Έλληνες του εξωτερικού εξομολογούνται τι τους λείπει από την Ελλάδα

Από την αρχή της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πήραν το δρόμο της μετανάστευσης αναζητώντας μια καλύτερη προοπτική, κυρίως στον επαγγελματικό τομέα, αλλά όχι μόνον…

Βλέποντας την Ελλάδα να «βουλιάζει», όχι μόνο οικονομικά, αποφάσισαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε άλλες χώρες. H πατρίδα παραμένει στην καρδιά τους, ωστόσο δύσκολα θα επέστρεφαν…

Το newpost.gr συνομίλησε με τρεις Έλληνες, που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, αναζητώντας απαντήσεις στo πως είναι η ζωή τους σήμερα, τι τους λείπει, αν τους λείπει κάτι, και τι νοσταλγούν από την Ελλάδα.

«Οι χαμένες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα» είναι η κοινή απάντηση.

Νέα Υόρκη – Λουκάς Λιώρης 

«Για 11 χρόνια είχα τη δικιά μου επιχείρηση, ένα μικρό καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Στα χρόνια της κρίσης δεν υπήρχε καμία προοπτική με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η σκέψη για μετανάστευση στο εξωτερικό. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν έβλεπα καμία ελπίδα για βελτίωση της κατάστασης. Ιδανικά έβλεπα τα παιδιά μου σε μερικά χρόνια να μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν και κατόπιν εκεί να φτιάχνουν την ζωή τους. Αντίθετα, αν έμεναν στην Ελλάδα να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την ανεργία διεκδικώντας μισθό 400 ευρώ.

Έχοντας ένα θείο στη Νέα Υόρκη ξεκίνησα τη διαδικασία να βγάλω χαρτιά το 2014 και μετά από δύο χρόνια τα κατάφερα. Τον Ιούνιο του 2016 βρεθήκαμε με τη σύζυγο μου σε μια καινούργια χώρα παλεύοντας να νοικιάσουμε σπίτι και να ετοιμάσουμε το περιβάλλον για δύο παιδιά 10 και 14 ετών.

Η αρχή ήταν δύσκολη, ούτε τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ δεν γνωρίζεις. Πράγματα απλά της καθημερινότητας σε ένα καινούργιο περιβάλλον σου φαίνονται… βουνό. Η εγγραφή των παιδιών στο σχολείο, ασφάλεια για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λ.π., γενικά πράγματα απλά της καθημερινότητας στη χώρα πού ζεις.

Το θέμα της δουλειάς εύκολο, σε μια πόλη με ανεργία 3% και έχοντας άδεια εργασίας, αν και το κόστος ζωής είναι υψηλό. Εγώ εργάζομαι ως manager σε αλυσίδα fast casual ελληνικών εστιατορίων και η σύζυγός μου δουλεύει ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο κοντά στο σπίτι, λιγότερες ώρες βέβαια για να έχει το χρόνο να ασχοληθεί και με τα παιδιά.

Πολλές ώρες δουλειάς σε συνδυασμό με τις μεγάλες αποστάσεις σε μια πόλη σαν την Νέα Υόρκη είναι η καθημερινότητα σου. Έχεις όμως προοπτική, βάζεις στόχους στη ζωή σου και αισθάνεσαι ότι η προσπάθεια σου θα έχει αποτέλεσμα χωρίς να χρειάζεσαι γνωστό ή κομματική ταυτότητα για να φτιάξεις τη ζωή σου.

Τι μου λείπει; Είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα: η οικογένεια και οι φίλοι σου. Οι προσωπικές σχέσεις δεν είναι ίδιες με της Ελλάδας ούτε και για αυτούς πού έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, πόσο μάλλον για εμάς… Διαφορετική κουλτούρα και τρόπος ζωής. Δεν μπορείς να κανονίσεις κάτι τελευταία στιγμή με ένα φίλο, για ένα καφέ, ένα κρασί όπως στην Ελλάδα».

Στρασβούργο – Τάσος Βλάχος 

«Από την Ελλάδα έφυγα το 2012 σε ηλικία 44 χρονών. Παρότι ο χρόνος συμπίπτει  με την  αρχή της μεγάλης κρίσης, ο λόγος φυγής μου δεν είναι συνδεδεμένος με αυτή.

