγλική γλώσσα και έτσι όλοι βρίσκονταν σε μια διαρκή πάλη επιβίωσης.

«Όταν ήρθαμε εδώ συναντήσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά εργαστήκαμε σκληρά και τίμια. Σεβαστήκαμε τη χώρα αυτή που έγινε δεύτερη πατρίδα μας και αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δόθηκε, να αποδείξουμε ότι οι Έλληνες μετανάστες είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης» λέει η Αλεξάνδρα, η οποία παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετώπισε, κατόρθωσε πολύ γρήγορα να ξεχωρίσει για τον χαρακτήρα, το ήθος και την απλότητα της.

«Πρώτο μου μέλημα ήταν να εργαστώ και να μάθω λίγα αγγλικά για να μπορώ να συνεννοούμαι με τους ανθρώπους εδώ και ομολογώ πως ένας από τους λόγους που αγάπησα τους Αυστραλούς σχεδόν αμέσως ήταν γιατί εμένα σίγουρα με βοήθησαν πολύ όταν πρωτοήρθα και μου φέρθηκαν τίμια και σωστά».

«Για μένα αυτές οι σχέσεις είναι αμφίδρομες» λέει η δραστήρια γιαγιά, η οποία μόλις άρχισε να συνηθίζει στον αυστραλιανό τρόπο ζωής, αποφάσισε να κάνει τα πάντα ώστε να ξεπληρώσει το χρέος της απέναντι στις δύο της πατρίδες, την Ελλάδα και την Αυστραλία.

Για την κόρη του πρώην προέδρου ενός μικρού χωριού της Φλώρινας, το να βοηθάει και να προσφέρει τις υπηρεσίες της αφιλοκερδώς στην παροικία αλλά και την κοινωνία γενικότερα, αποδείχθηκε δεύτερη φύση.

«Έτρεχα παντού γιατί ήθελα αποδέκτες της δικής μου προσφοράς να είναι όλοι. Βέβαια γνώρισα από κοντά τις ανάγκες των Ελλήνων αλλά ποτέ δεν νοιάστηκα αν αυτός που έχει ανάγκη είναι Έλληνας ή ξένος».

Το 1992, αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες της και τις πολλαπλές ικανότητές της, ο τότε δήμαρχος Port Adelaide, ενθάρρυνε την Αλεξάνδρα να λάβει μέρος στις Δημοτικές Εκλογές και να γράψει της δική της ιστορία ως πρώτη Ελληνίδα δημοτική σύμβουλος στη Νότια Αυστραλία.

Το 1996 το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Νότια Αυστραλία την τίμησε για την προσφορά της στη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού και της παράδοσης.

Το 1998 ο κυβερνήτης Νότιας Αυστραλίας απένειμε στην δυναμική Αλεξάνδρα τιμητική διάκριση για την εθελοντική προσφορά της στην παιδεία και τον πολιτισμό.

Τα τελευταία 30 χρόνια η ομογενής εργάζεται εθελοντικά σε τρία νοσοκομεία της Αδελαΐδας και, μάλιστα, έγινε η πρώτη Ελληνίδα «πρέσβειρα» του Queen Elizabeth Hospital μετά από απόφαση των υπευθύνων να της απονείμουν τιμητικό τίτλο για την προσφορά και το φιλανθρωπικό της έργο.

Η Αλεξάνδρα μέχρι σήμερα υπηρετεί την παροικία ως ενεργό μέλος διαφόρων επιτροπών, όπως το Ετήσιο Ελληνικό Φεστιβάλ Semaphore, τα ελληνικά γηροκομεία, το Τμήμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Flinders, παιδικές φιλανθρωπικές οργανώσεις και οργανισμούς για άτομα με ειδικές ανάγκες, το ετήσιο Φεστιβάλ «Δημήτρια», τον τοπικό ελληνικό θεατρικό όμιλο και πολλά άλλα.

Η κάθε προσπάθειά της προβάλλει την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας κρατώντας τα ήθη και τα έθιμα της Ελλάδας ζωντανά.

«Μόνη μου δεν θα είχα κάνει τίποτα. Ό,τι κατάφερα, το κατάφερα με όλους τους Έλληνες της παροικίας και σκοπεύω να συνεχίσω να προσφέρω στην κοινωνία μας έως ότου φτάσω τα 100» λέει η Αλεξάνδρα και μπαίνω στον πειρασμό να τη ρωτήσω αν αγαπάει περισσότερο την Αυστραλία ή την Ελλάδα.

«Με το δεξί μου χέρι κάνω το σταυρό μου και δοξάζω την Αυστραλία που φρόντισε εμένα και την οικογένεια μου, με το αριστερό, όμως, που χτυπάει η καρδιά μου κάθε παλμός χτυπά για την όμορφη Ελλάδα μας» λέει συγκινημένη η Αλεξάνδρα, που αν και φέτος κλείνει τα 69 της χρόνια, η διάθεση της για ζωή και δημιουργία είναι αστείρευτη.

«Τη ζωή την κάνεις μόνος σου. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Εκείνο που έχει σημασία είναι να ξυπνάς και να ξεκινάς τη κάθε μέρα με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Να κοιμάσαι με την συνείδησή σου ήσυχη ότι έκανες αυτό που έπρεπε. Εγώ σιχαίνομαι την γκρίνια και τη μιζέρια. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, με χαρούμενη διάθεση και πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μας είναι να αγαπάμε, να πιστεύουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να κρίνουμε και να δικάζουμε τους συνανθρώπους μας».

«Σημασία έχει να μη χάσουμε τους εαυτούς μας αλλά και ούτε και την ανθρωπιά μας. Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι» καταλήγει η Αλεξάνδρα.