ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ένα ατέλειωτο ωχ είναι η ζωή μας!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ωχ! Επιφώνημα! Αντίδραση ενστικτώδης αντικρίζοντας  τις πρώτες  και τις ύστερες φωτογραφίες,  που έρχονται από  το Τάρπον Σπρίνγκς, «την πόλη των σφουγγαράδων και των Θεοφανείων», όπως την αποκάλεσε ο Ελληνοαμερικανός Δήμαρχος Χρυσόστομος Αλαχούζος, υποδεχόμενος  τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Πιάνεις με τα δυο σου χέρια το κεφάλι!

Έπειτα το κουνάς δεξιά κι αριστερά ανοιγοκλείνοντας στιγμιαία τα μάτια σου.

Μετά τσιμπιέσαι να δεις εάν είσαι ξύπνιος ή εάν βλέπεις όνειρο.

Και όταν βεβαιώνεσαι ότι ζεις την αμείλικτη πραγματικότητα, τότε χαρίζεις στον εαυτού σου ένα …πεντάκτινο παράσημο!

Και βγάζεις και ένα επιφώνημα!..

Ωχ! Επιφώνημα θαυμασμού!  Για την ικανότητα του ευτραφή ομογενή με το …γλυκούλικο όνομα και με τα  μαλλιά «καβάλα» στο σβέρκο, να βρεθεί δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη! Όπου γάμος και χαρά, λέει ο λαός. Όπου πρωθυπουργός λέει τούτος, που είναι παντός κόμματος, και παντός πρωθυπουργού (έστω και απλού υπουργού) όπως λέμε, παντός καιρού! (Τα σπορτέξ κόκκινα παπούτσια τα συνδύασε προφανώς με το γιλέκο του Κυριάκου!)

ΩΧ! Επιφώνημα απόγνωσης! Το λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο μπορεί να πέρασε σε μόνιμη λειτουργική «αφασία» από  όταν το άφησε ο μακαρίτης Θόδωρος Σπυρόπουλος, σε κάτι τέτοιες τελετές άφιξης πρωθυπουργών, όμως, είναι «παρών», έστω και ταξιδεύοντας στο Τάρπον Σπρινγκς!

Ωχ! Επιφώνημα θλίψης! Λείπει ο Μάρτης απ΄ τη Σαρακοστή; Με τόσες καλές σχέσεις που έχει με τον παραιτηθέντα υφυπέξ, προφανώς παρέστη «αντ’ αυτού» στην υποδοχή του Πρωθυπουργού!  Ταξίδεψε κι αυτή από τη Νέα Υόρκη! (Δεν μάθαμε εάν έθεσε και θέματα των εκπαιδευτικών στον πρωθυπουργό).

Ωχ! Επιφώνημα πόνου! Ποιος είν’  αυτός ο αψηλός, ποιος είν΄ αυτός ο τύπος;  Καλά λένε ότι το Τάρπον Σπρινγκς είναι η πόλη των σφουγγαράδων!  Από την Κάλυμνο ξεκίνησε, στην ορθοδοξία πέρασε! Τι του έφταιξε για να την παιδεύει;

Όλα τα μπουμπούκια στην υποδοχή. Σε όποια φωτογραφία κι αν κοιτάξεις , αφθονούν! Να και ο …φτερωτός! Που βρέθηκε κι αυτός εκεί, ε;

ΩΧ! Επιφώνημα απλό. Τελικά, μόνον οι φελλοί σε τούτο τον κόσμο επιπλέουν.  Το συλλογιέμαι κάθε φορά που βλέπω ένα επίσημο πρόσωπο να φτάνει σε μια ομογενειακή παροικία.  Παρατηρώ ποιοι παραβρίσκονται σε κάθε υποδοχή επισήμου. Ποιοι είναι σε κάθε βήμα δίπλα τους. Ποιοι τους κοιτάζουν συνεχώς και ποιοί χασκογελούν με λατρεία  γι αυτούς που μέχρι να γίνουν πρωθυπουργοί ή υπουργοί,  τους έβριζαν!

Θα πείτε, καλά, δεν έχουμε σπουδαίες ομογενειακές προσωπικότητες να υποδεχθούν τους επίσημους επισκέπτες από την πατρίδα;  Έχουμε. Αναρίθμητους.  Τα Προξενεία, όμως, δεν τους έχουν στις «λίστες» τους. Εκεί βρίσκονται καταγεγραμμένοι μονάχα οι «προκείμενοι». Οι «οσφυοκάμπτες». Οι έχοντες την βαρύτητα του πούπουλου… Γι αυτό κάθε φορά ελάχιστοι “σοβαροί” παραβρίσκονται είτε στην υποδοχή είτε στις “συναντήσεις” των Ελλήνων επισήμων με ομογενείς.

Το κακό είναι ότι ακόμη και σε ομογενειακές οργανώσεις (με σπουδαίο έργο το πάλαι ποτέ) και σε οργανισμούς με βαρύγδουπους τίτλους (κάποτε και σπουδαία ιστορία) έχουν εισχωρήσει τα τελευταία χρόνια λαμπρές μετριότητες! Οι πραγματικά ικανοί, οι σημαντικοί, οι αξιόλογοι ομογενείς σε ένα μεγάλο ποσοστό, αποφεύγουν πλέον να ασχολούνται με τα κοινά. Δυστυχώς.  Και αυτό είναι το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ομογένεια.

Ας είναι, Πρόεδρε, εσύ, πάντως, κάνε αυτό που έχεις να κάνεις. Μην κοιτάζεις γύρω σου.  ‘Ετσι κι αλλιώς, ένα ατέλειωτο “ωχ” είναι η ζωή μας!