Όταν έφυγα είχα συμπληρώσει 20 χρόνια ως επαγγελματίας Πληροφορικής. Η τελευταία μου δουλειά ήταν ICT Administrator στην Pharmagora S.A, έναν όμιλο φαρμακαποθηκών της Alapis. Πριν, εργαζόμουν για 11 χρόνια  στο τμήμα πληροφορικής της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής (Α.Γ.Σ) στην Θεσσαλονίκη ως ICT Assistant Administrator.

Η φυγή μου από την Ελλάδα ήταν το αποτέλεσμα μιας επιλογής και ενός στόχου που είχα βάλει 8 χρόνια πριν,  στις αρχές του 2004. Τότε ως υπάλληλος στην Α.Γ.Σ είχα την τύχη να δουλέψω στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πληροφόρησης. Επίσης είχα την τύχη να υποστηρίζω το πληροφοριακό σύστημα της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Cedefop. Οι γνώσεις που αποκόμισα και οι συναναστροφές με ανθρώπους του Ευρωπαϊκού χώρου με έκαναν να εστιάσω ως επόμενο επαγγελματικό στόχο αυτό του υπαλλήλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για  χρόνια προσπαθούσα συγκροτημένα να φτάσω στον στόχο μου, με μεγάλες προσωπικές θυσίες και προσπάθειες. Τελικά μπόρεσα να το πετύχω την ύστατη στιγμή. Ύστατη, διότι η κρίση είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζει τα πρώτα της αποτελέσματα στην κοινωνία, αλλά και διότι το τεράστιο σκάνδαλο τότε Alapis – Λαυρεντιάδη, οδήγησε την εταιρεία στην οποία δούλευα, στην χρεωκοπία και κλείσιμο, 6 μήνες αφότου έφυγα.

Αυτή την στιγμή ζω στο Στρασβούργο όπου εργάζομαι στην euLISA, μια Ευρωπαϊκή Υπηρεσία που διαχειρίζεται τα μεγάλα IT συστήματα της Ε.Ε στο τομέα της ασφάλειας. Η δουλειά μου είναι απαιτητική αλλά ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέρουσα. Αυτή την στιγμή όλα τα συστήματα που διαχειριζόμαστε, αναβαθμίζονται και ενισχύονται με επιπλέον εργαλεία που θα εγγυώνται περισσότερη ασφάλεια στην Ευρώπη.  Μεσοπρόθεσμα πιστεύω ότι θα δώσουν πολλές απαντήσεις στα μεγάλα μεταναστευτικά προβλήματα που ταλαιπωρούν την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Αυτή η ενασχόληση μου με κάνει και  νοιώθω ότι μέσα από την δουλειά μου μπορώ και  συνεισφέρω θετικά στην κοινωνικά της Ευρώπης. Οι συνθήκες εργασίας μου, διέπονται από το πλαίσιο της νομοθεσίας της Ε.Ε, αλλά και τον Κανονισμό Προσωπικού υπαλλήλων Ε.Ε. Είναι ένα νομοθετικο πλαίσιο το οποίο είναι σαφές, ακριβές, χωρίς εξαιρέσεις και γκρίζα σημεία. Το να δουλεύεις κάτω από ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι επαγγελματικός πολιτισμός. Όλοι είναι ισότιμοι έναντι του νόμου και προστατεύονται ανεξαρτήτως εργασιακής κλίμακας. Οι υπάλληλοι αξιολογούνται κάθε χρόνο. Ένας συμβασιούχος δεν μπορεί να απαιτεί αυθαίρετα όταν τελειώσει η σύμβασή του να τον κρατήσουν.  Όπως και κανένας δεν μπορεί να βολέψει κάποιον γνωστό του. Υπάρχουν δικλίδες που τα ασφαλίζουν όλα αυτά.

Όταν έφευγα από την Ελλάδα, προσπαθούσα να φανταστώ εάν θα μου λείψει. Σκεφτόμουν ότι με την βοήθεια της  τεχνολογίας θα μπορούσα να βρίσκομαι νοητά μαζί με τους δικούς μου, τους φίλους μου και να ενημερώνομαι σαν να βρίσκομαι εκεί.

Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα ότι η Ελλάδα μου λείπει ολοένα και πιο έντονα!

Βλέπεις είχα φύγει σε μεγάλη ηλικία και οι δεσμοί μου είναι τόσο γεροί που δεν μπορούν να σπάσουν ή να αλλοιωθούν.  Μου λείπουν απλά πράγματα, πρόσωπα,  καταστάσεις, μυρωδιές.

Μπόρεσα και επισκέφτηκα πολλά μέρη σε όλη την Ευρώπη αυτά τα χρόνια. Πουθενά όμως δεν μπόρεσα να αισθανθώ την γαλήνη που μου δίνει μια απογευματινή βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης με αυτό το δειλινό που σε συνεπαίρνει.

Με τι μπορεί να συγκριθεί ένας καφές στα παλιά στέκια, ή το ούζο δίπλα στην θάλασσα με τους παιδικούς  φίλους;

Που αλλού να βρω τις καλοκαιρινές αποδράσεις κάθε Σαββατοκύριακο στα σμαραγδένια νερά του Αρμενιστή;

Και αυτός ο πλούτος της λαϊκής αγοράς της γειτονιάς κάθε Παρασκευή  δεν υπάρχει πουθενά αλλού!

Άφησα τελευταία, αλλά πρώτη στην καρδιά μου την ηλικιωμένη μητέρα μου. Αυτή είναι που μου λείπει πιο πολύ από όλους. Τώρα που έπρεπε να είμαι κοντά της να της δίνω δύναμη και υποστήριξη, η ζωή τα έφερε έτσι και είμαι μακριά. Αυτές οι χαμένες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα δεν αναπληρώνονται με τίποτα.

Γενικά είμαι ικανοποιημένος που μου δέθηκε η ευκαιρία να εργαστώ στο εξωτερικό σε μια αξιόλογη δουλειά. Δεν παύω όμως ποτέ να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου την επιστροφή στην Ελλάδα. Εύχομαι σύντομα να βρεθούν οι άνθρωποι που θα αλλάξουν ριζικά τα κακώς κείμενα της χώρας μας και σπουδαία μυαλά και άνθρωποι να γυρίσουν πίσω στον πιο φωτεινό τόπο του κόσμου και να τον αναδείξουν.

Λονδίνο – Χρήστος Σερδάρης

Η προοπτική της καλύτερης επαγγελματικής αποκατάστασης οδήγησε και τον Χρήστο Σερδάρη στο εξωτερικό. Απόφοιτος Οικονομικού Τμήματος του ΕΚΠΑ και κάτοχος μεταπτυχιακού KU Leuven Business Information Technology, αρχικά αναζήτησε την τύχη του στο Βέλγιο το 2013 και ένα χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, αφού οι επαγγελματικές ευκαιρίες ήταν σαφώς πιο αξιόλογες. Πλέον εργάζεται  και παράλληλα συνεχίζει τις σπουδές του ως ACCA member για ορκωτός λογιστής.

«Στην Ελλάδα ποτέ δεν εργάστηκα στον τομέα μου, τα οικονομικά δηλαδή. Διάφορες δουλειές που έκανα ήταν για ανειδίκευτο προσωπικό και κυρίως τηλεφωνική εξυπηρέτηση.

Έφυγα για να εργασθώ πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα, είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και πίστευα ότι στο εξωτερικό θα εκτιμηθεί και η προσπάθεια μου και οι γνώσεις μου. Αρχικά πήγα στο Βέλγιο για το μεταπτυχιακό και μετά από έναν χρόνο μετακόμισα στην Αγγλία. Ήταν πιο εύκολο λόγω γλώσσας αλλά περισσότερο λόγω αντικειμένου γιατί εδώ υπάρχουν πολλές δουλειές πάνω στο Finance οπότε ήταν το ιδανικό μέρος για να ξεκινήσω την καριέρα μου.

Πλέον δουλεύω σ’ έναν Non Profit οργανισμό ως Assistant Management Accountant και είμαι αρκετά ικανοποιημένος, ευελπιστώ ότι τα δύσκολα πέρασαν γιατί δεν είναι εύκολο το ξεκίνημα εδώ. 

Η ζωή μου είναι αρκετά ισορροπημένη, υπάρχει χρόνος για όλα. Αν κάποιος επιθυμεί να επενδύσει στην καριέρα του βγάζοντας περισσότερα χρήματα ή αν θέλει μια πιο ισορροπημένη ζωή εξαρτάται από αυτόν. Εγώ προς το παρόν δίνω βαρύτητα στην ισορροπία χωρίς να αποκλείω στο μέλλον να εστιάσω πιο πολύ στο εργασιακό κομμάτι.

Τι μου λείπει, από την πατρίδα; Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου και το φανταστικό κλίμα».

Newpost.gr